Εδώ Πολυτεχνείο: Με το βλέμμα στραμμένο στην 17η Νοεμβρίου

Οι νεολαίοι μπροστάρηδες σε ένα νέο κοινωνικό κι εθνικό ξεκίνημα.

Σε μια περίοδο που η κρίση αξιών και ιδανικών σε Κύπρο και Ελλάδα βαθαίνει, η μνήμη μας στρέφεται πίσω στην ιστορική 17η Νοεμβρίου 1973 κατά την οποία τα υπερήφανα Ελληνικά φοιτητικά νιάτα πήραν την εύτολμη απόφαση να απελευθερώσουν τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία από τα δεσμά της δικτατορίας.
Αψηφώντας

Με μοναδικά όπλα τη νεανική ορμή, τον ενθουσιασμό και την προσήλωση στα ιδανικά της Δημοκρατίας, πήραν την τύχη της Ελλάδας στα χέρια τους. Με τα πατριωτικά αισθήματα να πλημμυρίζουν τις καρδιές τους, σήκωσαν άφοβα το λάβαρο του ξεσηκωμού στέλνοντας σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας το μήνυμα ότι του «Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Με το άλικο αίμα τους πότισαν το ευλογημένο δένδρο της Δημοκρατίας, διαμηνύοντας ότι στην κοιτίδα της Δημοκρατίας και στη σύγχρονη Ευρώπη ευρύτερα, δεν χωράνε εκπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες και τις δημοκρατικές αρχές.
Σήμερα που η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος ως η άλλη βασική συνιστώσα του Ελληνικού Έθνους, βιώνουν το αποτρόπαιο πρόσωπο της οικονομικής εξαθλίωσης, της κοινωνικής περιθωροποίησης με πρωταρχικά θύματα τη νέα γενιά, το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι όσο ποτέ επίκαιρο και διδακτικό. Η άνεργη νεολαία μας αντί να συνωστίζεται αργόσχολα στις καφετέριες, καλείται σε αφύπνιση για αγώνα ενάντια στα σχέδια των οικονομικών κερδοσκόπων και των ταχυδαχτυλουργών της διαπλοκής που λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο.

Τα φοιτητικά νειάτα ως το πιο εκλεκτό κομμάτι του λαού, αντί να παραμένουν εθισμένα στα δολώματα της ψηφιακής υποκουλτούρας, καλούνται να υψώσουν το ανάστημα τους στους κάθε λογής πολιτικάντηδες που φέρουν τεράστια ευθύνη για τη θλιβερή μας κατάντια.

Οι άνεργοι νέοι επιστήμονες μας που «λαθροβιούν» με το χαρτζιλίκκι του παππού ή της γιαγιάς παίζοντας με τα δάκτυλα στις οθόνες του κινητού τα αδιέξοδα της ζωής τους, καλούνται να προτάξουν το δικό τους όχι στους εκπρόσωπους της οικονομικής ολιγαρχίας. Εμπνεόμενοι οι νέοι μας από το έπος του Πολυτεχνείου, καλούνται να βρούν το σθένος και την ψυχική δύναμη για να αναδυθούν μέσα από το λήθαργο της καθημερινότητας και να ξαναμπούν πρωτοπόροι στις πορείες για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι αδιανόητο σε τούτη τη σκληρή δοκιμασία της μαρτυρικής Κύπρου και της καταδυναστευμένης Ελλάδας, οι νέοι μας να κινούνται στον αστερισμό της απογοήτευσης και της χαμένης αυτοπεποίθηση τους.

Μέσα σαυτό το αποκαρδιωτικό σκηνικό, αναζητούνται οι μπροστάρηδες οραματιστές που θα ξαναεμφυσήσουν στη νεολαία μας την ορμή, τη ζωντάνια, την τιμή, την αξιοπρέπεια και την εθνική περηφάνια.

Με το βλέμμα στραμμένο στην αγέρωχη θωριά των εξεγερθέντων νέων του

Πολυτεχνείου, εμείς οι παλαιότεροι απολογούμαστε γιατί με τα λάθη, τις παραλείψεις και την ολιγωρία μας, παραδώσαμε στους νέους μια κοινωνία απεχθή που τους συνθλίβει τα όνειρα και τους στερεί ένα όμορφο αύριο. Έχουμε υπέρτατο χρέος να αφουγκρασθούμε τις κραυγές απόγνωσης της σημερινής νεολαίας και να σημάνουμε συναγερμό για αγώνα ενάντια στα κατεστημένα που θέλουν την κοινωνία φέουδο τους και τη νεολαία ευάλωτη στις κερδοσκοπικές ορέξεις τους.

Είναι δε θλιβερό και προκαλεί πόνο, το γεγονός ότι η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου με το πέρασμα του χρόνου αλώθηκε ψυχικά κι έγινε πιόνι των καιροσκόπων πολιτικών που έσυραν την Ελλάδα στο κοινωνικοοικονμικό βάραθρο.

Ήρθε ή ώρα, η επέτειος της 17ης Νοεμβρίου 1973 που τόσο πολύ ατιμώθηκε από τους σημερινούς πολιτικάντηδες, να αποτελέσει το εφαλτήριο για να ξανατεθεί η αγνή και πατριωτική νεολαία μας στην πρωτοπορία των λαικών και εθνικών αγώνων με σκοπό την κοινωνική ανόρθωση και την εθνική ανάταση.

Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για τα θύματα της 17ης Νοεμβρίου 1973 και η πιο χρηστή διδαχή στις νεώτερες γενιές.