Μετασεισμικές δονήσεις μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών

Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών της περασμένης Κυριακής (26/5) επιφύλασσε εκπλήξεις και ανατροπές, οι οποίες επέφεραν με τη σειρά τους και τους αντίστοιχους πολιτικούς κραδασμούς εντός των κομματικών σχηματισμών.

Οι κομματικές ηγεσίες και τα συλλογικά τους όργανα αναλύουν τα συν και τα πλην της εκλογικής διαδικασίας, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τα μηνύματα που έστειλαν οι πολίτες, με φόντο τις βουλευτικές εκλογές του 2021.

Η επικοινωνιακή τακτική, τα αφηγήματα και τα διακυβεύματα που τέθηκαν

κατά την προεκλογική περίοδο, για άλλους δούλεψαν περισσότερο, για άλλους λιγότερο, ενώ για κάποιους άλλους καθόλου. Πέραν, όμως, των ποσοστών, των συσπειρώσεων και των διαρροών, οι ψηφοφόροι έστειλαν στην Ευρωβουλή και τρία νέα πρόσωπα, αφήνοντας εκτός ηχηρά ονόματα των κομματικών… σωλήνων και εκλέγοντας, παράλληλα, για πρώτη φορά, έναν Τουρκοκύπριο.

Κέρδισε χάνοντας ο ΔΗΣΥ

Ο ΔΗΣΥ μπορεί να αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, επανεκλέγοντας δύο ευρωβουλευτές, όμως, οι σημαντικές απώλειες που κατέγραψε, δημιούργησαν αναπόφευκτα προβληματισμό. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, στις δηλώσεις του μετά την ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος, προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι, κάνοντας λόγο για έκτη συνεχόμενη νίκη του κόμματος, από το 2013. Βέβαια, εννοούσε την έκτη συνεχόμενη νίκη του ΔΗΣΥ, με τον ίδιο στο πηδάλιο του κόμματος.

Η αλήθεια είναι ότι κανένα άλλο κόμμα εξουσίας στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου, οι οποίες αντιμετώπισαν την τελευταία δεκαετία τα μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, δεν κατάφερε να παραμείνει πρώτο, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το γεγονός αυτό, της παγιοποίησης του ΔΗΣΥ ως πρώτης πολιτικής δύναμης στον τόπο, μπορεί να αναγνωσθεί όμως και από την αντίθετη πλευρά. Δηλαδή, να οφείλεται πρωτίστως στην αδυναμία της μείζονος αντιπολίτευσης να πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να αποτελέσει μιαν αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική επιλογή, δεδομένου του πρότερου κυβερνητικού της βίου, κατά την περίοδο 2008 - 2013.

Το προεκλογικό σύνθημα του ΔΗΣΥ, «δεν θα μας γυρίσουν πίσω», παρέπεμπε, ακριβώς, στην πενταετία της διακυβέρνησης ΑΚΕΛ και Δημήτρη Χριστόφια, η οποία αποτελεί το μόνιμο πολιτικό καταφύγιο της δεξιάς παράταξης. Ωστόσο, ο «αντιΑΚΕΛισμός», μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης ΔΗΣΥ και τα όσα έχουν μεσολαβήσει, φαίνεται ότι δεν συσπειρώνει πλέον στο βαθμό που συσπείρωνε τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός έτρεξε σε μια προεκλογική κούρσα, έχοντας στις πλάτες του ένα πόρισμα «καταπέλτη» κατά του Χάρη Γεωργιάδη και μια Κόκκινη Λίμνη στο Μιτσερό, που ξέβραζε πτώματα ενός κατά συρροήν δολοφόνου. Και, την ίδια ώρα, έλεγε στους πολίτες ότι, αν έρθουν οι «άλλοι», θα είναι χειρότερα. Μέσα σ' αυτό λοιπόν το περιβάλλον, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του κόμματος εκαλούντο να δώσουν εξηγήσεις στους ψηφοφόρους για τη μη άμεση παραίτηση Χάρη και Ιωνά, παρά για τους οραματισμούς και τα οράματά τους για την Ευρώπη.

Η επικοινωνιακή τακτική του ΔΗΣΥ ελέγχεται και εσωκομματικά, αφού δεν κατάφερε σε καμία φάση της προεκλογικής να θέσει επί τάπητος πειστικά διακυβεύματα ή να προωθήσει αποτελεσματικά μια θετική ατζέντα. Αντιθέτως, έδινε την εικόνα ότι έτρεχε πίσω από την επικαιρότητα και τα «φάουλ» του Προεδρικού, ακόμη και του ίδιου του Προέδρου Αναστασιάδη με τα περιβόητα «μηδενικά», ενώ μάλλον αντίθετα αποτελέσματα έφερε και η «Νιαζιοποίηση» του προεκλογικού.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου πιστώνεται, παρά ταύτα, την επιλογή του Λουκά Φουρλά ως αριστίνδην υποψηφίου. Ο Φουρλάς κατόρθωσε να μαζέψει 43.156 σταυρούς και να αναδειχθεί, έτσι, πρώτος παγκυπρίως σε ψήφους, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος, Λευτέρη Χριστοφόρου, και εκτός Ευρωβουλής τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο, Νίκο Τορναρίτη.

Ούτε τώρα το ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ έχει να νικήσει τον ΔΗΣΥ σε εκλογική μονομαχία από το 2008, όταν ο Δημήτρης Χριστόφιας εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κερδίζοντας στον Β’ Γύρο τον Ιωάννη Κασουλίδη. Έκτοτε, αν εξαιρέσουμε και τις Δημοτικές Εκλογές, οι οποίες αποτελούν εκλογές προσωπικοτήτων και τοπικών κοινωνικών, έχασε εννιά φορές από τον ΔΗΣΥ. Δηλαδή, σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες.

