Για μια ακόμα φορά : Σε λίγο θα επαναβεβαιωθεί στη Βουλή η τραγωδία ενός κορυφαίου επιχειρήματος (αυτού του εθνικού ή δημόσιου ή υπέρτερου συμφέροντος)…

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης

Ο Νόμος του H. L. Mencken

Αυτοί που μπορούν-κάνουν.

Αυτοί που δεν μπορούν-διδάσκουν.

Η προσθήκη του Martin

Αυτοί που δεν μπορούν να διδάξουν-διοικούν.

Arthur Bloch : Ο Νόμος του Μέρφυ, εκδ. Γράμματα, Αθήνα, 1992, σελ. 67

Σύμφωνα με τον Ιρλανδό δραματουργό Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο (1856-1950) : «Εσείς βλέπετε κάτι και λέτε : «Γιατί;». Όμως εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ. Και λέω : «Γιατί όχι;».»

Helen

Από παιδιά έχουμε διδαχτεί πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα (τα οποία δυστυχώς δεν τα
έχουμε πάντα τοποθετημένα στα πιο ευμνημόνευτα εγκεφαλικά μας διαμερίσματα), όπως και πράγματα από αδιάφορα ως άχρηστα που όμως όχι σπάνια έμμεσα ή άμεσα απασχολούν τη φαιά ουσία ή καθορίζουν τον τρόπο ζωής μας.

Σίγουρα όλοι όμως θυμόμαστε τον μύθο του ψεύτη βοσκού. Έχοντας επικαλεστεί ψευδώς τόσες φορές την απειλή του λύκου, στην οποία ο κόσμος ανταποκρίνονταν και βέβαια θύμωνε όταν διαπίστωνε το ψέμα, στο τέλος, όταν η απειλή αυτή έγινε πραγματικότητα, κανείς δεν τον πίστεψε και κανείς δεν έσπευσε προς βοήθειά του. δυστυχώς όμως, τη φορά αυτή ο λύκος ήταν πραγματικότητα, και η τραγωδία επίσης…

Στο ζήτημα της αντιμετώπισης της κρίσης, περίπου ζούμε ένα ανάλογο σενάριο. Το Πολιτικό Σύστημα και κυρίως εκείνο το μέρος του που συγκροτεί το «σύστημα εξουσίας», πολλές φορές, για να αντιμετωπίσει άλλοτε (πραγματικά ή επινοούμενα) κρίσιμα και άλλοτε (επίσης (πραγματικά ή επινοούμενα) επείγοντα ζητήματα που όμως απαιτούσαν την έκτακτη οικονομική συνδρομή του κόσμου, πάντα, την έπεφτε στα μόνιμα υποζύγια, και πάντα, «αναγνώριζε» τούτο το σύστημα αυτή την αδικία και πάντα υπόσχονταν πως όταν ηρεμούσαν –τη κάθε φορά- τα πράγματα, φυσικά και θα έβαζε στη θέση τους όσους κατά σύστημα και επάγγελμα φοροδιαφεύγουν, εισφοροδιαφεύγουν, κλέβουν δημόσιο χρήμα, κλέβουν δημόσια περιουσία, τους μιζαδόρους των δημοσίων προμηθειών, κ.λπ., πράγμα που πολύ θα ήθελε να το κάνει ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ (ΜΙΛΟΥΣΕ), ΟΜΩΣ ΤΟ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΕΠΕ (ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ) ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΛΟΓΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΝΑ ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΝ ΓΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. Προείχε και προέχει πάντα, να εισφέρουν τα μόνιμα υποζύγια! ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΤΗ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ (ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ) ΚΑΠΟΤΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΝΟΜΙΜΩΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ ΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ (ΔΙΟΤΙ ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ) ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ!!!

Ζούμε ακόμα μια φορά τούτο σενάριο : του κατεπείγοντος, που επιβάλλει για λόγους εθνικού (ή υπέρτερου δημοσίου) συμφέροντος, για ακόμα μια φορά να ξαναπληρώσουν οι ΝΟΜΙΜΩΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ, και για ακόμα μια φορά βεβαίως ξανακούμε υποσχέσεις για μια μελλοντική τακτοποίηση των αδικιών, και μια υπόσχεση μελλοντικά να ασχοληθεί η Πολιτεία με τους ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΑΠΑΤ