Τόλμη επιτέλους…

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η ΤΟΛΜΗ έντιμης ευθύτητας, ειλικρινούς λογοδοσίας προς τον λαό και γενναίας προσωπικής ανάληψης ευθυνών, μετά ΚΑΙ το «ναυάγιο» των Αναστασιάδη - Ακιντζί στο Μον Πελεράν, θα έπρεπε, επιτέλους, να ήταν:

(α) Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ότι απέτυχε παταγωδώς, ξανά κι εκκωφαντικά, το σύνολο της πολιτικής των διαχρονικών (από το 1977 έως το 2016) ψευδαισθήσεων περί «διακοινοτικών» συνομιλιών προς… εξεύρεση «αμοιβαίως αποδεκτής λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας».

(β) ΕΙΤΕ Η ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ απολάκτισης, αποκήρυξης κι εγκατάλειψης,

συνολικά, αυτής της διαχρονικά αποτυχημένης πολιτικής, προς άμεση προσωπική ανάληψη της πρωτοβουλίας και της ευθύνης σχεδιασμού εθνικής στρατηγικής Απελευθέρωσης,

(γ) ΕΙΤΕ Η ΥΠΟΒΟΛΗ παραίτησης από το προεδρικό αξίωμα και η οριστική πολιτική αποστράτευση σε ανέκκλητη προσωπική συνταξιοδότηση, με τελευταία προς όλους τους άλλους πολιτικούς και τα κόμματα υπόδειξη και υποθήκη: «Βρείτε επιτέλους κι επειγόντως μιαν άλλη πολιτική και βρείτε άλλον να την επιχειρήσει».

Α Υ Τ Ο ΔΗΛΑΔΗ που έπρεπε να προλάβει να κάνει από το 1977 προτού πεθάνει ο Μακάριος. Το ίδιο, αργότερα, ο Σπύρος Κυπριανού, ο Γιώργος Βασιλείου, ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Χριστόφιας και, τώρα, ο Νίκος Αναστασιάδης.

Ε Π Ε Ι Δ Η , όπως τώρα στο Μον Πελεράν με τον Ακιντζί, έτσι και σε κάθε προηγούμενη περίπτωση - σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις - με τον Ραούφ Ντενκτάς, με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και με τον Ντερβίς Έρογλου, εκκωφαντικά, διαρκώς και κατ’ επανάληψιν αποδεικνύεται ένα και το αυτό:

ΟΙ ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ και διαχρονικά αθεράπευτες ψευδαισθήσεις, αυταπάτες και αυτο-κοροϊδίες, ηγετών και κομμάτων και λαού (με διαχρονικά κυρίαρχους, ψήφω λαού, του πολιτικού σκηνικού, από το 1976 έως 2016, τον ΔηΣυ και το ΑΚΕΛ), για την αποδεδειγμένα ατελέσφορη, αναποτελεσματική, αποτυχημένη, χρεοκοπημένη επί μισό σχεδόν αιώνα πολιτική των «διακοινοτικών» συνομιλιών.

Πολιτική η οποία επέτρεψε στην Τουρκία - Κατακτητή να εμπεδώνει, ανενόχλητη και ατιμώρητη, όλα τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και διαπράττει στην Κύπρο από το 1974 έως σήμερα, να εμπεδώνει και να τσιμεντώνει τη διχοτόμηση, το κατοχικό της Ψευδοκράτος, την εθνοκάθαρση και τον Εποικισμό και να διεκδικεί, υπό την αιγίδα μάλιστα του ΟΗΕ, όχι μόνο τη νομιμοποίησή τους, αλλά - και με ελληνική υπογραφή - την επέκταση τής συγκυριαρχίας της, μέσω των Τουρκοκυπρίων, σε ολόκληρη την κρατική υπόσταση της Κύπρου. Ως αναγκαίο στάδιο, της απαρασάλευτης στρατηγικής όλων ανεξαιρέτως των τουρκικών κυβερνήσεων από το 1956 έως σήμερα για «Επανάκτηση της Κύπρου» από την Τουρκία…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Μήπως, εν τέλει, γενόμενος και «ράκος» στο Μον Πελεράν, όπως είπε ο εκπρόσωπός του κ. Ν. Χριστοδουλίδης (χθες «Φ» σελ. 5), «δακρυσμένος και βαθιά απογοητευμένος», όπως έγραψε επίσης χθες ο αναστασιαδικότερος «Πολίτης» (σελ.3), κατάφερε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να πείσει τα Ηνωμένα Έθνη, για να πουν επιτέλους παγκοσμίως (οι κ.κ. Έιντε, Σπέρχαντ, Μπαν Κι Μουν) ότι η ευθύνη του ναυαγίου βαρύνει την τουρκική πλευρά;
Λάζ. Α. Μαύρος