Ένα «fair play» λίγο…. unfair για κάποιους

Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα είπαν, ο Τζιάνι Ινφαντίνο και ο Αντρέα Τραβέρσο, οι δύο υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ΟΥΕΦΑ σχετικά με το financial fair play που οι διατάξεις του, απειλούν πλέον τις ελληνικές ομάδες –μεταξύ τους και τον Παναθηναϊκό, ως νέα είσοδο στο κλαμπ, μαζί με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ

Γενικώς, ακούγονται πάντοτε ωραία τα μεγαλόπνοα σχέδια που στοχεύουν στην όσο το δυνατόν μικρότερη διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Και ειδικά το συγκεκριμένο σχέδιο, επειδή είναι και (όντως) μελετημένο και αφορά το πιο δημοφιλές παιχνίδι του κόσμου, έχει κερδίσει ως επί το πλείστον θετικά σχόλια και θεωρήθηκε ως σημαντικό βήμα προς το καλύτερο από τότε που παρουσιάστηκε.

Μόνο που… από τότε που παρουσιάστηκε, ένα σωρό ακόμη πράγματα έκαναν επίσης την εμφάνισή τους στον ευρωπαϊκό (και όχι μόνο, αλλά εν προκειμένω αυτός κυρίως μας αφορά) χώρο. Έναν χώρο εντός του οποίου, το ποδόσφαιρο (που σχετίζεται άμεσα με την τηλεόραση) ασφαλώς και είναι υπολογίσιμη μπίζνα, ούτε όμως η μοναδική είναι ούτε η πλέον υπολογίσιμη. Και υπό αυτή την οπτική γωνία όσο ωραία κι αν σχεδιάστηκε ως εφαρμογή κι όσο καλός κι αν είναι ο σκοπός του, μάλλον χρειάζεται μια γενναία αναθεώρηση…

Εννοώ, ακόμη και ο Τραβέρσο, που αναφέρθηκε σ’ αυτή τη συνέντευξή του στην Ελλάδα και τις ομάδες της με όχι και τόσο κολακευτικό τρόπο, παραδέχθηκε, ωστόσο, δύο πράγματα: αφενός ότι τα «κόκκινα γράμματα» στις αξιολογήσεις δεν είναι «ελληνική υπόθεση», αλλά, αντίθετα, «αφορούν μέχρι και αγγλικές ομάδες». Και αφετέρου ότι η χώρα μας έχει (έστω και ατύπως) το ελαφρυντικό ότι αντιμετωπίζει γενικότερα οικονομικά προβλήματα.

Είπε χαρακτηριστικά: «… το βασικό πρόβλημα των ομάδων σας είναι η ρευστότητα και αυτό έχει να κάνει και με τη συνολική οικονομική κατάσταση της χώρας, που έχει άμεση επίπτωση στη μείωση των εσόδων τους … σε αυτές τις συνθήκες ο πρόεδρος ή ο χρηματοδότης, που κατά το παρελθόν κάλυπτε μεγάλο μέρος των ζημιών και των οφειλών, σήμερα δεν έχει την ίδια δυνατότητα … δεν είχαν την ευλυγισία της γρήγορης προσαρμογής στα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης ώστε να προσαρμοστούν άμεσα…»

Και βέβαια, η ανάλυσή του αυτή είναι έως και αυτονόητη, όμως, το κακό είναι ότι δεν αφορά, βεβαίως, μόνο την Ελλάδα στην παρούσα φάση. Θέλω να πω, εάν και ο ίδιος παραδέχεται ότι ζήτημα τίθεται ακόμη και με ομάδες της χώρας όπου η εμπορική εκμετάλλευση του ποδοσφαίρου έχει γίνει… τέχνη προς μίμηση, την Αγγλία, τι νομίζει ότι θα δείξουν οσονούπω (αν δε δείχνουν ήδη κιόλας) τα στοιχεία για τις χώρες που είναι ήδη στο δρόμο της Ελλάδας στον οικονομικό τομέα;

Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία έχουν ήδη μπει σε παρόμοια με εμάς δίνη σε οικονομικό επίπεδο, αλλά σε αντίθεση με αυτόν τον τομέα, στο ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις απ’ ότι ο ευρωπαϊκός Βορράς. Η διελκυστίνδα που αναφέρουμε πιο πάνω δεν αφορά λοιπόν την ΟΥΕΦΑ και την «Ελλαδίτσα», αλλά την ΟΥΕΦΑ και μια ζοφερή οικονομική πραγματικότητα εντός της οποίας ζει πλέον