Σούσα – Ερζερούμ, επάλληλοι δρόμοι εθνικής «μειοδοσίας»….

Γράφει ο Πάνος Αβραμόπουλος

Καυστικό, παραστατικό, μα και με άπειρη ηθική δύναμη το ποίημα του απαράμιλλουΑλεξανδρινού μας ποιητή Κ. Καβάφη «Σατραπεία».

«Και τι φρικτή μέρα που ενδίδεις/( η μέρα που αφέθηκες και ενδίδεις)/

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα/Καιπηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξην/

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του/και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια/Και συ τα δέχεσαι μ΄ απελπισία».

Και δυστυχώς αν μ΄ απελπισία τα δέχονταν οι τότε οδοιπόροι, με πενιχρές ελπίδες τα δέχτηκαν και οι πρόσφατοι επισκέπτες της ελληνικής πολιτικής σκηνής στο Ερζερούμ !!!,

όπου ο τ. πρωθυπουργός μας κ-ος Γ. Παπανδρέου είχε πάει, ενώπιον της τουρκικής διπλωματικής ελίτ, για να διαπραγματευτεί τα δικά μας !!! Αλλά τι νόημα είχε αυτή ημειωτική για το διπλωματικό κύρος της χώρας επίσκεψη, όταν εξ΄ υπαρχής ήταν

αρνητική για τα εθνικά μας συμφέροντα; Την ώρα μάλιστα, που ο ελληνικός λαός, επιμελώς μένει ανημέρωτος, στο πεδίο των ελληνοτουρικών διαπραγματεύσεων. Δυστυχώς η ηγέτιδα πολιτική μας τάξη, στην έσχατη πολιτική της εκδοχή, άγεται και σύρεται πίσω απο τις εξελίξεις. Αδυνατούσα προφανώς με ανήκεστο βλάβη, στο ευαίσθητο πεδίο της εξωτερικής μας πολιτικής, να αποτρέψει τα ολέθρια σχέδια δραματικής συρρίκνωσης του ελληνισμού.Διότι τόσο η κυρίαρχη πολιτική μας τάξη, όσο και οι διπλωμάτες που διαχειρίζονται αυτά τα λπεταίσθητα για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας θέματα, δεν μπορεί να μην γνωρίζουν, ότι με την στάση τους, διαπραγματεύονται τα αδιαπραγμάτευτα και τα «ιερά και όσια» της πατρίδας. Σε άλλους καιρούς πολιτικής ευταξίας και υγειούς λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, τέτοιας τάξης διπλωματικά θέματα, οδηγούσαν σε μέγιστα συνειδησιακά διλήμματα και σε κραυγαλέες παραιτήσεις. Δυστυχώς όμως σήμερα, τέτοιες συμπεριφορές, θεωρούνται ανόητες πολυτέλειες. Ενώ στο μεταξύ ως χώρα και ως λαός, συγχρονιζόμενοι με τα ευτελή δυτικότροπα ήθη και κοινωνικά πρότυπα, απολέσαμε την πίστη μας. Την πίστη μας στην θεία δύναμη, που αποτελούσε την γεννεσιουργό αιτία, για να αντλήσουμε δυνάμεις και να παλαίψουμε για το λογικώς αδύνατο και ανέφικτο. Μά στην πάλη για αυτό το λογικώς ανέφικτο, έλαβε χώρα η ηθική μεγαλουργία του ’21 και το αθάνατο έππος του ΄40 και όχι με την συμβιβαστική παραδοχή της «πραγματικότητας».

Στην διεθνή πολιτική σκηνή, οι εξελίξεις είναι αποκαρδιωτικές. Αλλά και ακόμη πιο δυσοίωνες στα καθ΄ ημάς. Ο νέος ηγέτης της Τουρκίας, εν είδει ενός νέου Αρταξέρξη, με την αλαζονεία και την υπεροψία του «εθνάρχη» του, αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, αμφισβητεί προκλητικά τις Διεθνείς Συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων, αλλά και αυτό το Δίκαιο της Θάλασσας. Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο μας στο πέλαγος.Συνεχίζει να κατέχει παράνομα το 37% της μαρτυρικής μας Κύπρου, με την ταυτόχρονη παράνομη παρουσία κατοχικού του στρατού. Ενώ αναπτύσσει ακόμα στρατωτικούς του βραχίονες, στα βόρεια σύνορά μας. Και με εφαλτήριο τον απίστευτο ενδοτισμό και την εφεκτικότητά μας, προβάλλει δ