Χ. Γιανναράς – «Η ανέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερία»

Chulos y chulas (1906) του José Gutiérrez Solanaα.α.: Νέος Σεπτέμβρης, νέες καταλήψεις, αλλά το ίδιο ανίατο πρόβλημα της «παιδείας», πρόβλημα ριζωμένο βαθιά στην πολιτική φαυλότητα και την κομματοκρατία που από καιρό έχουν αναιρέσει ουσιαστικά το άσυλο των ελευθέρων ιδεών, αυτό το άσυλο το συνταγματικά κατοχυρωμένο. Αιτία, όπως είναι γνωστό, είναι ο νέος νόμος που θα έλεγε κανείς μετεωρίζεται μεταξύ της κοινής λογικής και της σύγκρουσης συμφερόντων.Είναι μια προσωπική τουλάχιστον διαπίστωση ότι οι περισσότερες αντιδράσεις (και από τα «δύο στρατόπεδα», αν μια τέτοια σχηματοποίηση δεν είναι αυθαίρετη) από το διαδίκτυο και τον τύπο ως και την «κάτω πλατεία» του Συντάγματος, χαρακτηρίζονται από την τύφλωση της «ιδεολογίας», ένα φαινόμενο απότοκο της πλήρους κομματικοποίησης και απο-πολιτικοποίησης/ιδιωτείας (δες επίσης το άρθρο: To κόκκινο σημάδι της Ιδιωτείας) – δυστυχώς η ένταξη σε μια παράταξη έχει πλέον ταυτιστεί με την ενασχόληση με τα κοινά. Η ελευθερία έχει καταλυθεί εκ των έσω,   φτιασιδομένη εν γένη με συνελεύσεις φυλακισμένες σε αντιπαραθέσεις «ιδεολογικών» ή «συντεχνιακών» μορφωμάτων χωρίς να αφήνων περιθώρια για καθαρές αναφορές σε ουσιαστικά θέματα.Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο που, ακόμη και εκτός πανεπιστημίου, οι νέες ρυθμίσεις παρουσιάζονται από την μια πλευρά χωρίς την διερώτηση για τον τρόπο και την επιτυχία της εφαρμογή τους, πλήρως απομονωμένες από την πραγματικότητα, και από την άλλη επικρατεί η άρνηση για την αναλυτική αξιολόγηση των νέων ρυθμίσεων και την προσφορά μιας ορθολογικής αντιπρότασης τουλάχιστον που θα εξασφαλίζει την ικανοποίηση καίριων αναγκών για μια ποιοτική εκπαίδευση, αρχίζοντας από την αξιολόγηση των πανεπιστημιακών, την εξουδετέρωση των πελατειακών σχέσεων και της κομματοκρατίας, την πλήρη αφοσίωση στην έρευνα και στην επιστήμη και συνεχίζοντας βέβαια με όλες τις απαιτήσεις της κοινής λογικής.Παρενθετικά, έχει επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον να αναφερθεί το γεγονός ότι ακόμη και η ΠΑΣΠ, η πανεπιστημιακή παράταξη – γέννημα του «κυβερνόντως» κόμματος (μα και φυτώριο για νέο αίμα)  έρχεται σε ρήξη με την πολιτική του, φανερώνοντας νομίζω με αυτόν τον τρόπο την μεγαλύτερη εξάρτηση που έχει από τις ενδοπανεπιστημιακές σχέσεις του σε ένα καθεστώς που καλλιεργείται τόσο χρόνια.Βεβαίως αυτές είναι κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις δίχως απαιτήσεις για το απόλυτο, ιδιαίτερα ένεκα μη εμπεριστατωμένης ενασχόλησης. Παρα ταύτα αν και ελάχιστες οι πιο νηφάλιες απόψεις, νομίζω ότι πρέπει κανείς να τις ακούσει κριτικά και να αναλογιστεί, όπως αυτήν του Χ. Γιανναρά, ενός καθηγητή που φανερώνει (όχι για πρώτη φορά) κάποιες αλήθειες όπως τις έχει βιώσει και ο ίδιος γράφοντας «από μέσα». (Οι υπογραμμίσεις δικές μου)α.α.Η ανέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερίαH υπουργός Παιδείας, κυρία Aννα Διαμαντοπούλου, τόλμησε απόπειρα πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης. Oσοι ειλικρινά ενδιαφέρονται να αποκτήσει η χώρα και πάλι προϋποθέσεις σοβαρής ανώτατης παιδείας, περιμένουν το αποτέλεσμα – αν η καλών προθέσεων απόπειρα θα καταστεί μεταρρύθμιση. Yστερα από την