Ομόνοια: Η αθέατη υπέρβαση

Αν ο ένας βαθμός στα ντέρμπι με τους προπορευόμενους Απόλλωνα και ΑΠΟΕΛ συνιστούν μια φορά αδικία για την Ομόνοια, η μη πίστωσή της με αγωνιστική υπέρβαση ελέω (μη νικηφόρων) αποτελεσμάτων αποτελεί αδικία εις τη νιοστή. Η αγωνιστική βελτίωση και η αυξημένη σταθερότητα και συνέπεια του «τριφυλλιού» στο β’ γύρο είναι αντιληπτές δια γυμνού οφθαλμού -ακόμη και στον περιστασιακό ή αμύητο ποδοσφαιρικό παρατηρητή.Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν το οφθαλμοφανές. Στις πρώτες 11 αγωνιστικές οι «πράσινοι» μάζεψαν 16 βαθμούς (5-1-5) με 11-12 γκολ, στις δεύτερες 11 η συγκομιδή ανέβηκε στους 23 βαθμούς (7-2-2) με 21-10 γκολ.Αυτό που δεν λένε τα νούμερα, είναι πως η ομάδα του Κώστα Καϊάφα παρουσίασε καλύτερο πρόσωπο, μολονότι με την απώλεια πέντε παικτών στη διάρκεια του χειμώνα (Στεπάνοφ, Ακουισταπάτσε, Σκαραμοτσίνο, Γκριγκαλασβίλι, Σερτζίνιο) ξέμεινε μ’ έναν καθαρόαιμο στόπερ (Ρούνιε) και μεγάλη ανισορροπία στο ρόστερ της.Εγκαταλείποντας την ατελέσφορη εναλλαγή συστημάτων ο τεχνικός της Ομόνοιας έκανε το πιο ουσιαστικό βήμα για την αγωνιστική εκτόξευση της ομάδας του. Όλες οι υπόλοιπες κατά καιρούς εμπνεύσεις (βλέπε π.χ. Λεάντρο ως στόπερ ή Δημητρίου ως κόφτης) και ορθολογικές τακτοποιήσεις (Ασίς ως δεκάρι) του πιστώνονται επίσης, ωστόσο το μεγαλύτερο παράσημό του είναι άλλο.Η πραγματική και αθέατη υπέρβαση του «τριφυλλιού» (όχι ως παραδοσιακής δύναμης του εγχώριου ποδοσφαίρου, αλλά ως σχεδόν χρεοκοπημένου συλλόγου που το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισε να αλλάξει ριζικά όλο το ρόστερ του και μειώνοντας σημαντικά τον προϋπολογισμό του να στοχεύσει απλώς σε μια αξιοπρεπή παρουσία ως πρώτο βήμα σε μια τριετία με ύψιστη προτεραιότητα τον πρωταθλητισμό στο οικονομικό) είναι αναντίλεκτα η λειτουργικότητα του συνόλου ανεξαρτήτως στελέχωσης.Μέσα στο 2015 η ενδεκάδα των «πρασίνων» αλλάζει διαρκώς ένεκα τραυματισμών, τιμωριών και αποφάσεων του προπονητή, η απόδοση ωστόσο παρουσιάζει ανεπαίσθητες διακυμάνσεις και είναι διαρκώς ανοδική. Ουδείς γνωρίζει πού και πότε θα κορυφωθεί, αν θα είναι επαρκής για κάτι περισσότερο από τη διεκδίκηση μιας θέσης στην Ευρώπη. Είναι όμως ό,τι πιο ελπιδοφόρο εν όψει των επόμενων χρόνων και η πραγματική, αθέατη υπέρβαση, η οποία είναι κρίμα κι άδικο να μην της πιστώνεται, απλώς επειδή δεν συνοδεύεται -για την ώρα- από νίκες.