Η Σαχάρ,δασκάλα στην προσφυγιά στο Κέντρο Μεταναστών Κοφίνου

Την λένε Σαχάρ και είναι στην Κύπρο από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Οι τελευταίοι 7 μήνες είναι όπως λέει πολύ καλύτεροι απ ότι περίμενε. Όταν έμπαινε στο καράβι από την Συρία, δεν είχε κατά νου την Κύπρο.

Στο Κέντρο Υποδοχής Αιτητών Ασύλου στην Κοφίνου, διαμένουν αρκετά άτομα, διαφόρων ηλικιών. Είναι απο την Συρία, την Παλαιστίνη και ήρθαν εδω σε διάφορες χρονικές στιγμές. Οι πλείστοι δεν είχαν ως προορισμό την Κύπρο,

αλλά την Ελλάδα. Πλήρωσαν αρκετά λεφτά στους διακινητές τους και κατέληξαν εδω όπως λένε, κατά τύχη. Νιώθουν ευγνώμονες που είναι ζωντανοί και βρίσκονται κάπου καλά, όπως μας λένε.

«Οι τελευταίες εικόνες της περιοχής όπου έμενα, ήταν παράξενες. Όλα καταστραμμένα. Δεν έχω ούτε το σπίτι μου, ούτε κάτι από την περιουσία μου», λέει η Σαχάρ. Η Σαχάρ είναι δασκάλα στο επάγγελμα και με το που εγκαταστάθηκε στον χώρο Υποδοχής Αιτητών Ασύλου στην Κοφίνου, φρόντισε να στήσει σιγά σιγά μια μικρή αίθουσα διδασκαλίας.

«Όνειρο μου είναι να ανοίξω ένα μικρό σχολείο εδώ για τα παιδιά, που δεν έχουν την ευκαιρία να ασχοληθούν με την γλώσσα τους. Στόχος μου είναι να μην ξεχάσουν αυτά που ξέρουν», σημειώνει η Σαχάρ.

Λατρεύει την δουλειά της όπως μας λέει και με αυτό που κάνει, νιώθει υπερήφανη για το επάγγελμά της.

Την ρωτάμε για τις πρώτες στιγμές στην Κύπρο. Ποια ήταν τα πρώτα της συναισθήματα, οι πρώτες της εικόνες. «Ήμουν μαζί με την 8χρονη κόρη μου σε μια γωνιά στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς. Εκεί, μας πλησίασε μια οικογένεια Κυπρίων.

Σε πολύ λίγο χρόνο, παρατήρησα ότι οι κόρες μας ενόσω εμείς μιλούσαμε, ξεκίνησαν να παίζουν. Τα παιδιά τα βρίσκουν μεταξύ τους…», λέει χαμογελώντας η Σαχάρ. «Αυτή ήταν η πρώτη μου οικογένεια στην Κύπρο», συμπληρώνει.

«Έκανα φίλους στην Κύπρο. Οι κουλτούρες μας είναι παρόμοιες..» μας λέει η Σαχάρ.