Βένα Γεωργακοπούλου

Δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, ζει στη Φιλοθέη. Θα ήθελε η «Εφημερίδα των Συντακτών», στην οποία θα είναι αρχισυντάκτρια, να είναι φιλοευρωπαϊκή, κεντροαριστερή και να μη λαϊκίζει.

Είναι πολλές φορές που οι εκκλησίες δίνουν το όνομά τους στην περιοχή. Έτσι κι εγώ, γεννήθηκα στον Αϊ-Γιώργη, στην Καλαμάτα. Την αγαπώ πολύ την Καλαμάτα, επειδή αναπολώ

την ελευθερία που είχα στη ζωή μου όταν ζούσα εκεί. Κάθε φορά που περνάω τον Ισθμό, αρχίζω και μιλάω, γελάω, χοροπηδάω, γίνομαι άλλος άνθρωπος.

Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός. Γιατρός. Επειδή δεν έκανε αγόρια, μας μεγάλωσε και τα τρία κορίτσια σαν αρσενικά. Μια φορά θυμάμαι ότι έγινε έξαλλος όταν με είδε να πλένω πιάτα κι έβαλε τις φωνές στη μάνα μου: «Δεν θα γίνει εμένα η κόρη μου δούλα κανενός». Επειδή ασφυκτιούσα στο Θηλέων με τις ποδιές της χούντας, δραπέτευσα στο γετονικό Αρρένων, που είχε τμήμα Πρακτικό, δηλαδή για Ιατρική, Πολυτεχνείο και τέτοια. Εκεί απελευθερώθηκα, ένιωσα, επιτέλους, αξιοπρέπεια, να με σέβονται ως άνθρωπο οι καθηγητές, όπως σέβονταν τα αγόρια. Άρχισα να φοράω εκτός σχολείου παντελόνια, καβάλησα ποδήλατο και είδα πολύ ποδόσφαιρο. Πήδαγα από το παράθυρο της τάξης, έκανα σκασιαρχείο κι έτρεχα στη Μαύρη Θύελλα – τότε στην Α’ Εθνική.

Από την Καλαμάτα δεν ήθελα να φύγω, αλλά έπρεπε και να σπουδάσω. Ήμουνα σπασικλάκι. Αν έπαιρνα κάτω από είκοσι, κάτι πάθαινα. Ο πατέρας γιατρός, άρα κι εγώ, άλλα και η δίδυμη αδερφή μου, Μιμή, προς τα εκεί κατευθυνθήκαμε. Την τελευταία μέρα των Εισαγωγικών (όλη η Πελοπόννησος πήγαινε τότε στην Πάτρα) είπα μέσα μου: «Ωραία, περνάς Ιατρική. Και τι θα κάνεις στη ζωή σου;». Η Ιατρική είχε ήδη πεθάνει μέσα μου. Κι όμως, ανέβηκα στην Αθήνα για τη Σχολή. Πρώτη συνοικία το Παγκράτι, όπου ήδη έμενε η μεγάλη μου αδερφή, η Ρούλα. Τον πρώτο καιρό πέρασα μια κανονική κατάθλιψη. Μου φαινόταν παράλογο να ζω σε μια πόλη όπου οι δρόμοι δεν με έβγαζαν κατευθείαν στη θάλασσα. Τώρα μένω στη Φιλοθέη. Είναι ήσυχα, ταιριάζει στον μοναχικό μου χαρακτήρα. Είναι φορές που για μία εβδομάδα μπορεί να μην επικοινωνήσω με άνθρωπο, μου αρκεί ένα βιβλίο.

Τέσσερα πράγματα ταλαιπωρούν όλη μου τη ζωή: το θέατρο, ο φεμινισμός, η πολιτική και το ποδόσφαιρο. Θέατρο έπαιζα από μικρή. Μάλιστα, μια φορά είχα γράψει γράμμα στον Ευαγγελάτο για να με συμβουλέψει πώς να ανεβάσουμε Ιονέσκο με μια ομάδα του Γαλλικού Ινστιτούτου Καλαμάτας. Και σήμερα το θέατρο είναι η θρησκεία μου. Φεμινίστρια έγινα, πάλι, πολύ νωρίς. Ήταν η μάνα μου συνδρομήτρια στο «Life» και διάβαζα μέσα στη χούντα αυτά που έκαναν οι Αμερικανίδες. Στο δικό μου λεύκωμα -όλοι είχαμε τότε από ένα- είχα βάλει, η ψωνάρα, την ερώτηση «Ποια είναι η γνώμη σας για το Women’s Lib;». Mετά τη χούντα ξέσπασε κι εδώ το φεμινιστικό κίνημα, μέσα κι εγώ, με την «Ομάδα Γυναικών Ιατρικής». Υπέροχα χρόνια. Κάτι καταφέραμε. Βάλαμε το προσωπικό στην πολιτική και στα κόμματα. Αλλάξαμε νόμους, στο Οικογενειακό Δίκαιο τουλάχιστον. Να κρατάμε το επώνυμό μας μετά τον γάμο, να μην έχει ο άνδρας την πατρική εξουσία πάνω στα πα