«Κάτι θα γίνει»

Ο Μάρλον Μπράντο είναι ξεκάθαρος στην πρώτη σκηνή του Νονού. Ο Μπονασέρα του ζητάει χάρη, αλλά ο Βίτο πρέπει πρώτα να του εξηγήσει το λάθος του: “Αν είχες έρθει σ’εμένα σαν φίλος, τότε αυτό το κάθαρμα που κατέστρεψε την κόρη σου, θα υπέφερε ήδη. Κι αν κατά τύχη ένας έντιμος άνθρωπος σαν κι εσένα έκανε ποτέ εχθρούς, τότε θα ήταν και δικοί μου εχθροί. Και τότε θα σε φοβόντουσαν”.

Αυτά έχουν οι συμμαχίες. Δημιουργούν φίλους, αλλά δημιουργούν κι εχθρούς. Ο εχθρός του συμμάχου σου είναι αυτομάτως και δικός σου εχθρός. Κι έτσι όταν, για παράδειγμα, μερικά πούλμαν από Κροάτες χούλιγκανς έρχονται

για μια βόλτα στο “Καραϊσκάκης”, κάποιοι νοιώθουν την υποχρέωση να τους δουν ως εχθρούς, μόνο και μόνο γιατί είναι εχθροί των “συμμάχων” τους. Απλό.

Προβλήματα

Όπως κι απλά ήταν τα προβλήματα της Εθνικής μας στο πρώτο ημίχρονο. Ο Τζιόλης έκανε πρωτόγνωρα κακό ματς. Δεν εννοώ φυσικά πως ο διεθνής μέσος έπαιξε άσχημα για πρώτη φορά στην καριέρα του, αλλά η αλήθεια είναι πως είναι σπάνιο γι’αυτόν να είναι κακός με την μπάλα στα πόδια. Οι αγώνες που δεν του πάνε καλά είναι αυτοί που εκτίθεται, λόγω σωματοδομής, στον ανασταλτικό τομέα, όταν το βαρύ του κορμί αφήνει κενά.

Το σχεδόν πρωτόγνωρο του πράγματος ήταν πως ο Τζιόλης ήταν κακός στο “καλό” του κομμάτι, με πολλές λάθος πάσες, με λανθασμένες επιλογές, νευρικές και βεβιασμένες αντιδράσεις. Μοιραίο ήταν να “χαλάσει” κι η δεξιά μας πλευρά, αφού δεν μπορούσαν να βγουν οι συνεργασίες που θα μας επέτρεπαν να εκμεταλλευτούμε την φόρμα του Τοροσίδη και να βρούμε πλάτος και ρήγματα σ’εκείνη την πλευρά.

Με “χαλασμένη” την δεξιά μας πλευρά, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε και πολλά από τα αριστερά, αφού ο Σαμάρας ο,τι κάνει το κάνει ξεκινώντας από χαμηλά και συγκλίνοντας προς τον άξονα. Ο Σαλπιγγίδης “κόλλαγε” στον Γκέκα, οι υπόλοιποι δεν είχαν κίνηση, ήμασταν εμφανώς μπλοκαρισμένοι.

Πίστη και καλύτερο φύλλο

Το καλό είναι πως οι Κροάτες επέδειξαν κλασική υπεροπτική συμπεριφορά, κι αντί να μας πνίξουν και να μας τελειώσουν, προτίμησαν να ελέγχουν το ματς με μεγάλες, αλλά ανούσιες κατοχές μπάλας. Αυτό ήταν το πρώτο που μας κράτησε, συν φυσικά το γεγονός πως έχουμε πίσω τους παίκτες να καθαρίζουν, να παίρνουν τις προσωπικές μονομαχίες, να κλείνουν τις τρύπες.

Αφού δεν βρεθήκαμε να κυνηγάμε επικές ανατροπές, ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα την βρίσκαμε την άκρη. Κι αυτή η, σχεδόν παράλογη, βεβαιότητα είναι κι η μεγάλη κληρονομιά μας. Αυτή η πίστη που έχουμε όλοι μέσα μας, παίκτες, κόσμος και Τύπος. Αυτή η αίσθηση πως, αφού το έχουμε κάνει τόσες φορές τα τελευταία δέκα χρόνια, μπορούμε, με κάποιον τρόπο, να το ξανακάνουμε. Αυτό το “κάτι θα γίνει και θα νικήσουμε” που αντικατέστησε το παλιό, το “κάτι θα γίνει και θα μείνουμε πάλι με άδεια χέρια”.

Ο Βύντρα άρχισε να πατάει καλύτερα στο χορτάρι κι ήταν έτοιμος να δώσει αυτά που δεν βρήκαμε από τον Τοροσίδη, που είχε και την ατυχία να τραυματιστεί. Κι όταν στο 61’ μπήκε κι ο Φωτάκης στο ματς, Καραγκούνης και Κατσουράνης κατάλα