Πρόκειται για μια ξεκάθαρη ένδειξη της παρατεταμένης καθοδικής εκλογικής πορείας και σμίκρυνσης του κόμματος της Αριστεράς, το οποίο θεωρεί πλέον ως επιτυχές εκλογικό αποτέλεσμα ένα ποσοστό της τάξεως του 27,5%. Παρά το κλίμα έντονης πόλωσης που επικράτησε κατά την προεκλογική περίοδο, είτε με αφορμή το πόρισμα για τον Συνεργατισμό είτε σε ό,τι αφορά την Κόκκινη Λίμνη είτε λόγω της καθόδου του «Πορθητή» στην Κυπριακή ΑΟΖ, το ΑΚΕΛ, το καλύτερο που κατόρθωσε να πράξει ήταν να πλησιάσει τον ΔΗΣΥ.

Η επιλογή να συμπεριληφθεί ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ, πέραν των όποιων πολιτικών μηνυμάτων μπορεί να στέλνει, είχε κι ως στόχο την προσέλκυση ψήφων από την δεξαμενή των Τουρκοκυπρίων. Ακόμη όμως και με αυτήν την κίνηση, το κόμμα της Αριστεράς δεν κατάφερε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη και να αναδειχθεί πρώτο κόμμα. Ο Άντρος Κυπριανού κέρδισε, ωστόσο, το στοίχημα που ονομάζεται Νιαζί, ο οποίος κατάφερε να εκλεγεί αφήνοντας εκτός τον Νεοκλή Συλικιώτη, παρόλο που δίχασε το πολιτικό σύστημα, αλλά και την κοινωνία.

Η εκλογή για πρώτη φορά ενός Τουρκοκύπριου υποψηφίου, ο οποίος συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο ενός ελληνοκυπριακού κόμματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί από μόνο του το σημαντικότερο γεγονός όχι μόνο των Ευρωεκλογών της περασμένης Κυριακής (26/5), αλλά, ιστορικά, όλων των εκλογικών διαδικασιών από το 1974 μέχρι και σήμερα.

Νικητής στη ρώσικη ρουλέτα ο Σιζόπουλος

Η απόφαση της ΕΔΕΚ να κατέλθει μόνη σε αυτές τις Ευρωεκλογές χαρακτηρίστηκε, προεκλογικά, από πολλούς, περίπου ως μια πολιτικά αυτοκτονική επιλογή. Ο Μαρίνος Σιζόπουλος, αφού διαπραγματεύτηκε επί μήνες, χωρίς αποτέλεσμα, με τους υπόλοιπους αρχηγούς του ενδιάμεσου χώρου, έλαβε ένα εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο. Κανείς δεν ανέμενε, ούτε καν οι ίδιοι στην ΕΔΕΚ, ότι το αποτέλεσμα θα δικαίωνε στο 100% την επιλογή του προέδρου του κινήματος, να πορευθεί μόνο, απέναντι στο ανοδικό ΕΛΑΜ.

Εκ του αποτελέσματος, η ΕΔΕΚ, φαίνεται ότι έπεισε τους πολίτες για το διακύβευμα της τέταρτης θέση που θα έδινε και την έκτη έδρα. Ανέδειξε, λοιπόν, τους κινδύνους να χαθεί η έκτη έδρα από ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με ιστορία και αγώνες για την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας και να καταλήξει στην ακροδεξιά, η οποία πουλά ανέξοδο πατριωτισμό και συνθήματα, την ίδια ώρα που τα ηγετικά της στελέχη δεν έχουν υπηρετήσει τη στρατιωτική τους θητεία.

Με αυτόν τον τρόπο, κατάφερε να ενεργοποιήσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας των πολιτών, από το λεγόμενο δημοκρατικό τόξο, οι οποίοι ψήφισαν αντιΕΛΑΜικά, επιλέγοντας ΕΔΕΚ.

Οδεύει προς το τέλος της η Συμμαχία Πολιτών

Στις 2 Δεκεμβρίου του 2018, καταγράφοντας στην εφημερίδα «Σημερινή» το έντονο παρασκήνιο στον λεγόμενο ενδιάμεσο με φόντο τις Ευρωεκλογές, σημειώναμε: «Ο κατήφορος των πρόσφατων προεδρικών εκλογών για τον Γιώργο Λιλλήκα και τη Συμμαχία Πολιτών ενδέχεται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να έχει συνέχεια και οι επόμενες εκλογές (σ.σ. Ευρωεκλογές) αποκτούν ιδιαίτερη σημασία για το μέλλον τους.

Αν δεν κατορθώσουν να δείξουν σημάδια ζωής ή έστω να αποκρύψουν τα πραγματικά τους ποσοστά πίσω από μια ισχυρή συνεργασία, τότε τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα, αν όχι καταστροφικά, για την επόμενη μέρα».

Όπερ και εγένετο. Η συνεργασία Συμμαχίας και Οικολόγων ήταν καταστροφική, κι όλα δείχνουν ότι η Συμμαχία Πολιτών του Γιώργου Λιλλήκα οδεύει προοδευτικά προς το τέλος της. Γι’ αυτό και ο Γιώργος Λιλλήκας τείνει, πλέον, χέρι συνένωσης με τους Οικολόγους, με φόντο και τις Βουλευτικές του 2021, ώστε να σωθεί ό,τι σώζεται, με τον Περδίκη να το σκέφτεται δύο και τρεις φορές και να μη βιάζεται να απαντήσει.

*Από την εφημερίδα «Σημερινή» της Κυριακής (2/6)