Τα συμβόλαια που «τινάζει στον αέρα» η πιθανή οριστική διακοπή της σεζόν

Η μέχρι πρότινος αδιαπραγμάτευτη θέση της UEFA για συνέχιση και ολοκλήρωση της σεζόν εντός αγωνιστικών χώρων είχε φέρει στο προσκήνιο τα συμβόλαια που εκπνέουν στις 30 Ιουνίου, καθώς είναι απαραίτητο να βρεθεί φόρμουλα (με την απαραίτητη νομική κάλυψη) για επέκτασή τους μέχρι το χρονικό σημείο λήξης των αγωνιστικών υποχρεώσεων της εκάστοτε ομάδας.

Την περασμένη Πέμπτη, ωστόσο, η συνεδρία της Εκτελεστικής Επιτροπής της UEFA

επιβεβαίωσε την αλλαγή δεδομένων, καθώς έβαλε κι επίσημα στο τραπέζι το ενδεχόμενο οριστικής διακοπής των εγχώριων διοργανώσεων ανακοινώνοντας μάλιστα και κατευθυντήριες γραμμές για τις προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν και τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθηθούν ανά περίπτωση.

Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα υπάρξουν χώρες που θα υποχρεωθούν να ρίξουν πρόωρα αυλαία στη σεζόν και αυτό φέρνει στην επιφάνεια το θέμα των αποκαλούμενων «συμβολαίων απόδοσης». Πρόκειται για τις συμφωνίες συλλόγων-παικτών, στις οποίες ο χρονικός ορίζοντας ή/και το οικονομικό καθορίζονται από τις επιδόσεις του ποδοσφαιριστή, όπως π.χ. ο αριθμός συμμετοχών του, τα τέρματά του, οι τίτλοι που θα κατακτήσει ή οι στόχοι που θα πετύχει η ομάδα κ.ο.κ.

Αν η αγωνιστική περίοδος 2019/20 κηρυχθεί λήξασα στο χρονικό σημείο αναστολής της δράσης είναι προφανές ότι πολυάριθμοι ποδοσφαιριστές θα στερηθούν τη δυνατότητα να φτάσουν σε επιδόσεις που θα τους έδιναν ένα νέο συμβόλαιο ή καλύτερες απολαβές.

Τι θα συμβεί σε αυτές τις περιπτώσεις; Τι θα θεωρηθεί ότι ισχύει για τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει; Θα δικαιούνται οι σύλλογοι να τους αποδεσμεύσουν ή θα είναι υποχρεωμένοι (και, αν ναι, γιατί και με ποιους όρους) να τους κρατήσουν στο δυναμικό τους; Ακόμη ένας «πονοκέφαλος» για το νομικό επιτελείο της FIFA.