«Καλό παράδεισο ψυχούλες μου»- Κατάθεση ψυχής από ήρωα-πυροσβέστη

Με ένα κείμενο κατάθεση-ψυχής, ένας πυροσβέστης που εδώ και τρεις ημέρες έδινε μάχη με τις φλόγες στην Αττική δίνει μαθήματα σε όλους μας σχετικά με το τι είναι ζωή και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που με ηρωικές προσπάθειες κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν ζωές και περιουσίες.

Διαβάστε τη συγκλονιστική ανάρτηση του Νίκου Ρουκούδη για τα όσα έζησε στο Μάτι όλες αυτές τις ώρες:

Αυτήν την ωρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και τη γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω

όπως ποτέ ξανά… Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στη ρουτίνα μου….

Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως…

Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ουτε με φωτογραφίες…

Άλλωστε, πώς να εξηγήσεις κάτι που ούτε εσύ το έχεις χωνέψει???

Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα…?

Πέσες ψυχούλες χαμένες …Άδικα και γρήγορα…

Πόσες περιουσίες στάχτη…

-Είστε όλοι καλά? ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στον δρόμο να μαζεύουν ό,τι τους έχει απομείνει…

-Πώς να είμαστε καλά αγόρι μου? η πιο συνηθισμένη απάντηση…
Πώς να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα???

-Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλές φορές…

Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται…

Να μην ξεχάσω….

Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα…Σεβασμός κ συγκίνηση…

Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του…Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σουπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρών, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν… Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί…Υπέροχοι κ υπεράνθρωποι συνεργάτες..

Την πρώτη μέρα, μετά το πρώτο σοκ κ την κούραση της διαδρομής, αφού ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, κάθισα να βγάλω μερικές φωτογραφίες…Δεν άφηνα μέχρι τότε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό.. Ανοίγοντάς την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρισα…Όχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα…

Καλό παράδεισο ψυχούλες μου… Μακάρι η απώλειά σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές…
Μακάρι………..