«Ούτε ενιαίο, ούτε μισθολόγιο»

Σε πτωχολόγιο οδηγεί η κυβέρνηση τους δημόσιους υπαλλήλους

ΑΡΘΡΟ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
του Κώστα Διον. Κορδάτου*

Τώρα (προχτές) άρχισαν οι υπάλληλοι του δημοσίου να βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα του νέου πτωχολόγιου, αφού λόγω των αναδρομικών κρατήσεων της εισφοράς (υποτίθεται) υπέρ των ανέργων, το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτέμβρη έφτασε κατά 100 ευρώ μικρότερο. Από το.....
επόμενο 15ήμερο η ιστορία συνεχίζεται με την (αναδρομική και πάλι) μείωση του κινήτρου απόδοσης και διαφόρων άλλων επιδομάτων, που έρχεται να προστεθεί στην κατά τουλάχιστον 30% απώλεια των εισοδημάτων τους από την εφαρμογή του Μνημονίου.
Σαν να μην έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα, η κυβέρνηση συνεχίζει να μιλάει για «ορθολογική και δίκαιη μεταρρύθμιση» και οι πρόθυμοι υποστηριχτές της στα μίντια επιμένουν (ακόμα) ότι οι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πάρουν… αύξηση! Άλλωστε, αυτός είναι ο ισχυρισμός της κυβέρνησης για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα. Αυτό προσπαθούν να μας πείσουν και οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ στους χώρους του δημοσίου. Όσοι όμως περίμεναν το ενιαίο μισθολόγιο για να δουν την «αποκατάσταση των αδικιών», κατάλαβαν με τον πλέον οδυνηρό τρόπο ότι, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, η πολιτική είναι η ίδια:περικοπές, απολύσεις, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και ατομικές σχέσεις εργασίας με την ώρα (αλλά Αμέρικα!) δηλαδή πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Αυτό, το τελευταίο είναι και η ουσία του νομοσχεδίου που ετοιμάζει η κυβέρνηση: οι ρυθμίσεις δεν θα αφορούν τόσο το ύψος των αποδοχών των υπαλλήλων –οι πιο πρόσφατες περικοπές ψηφίστηκαν σε αιφνιδιαστική τροπολογία μέσα στον Αύγουστο, αποδεικνύοντας ότι το κόψιμο των μισθών δεν περιμένει κανένα ενιαίο μισθολόγιο- αλλά ο τρόπος «κτήσης» του μισθού και οι ίδιες οι εργασιακές σχέσεις είναι στο βάθος ο στόχος. Η συζήτηση, όπως διεξάγεται εδώ και πολύ καιρό, κάνει κύκλους γύρω από το πόσες θα είναι ή δεν θα είναι οι περικοπές, χάνοντας ακριβώς την ουσία του θέματος. Θέλει με τον τρόπο αυτό η κυβερνητική προπαγάνδα να εδραιώσει μια ισχνή αυτοπεποίθηση στους δημόσιους υπαλλήλους (γίνεται ήδη μια τέτοια συζήτηση μέσα στα σχολεία και στις υπηρεσίες) και σε όλους τους πολίτες γενικότερα και να τους πείσει ότι ο τελικός μισθός που δικαιούται ένας εργαζόμενος σήμερα στη δήθεν… οικονομική συγκυρία είναι θέμα στατιστικών πινάκων. Μερικοί μάλιστα έντεχνα προωθούν επιμέρους θέματα, με σαφή συντεχνιακή διάσπαση, μοιράζοντας ψεύτικες ελπίδες για κλαδική ή την ατομική σωτηρία ώστε να καθηλωθούν οι συνειδήσεις και οι προσδοκίες των εργαζομένων, αφού στόχος τους είναι η παραίτηση από κάθε διεκδίκηση αύξησης στους μισθούς μας. Δεν θέλουν να δυσκολέψουμε την κυβέρνηση, το τραπεζικό σύστημα και τους τοκογλύφους δανειστές της χώρας!

Αποτέλεσμα, ο ίδιος ο μισθός όχι απλώς δεν θα είναι ίσος ή «ενιαίος», αλλά αντιθέτως θα είναι ατομικός: πέραν του βασικού μισθού πείνας, οι τελικές αποδοχές θα διαμορφώνονται με βάση την αποδοτικότητα του κάθε υπαλ