Ομόνοια: Οι τρεις θέσεις που την ταλαιπώρησαν

Η Ομόνοια βρήκε εξαιρετικούς σέντερ φορ, έφερε 2-3 δεκάρια καλής ποιότητας (και ένα σούπερ), εξάρια (όταν επέλεγαν οι προπονητές να παίξουν με κλασικό κόφτη) που έκαναν άριστα τη δουλειά τους, παίκτες που έπαιξαν στα φτερά και πήραν καλό βαθμό. Στις πλείστες θέσεις, ειδικά από τον καιρό της αύξησης των ξένων παικτών, εντόπιζε παίκτες που απέδιδαν. Εκτός από τρεις. Αναφερόμαστε στις θέσεις του στόπερ, του αριστερού μπακ και του τερματοφύλακα, όπου η αποτυχία είναι κανόνας και όχι εξαίρεση. Είναι οι τρεις θέσεις που την

ταλαιπωρούν. Αφού οι πλείστοι που αφίχθησαν από το εξωτερικό δεν τα κατάφεραν, ορισμένοι απέτυχαν οικτρά.

ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ: Ψάχνει εδώ και χρόνια τον αλλοδαπό «Κέρβερό» της. Αν εξαιρέσει κάποιος τον Μπράσας, που έκανε αυτά που χρειαζόταν (αποκρούσεις σε καθοριστικά ματς) και τον Μορέιρα (στο πρώτο μισό της θητείας τους), οι υπόλοιποι ήταν από μέτριοι μέχρι απογοητευτικοί. Υπενθυμίζουμε ονόματα όπως ο Σινού, ο Βέζερ, ο Λεβίτα (που ξαφνικά προέκυψε βασικός), ο Λεόνι, ο Κοτσόλης. Η «κατάρα», ας μας επιτραπεί ο όρος, πήρε ακόμη και τον πολύπειρο Γέβριτς. Που είχε δεκάδες συμμετοχές στην Εθνική Σερβίας, αλλά... Στο ντεμπούτο του δέχτηκε τσάμπα γκολ και στη συνέχεια έκανε και άλλα σοβαρά λάθη. Η περίπτωση Φελνχούιζεν μοιάζει πολύ καλή και δεν θα σταθούμε στα φιλικά, ό,τι και να δείξει ο Ολλανδός. Πάντως το βάρος που παίρνει στις πλάτες του είναι τεράστιο.

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ: Και εδώ η ιστορία έχει τα αρνητικά της κεφάλαια. Η Ομόνοια βρήκε πολύ καλούς ξένους δεξιούς αμυντικούς (Ντάβιντσον, Σπούνγκιν). Απέναντι, όμως, όχι. Ο Σκαραμοτσίνο ήταν ο μόνος που στάθηκε καλά. Λύσεις έδωσε ο Ντικουμάνα (που δεν ήταν αριστερό μπακ) και κάποιες φορές ο Λεάντρο (που αρχικά ήρθε σαν μπακ-απ του Ηλία Χαραλάμπους, αν και ήταν κυρίως μέσος). Πολλοί εκθείασαν τον Χαφέζ, που είχε χαρίσματα, αλλά επιθετικά. Στα αμυντικά του καθήκοντα είχε σοβαρές ελλείψεις. Ούτε και οι επιλογές Σοϊλέδη και Παντελιάδη έφεραν αποτέλεσμα. Το αντίθετο μάλλον. Ο Καρλίτος, που ήξερε τη θέση, κινήθηκε στη μετριότητα. Και πάμε στα πιο τρανά αρνητικά παραδείγματα. Οι δύο από την Ουρουγουάη. Ο Κάσερες με μία συμμετοχή στην Ευρώπη και μία στο κύπελλο και ο Πέρεζ με τα τρία λεπτά στο Γιουρόπα Λιγκ. Η δε περίπτωση του Καμπράλ, που ήρθε και δεν ακούμπησε, είναι επίσης χαρακτηριστική. Για την επερχόμενη σεζόν, ο Πάμπος Χριστοδούλου επέλεξε τον Καντέ. Όχι λόγω βιογραφικού, αλλά λόγω χαρακτηριστικών. Είναι σημαντικό να φέρει σταθερότητα. Σίγουρα θα κληθεί να δώσει λύσεις και ο Μαργκάσα, που στα έξι χρόνια της παραμονής του ανταποκρίθηκε όποτε κλήθηκε να παίξει εκεί.

ΣΤΟΠΕΡ: Η παραμονή και μόνο του φιλότιμου μεν, αλλά με αδυναμίες Αλαμπί για μία εξαετία, αναδεικνύει άμεσα το πρόβλημα. Οι φίλοι της Ομόνοιας έχουν να λένε για τη διετία Αντράντε και εκείνη την 6μηνη παρουσία του εξαιρετικού Γκράιλιχ. Ο Βένσελ έκανε τη δουλειά του, ανταποκρίθηκαν οι Καρυπίδης, Τίτελ και όποτε είχε διάθεση ο Πλετζ. Οι αποτυχίες όμως είναι πολλές, πάρα πολλές. Ειδικά την τελευταία τριετία. Λόγω ποσοτικών και ποιοτικών επιλογών. Να θυμίσουμε περιπτώσεις όπως ο Κακουμπάβα, ο Στέπανοβ, ο Μεντί και ο Νασιμέντο. Ή πάλι τη μετακόμιση ακραίων αμυντικών στα στόπερ όπως ο Σκαραμοτσίνο και ο Λιομπανίτζε. Φαντάζει υπερβολικό, αλλά από το 2014 και μετά ασφάλεια για κάποιο διάστημα πρόσφερε μόνο ο Λεάντρο. Ο Βύντρα χάθηκε μέσα σε μία προβληματική χρονιά, ο Άρνασον, που είχε το πακέτο, ουσιαστικά δεν έπαιξε. Η Ομόνοια έχει ανάγκη από έναν στόπερ της οποίας θα ηγείται. Λογικά τον ρόλο θα πάρει ο Γουίλιαμ, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει απαραίτητα να είναι εξίσου καλοί και οι δύο παρτενέρ του. Ο Κάι στάθηκε άτυχος, είχε όλα τα στοιχεία. Είναι και αυτός, δυστυχώς για τον ίδιο, μέρος της πολύχρονης ταλαιπωρίας.