Θ' αφήσει κατά μέρος αδυναμίες και κλισέ;

Κανένα κλισέ, είτε αυτό λέγεται «μονόδρομος» είτε «αγώνας μιας επιλογής», δεν καλύπτει την αναγκαιότητα νίκης για την Ομόνοια στο Μακάρειο. Μια ματιά στη βαθμολογία τα λέει όλα.

Αν σε προηγούμενες αγωνιστικές οι απώλειες άλλων μεγάλων ομάδων λειτουργούσαν σαν καταπραϋντικό στις αποτυχίες της Ομόνοιας, αυτό πλέον δεν ισχύει. Οι λοιποί μεγάλοι κερδίζουν πλέον με συχνότητα, η ψαλίδα έχει μεγαλώσει ήδη επικίνδυνα. Όσο και αν υπάρχει δρόμος, πολύς δρόμος, η μέχρι σήμερα εικόνα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.

Αν υπολογίσουμε ότι, μετά τη Δόξα, ακολουθούν αγώνες με ΑΕΚ

και Απόλλωνα, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ζόρικα. Ακόμη και αν κάποιος ισχυριστεί πως η Ομόνοια είναι καλή στα ντέρμπι, δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι τόσο οι Λαρνακείς όσο και η ομάδα της Λεμεσού υπερτερούν σε σύνολο και μονάδες. Αλλά αυτά (τα ντέρμπι), θα μπουν στην ατζέντα από αύριο. Σήμερα υπάρχει η Δόξα, και η Ομόνοια έχει τον πρώτο λόγο μόνο στα χαρτιά. Στην πράξη η ομάδα της Κατωκοπιάς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους «πράσινους», με δείγμα 12 αγωνιστικές. Ξεκάθαρα, η ομάδα του Πάμπου Χριστοδούλου έχει μία πολύ δύσκολη αποστολή. Θυμίζουμε ότι κέρδισε μόνο δύο φορές κόντρα σε ομάδες που δεν υπάγονται στην «κλασική εξάδα». Δύο φορές με την ψυχή στο στόμα. Απώλεσε δε σε τέτοια παιχνίδια 12 βαθμούς (δύο ήττες, τρεις ισοπαλίες). Δεν έχει ακόμη βγάλει ένα «ήρεμο» βράδυ, πέρα από την 5άρα στην ΑΕΚ, που ήταν μία πολύ ξεχωριστή περίπτωση. Αυτή της η αδυναμία, είναι ένας από τους πολλούς κρίκους με λάσκο, στην προβληματική φετινή αλυσίδα. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει η σημερινή αναμέτρηση.

Αδυναμία παντού

Οι αριθμοί λένε την αλήθεια. Κάκιστη βαθμολογική συγκομιδή, η χείριστη των τελευταίων ετών. Η επίθεση πρακτικά είναι η 3η στο πρωτάθλημα, πέτυχε γκολ σε όλα τα παιχνίδια, αλλά υπάρχει και άλλη πλευρά του νομίσματος. Μόλις σε 5 παιχνίδια πέτυχε πάνω από ένα γκολ, μόλις σε δύο στα τελευταία εφτά, πανηγύρισε πάνω από μία φορά. Πέραν αυτού, υπάρχει ξεκάθαρα η αίσθηση ότι η Ομόνοια, εκτός από τον Ντάρμπισαϊαρ, δεν έχει άλλους παίκτες που να βλέπουν δίχτυα (όσο και αν ο Μαργκάσα μετρά ήδη τρία).

Από την ώρα που σίγησε και ο Άγγλος (έχει να σκοράρει γκολ σε ροή αγώνα και όχι με πέναλτι από την 4η αγωνιστική), το πρόβλημα αρχίζει να φαίνεται όλο και πιο έντονα. Αλλά, πόσες φορές τροφοδοτήθηκε σωστά, πόσες και πόσες φορές βρέθηκε μόνος στην αντίπαλη περιοχή να παλεύει με 3-4 αμυντικούς; Στην κυκλοφορία έχει επίσης θέματα, η δυσκολία μεταφοράς της μπάλας από πίσω, όταν ο αντίπαλος πιέσει ψηλά, μεγάλη. Τα τρεξίματα χωρίς μπάλα, λίγα. Για την άμυνα, πέρα από τα 17 γκολ παθητικό (τα μισά τουλάχιστον τζάμπα), υπάρχει συνεχής ανασφάλεια. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο. Η Ομόνοια πονάει στον άσο, πονάει στα στόπερ, πονάει στη θέση του ανασταλτικού (πόσο καιρό θα κάνει τον «τζόκερ» ο Μαργκάσα). Η ομάδα έχει θέμα συνολικής λειτουργίας, συνοχής γραμμών. Όταν γίνεται επιθετική, μπάζει πίσω, όταν προσπαθήσει να σφίξει, αδυνατίζει μπροστά. Ειδικά με τις «μικρές» ομάδες. Για την εικόνα αυτή, υπάρχει μεγάλη ευθύνη του Πάμπου Χριστοδούλου (στις επιλογές μονάδων και στην ταυτότητα της ομάδας) και φυσικά των περισσοτέρων παικτών. Οι πολλές αλλαγές και τα ατομικά λάθη δεν αποτελούν πλέον ελαφρυντικά.

Μετά από 11 επίσημους αγώνες, ακόμη και μία σχεδόν ολοκληρωτικά νέα ομάδα έπρεπε να είναι σαφώς καλύτερη, ενώ παίκτες που κουβαλούν εμπειρίες δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρονται τόσο επιπόλαια. Έπονται διορθώσεις, αλλά μέχρι τότε μεσολαβεί ένας μήνας με σοβαρές κρίσιμες υποχρεώσεις. Οπότε, το ερώτημα είναι: Μπορεί η Ομόνοια να βγάλει στο γήπεδο πράγματα που δεν έβγαλε μέχρι σήμερα και να αφαιρέσει μέρος των αδυναμιών της; Μπορεί να επιβληθεί πραγματικά απέναντι σε ομάδες με μικρότερο μπόι; Να κάνει πειστικές εμφανίσεις και πειστικές νίκες;