Από τον Κόκκαλη στον Μαρινάκη

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει στο Onsports για την αλλαγή… εποχής στον Ολυμπιακό και τη διαδοχή του Σωκράτη Κόκκαλη από τον Βαγγέλη Μαρινάκη.Σωκράτης Κόκκαλης-Βαγγέλης Μαρινάκης. Δύο πρόεδροι, μια ιστορία. Αυτή του Ολυμπιακού, του συλλόγου που εκατομμύρια πιστοί έχουν στην καρδιά τους και παρακολουθούν καθημερινά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους…Ως επιχειρηματίες, αλλά και ως άνθρωποι ένας απλός παρατηρητής θα μπορούσε να επισημάνει ότι δεν έχουν πολλά κοινά. Ως πρόεδροι του λαοφιλούς συλλόγου, ωστόσο, δείχνουν να λειτουργούν με το ίδιο πάθος και την ίδια… τρέλα. Μια… τρέλα διαρκείας που απαιτεί διαρκή προσήλωση, πάθος, ατελείωτα χρήματα και σημασία στη λεπτομέρεια.Ο πρώτος ανέλαβε το καράβι μέσα στη φουρτούνα. Τότε που χτυπημένο από τα κύματα, λόγω κακών χειρισμών, λίγο έλειψε να βουλιάξει. Δεν δίστασε να πάρει το πηδάλιο στα χέρια του και να το οδηγήσει σε ήρεμα νερά, αλλά και να το μετατρέψει σε… θωρηκτό. Ως φανατικός οπαδός του από παιδί κι ένας από τους ανθρώπους που ακολουθούσαν την ομάδα, όπου κι αν έπαιζε, αποφάσισε να μπει στη μάχη στα πολύ δύσκολα και να δώσει στο Θρύλο αίγλη ανάλογη του ονόματός του και να γράψει ιστορία που δύσκολα θα επαναληφθεί.Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν ήταν άνθρωπος των λόγων, αλλά των πράξεων. Σπάνια εμφανιζόταν ενώπιων των ΜΜΕ, ακόμη πιο σπάνια αποφάσιζε να σταθεί μπροστά στα μικρόφωνα και να μιλήσει. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι ως μεγαλοεπιχειρηματίας, ένας από τους σημαντικότερους της χώρας εδώ και δεκαετίες ή ως πρόεδρος του Ολυμπιακού, ένιωθε άνετα μπροστά στους ρεπόρτερ και τα μικρόφωνα.Σχεδόν πάντα ήταν λιγομίλητος, ελαφρώς αγχωμένος, έλεγε τα απολύτως απαραίτητα και απέφευγε τις «δύσκολες» ερωτήσεις με χιούμορ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απαντούσε μονολεκτικά ή με… ερώτηση στην ερώτηση.Όταν ήθελε κάτι να πει το έλεγε. Όταν δεν ήθελε, η επιμονή των δημοσιογράφων αποδεικνυόταν μάταιος κόπος.Όπως στις επιχειρήσεις του, έτσι και στον Ολυμπιακό του άρεσε να «μιλάει» με πράξεις κι όχι με λόγια. Πολλές φορές θα έλεγε κανείς ότι του άρεσε να «παίζει» με τα ΜΜΕ. Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να αφήνει τους άλλους να πιστεύουν ότι θα κινηθεί προς μία κατεύθυνση και ξαφνικά έκανε κάτι διαφορετικό ή το ακριβώς αντίθετο, σύμφωνα με το δικό του γνώμονα και με κριτήριο τα «θέλω» των οπαδών. Όχι μόνο δεν έκρυψε ότι είναι ένας από αυτούς, αλλά φρόντιζε να το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Μπροστά στο λαό της ομάδας, άλλωστε, ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν είχε ούτε άγχος, ούτε διλήμματα. Ο κώδικας επικοινωνίας ήταν πολύ απλός.Το παράδειγμά που ακολουθεί είναι το πλέον χαρακτηριστικό: «Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ φέρε τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό» απαιτούσαν οι οπαδοί και ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ ήρθε λίγο καιρό αργότερα, χωρίς να το περιμένει κανείς…Σπάνια ο άνθρωπος που λατρεύτηκε όσο λίγοι από τον «ερυθρόλευκο» κόσμο, ενώ όλοι οι άλλοι μισούσαν… θανάσιμα, παρότι πολύ θα ήθελαν έναν τέτοιο στο τιμόνι της δικής τους ομάδας, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.Το έκανε μόνο όταν ένιωθε ότι η ομάδα του βρισκόταν στο… στόχαστρο κι έπρεπ