Λίγες σκόρπιες σκέψεις

Δεν είναι εύκολη η ζωή μας. Δεν πιστεύω ότι όπου κι αν κοιτάξουμε, με όποιον κι αν μιλήσουμε ακούμε ευχάριστα πράγματα, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

Περισσότερο «μαυρίζει η ψυχή μας» είτε μέσα απ’ όσα βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, είτε απ’ όσα διαβάζουμε με τον «βομβαρδισμό» πληροφοριών που δεχόμαστε.

Όσο κι αν προσπαθείς να μείνεις ψύχραιμος, όσο κι αν θέτεις ως βασική προτεραιότητα την υγεία σου, σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Δεν μπορώ να βρω μέρα στη διάρκεια της οποίας δε συζητήσαμε για προβλήματα, με φίλους, συναδέλφους, με την οικογένειά

μας. Κι επίσης ακόμα κι αν αναζητήσαμε διεξόδους μπήκαμε στο δίλλημα και σκεφτήκαμε αν κάναμε λάθος στο γεγονός ότι έστω και για λίγο… κλείσαμε τα μάτια στην πραγματικότητα.

Η καθημερινότητα είναι εδώ και καιρό «βαριά». Κι ασήκωτη αν προτιμάτε. Ο όποιος προγραμματισμός δεν μπορεί να έχει διάρκεια για παραπάνω από μια μέρα. Κάποτε λέγαμε: «Του χρόνου να είμαστε καλά». Τώρα λέμε: «Άντε να βγει αυτή η μέρα»! Τι προγραμματισμό θα μπορούσε να κάνει ο καθένας απ’ εμάς όταν δεν γνωρίζει τι του ξημερώνει; Δεν μπορώ να ξέρω που έχουν πάει οι… προτεραιότητες που είχε ο καθένας απ’ εμάς. Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό κανενός που ούτως ή άλλως είναι μπλεγμένο. Ούτε και στη ψυχή, πολύ δε περισσότερο στην καρδιά του. Οι άνθρωποι μέσα απ’ αυτό το δυσβάσταχτο βάρος όλο και περισσότερο «κλείνονται», χάνουν την εμπιστοσύνη τους, χάνουν το χαμόγελό τους.

Δε νομίζω ότι σας «μαύρισα» τη ψυχή, άλλωστε δε ζούμε σε διαφορετικό μέρος. Απλώς είναι η ανάγκη του να «ξεσπάσεις» κάποια στιγμή μήπως και μηδενίσεις το κοντέρ και βρεις (την όποια δύναμη) για να προχωρήσεις.

Ούτε έχω σκοπό να αναλωθώ σε σχόλια του στυλ «που να βρεις το κουράγιο να ανηφορίσεις στο ΟΑΚΑ για τον αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Ζαλγκίρις». Αυτό είναι μηδενισμός. Όποιος γουστάρει να απολαύσει μπάσκετ, να πάει στο ΟΑΚΑ και δεν πιστεύω ότι θα είναι λίγος ο κόσμος.

Σε τελική ανάλυση το μπάσκετ (όπως και το ποδόσφαιρο, όπως γενικά τα σπορ) είναι το πιο όμορφο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας. Είναι ένα όμορφο δίωρο για όλους μας. Είναι κάτι που «γεμίζει» πολύ κόσμο και τον κάνει να αισθάνεται καλά για κάμποσο διάστημα, ελάχιστο μεν αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Είναι μια ευκαιρία για να περνάμε καλά (και μπορούμε όλοι να το εξασφαλίσουμε αυτό) έστω και σε δύσκολες εποχές. Άλλωστε παραδοσιακά σε κρίσιμες στιγμές οι αθλητικοί χώροι είναι ένας τρόπος είτε διαφυγής, είτε έκφρασης.

Προσωπικά αν ακούσω ένα γήπεδο να φωνάζει «Ελλάς» και μέσα απ’ αυτό το σύνθημα να βγάζει την αντίδρασή του ο κόσμος, θα αισθανθώ όμορφα. Προσωπική επιθυμία ή προσμονή ή ό,τι άλλο σχετικό είναι, ούτε προτροπή ούτε τίποτε περισσότερο αποτελεί.

Μέσα στις «σκόρπιες σκέψεις» των ημερών μου… ήρθε κι αυτό μετά το overdose των ομιλιών, των εξαγγελιών, των κραυγών αλλά και του… βομβαρδισμού μαυρίλας που υπέστην από το διαδίκτυο και τις πληροφορίες του (άλλες αληθείς, άλλες υπερβολικές).