Στάχτες...

Η πορεία του Π. Καμμένου σε ρόλο πρωταγωνιστή της πολιτικής σκηνής ήταν προδιαγεγραμμένη και δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα κατέληγε σε στάχτες. Εκμεταλλεύτηκε την οικονομική και πολιτική συγκυρία και τις επιπτώσεις της, βρήκε το κοινό που «εκπαιδεύτηκε» στον αντιμνημονιασμό όταν η Νέα Δημοκρατία πορευόταν με ανάλογη γραμμή, διέγνωσε ότι θα είχε προσωπικό πολιτικό όφελος παραμένοντας ο ίδιος ανένδοτος, όταν το κόμμα του μπήκε στη λογική της πραγματικότητας, συσπείρωσε στους Ανεξάρτητους Ελληνες μερικούς συνάδελφους βουλευτές που διαφώνησαν με αλλαγή πολιτικής του Α. Σαμαρά και κάποιους άλλους που απέκτησαν αναγνωρισιμότητα μέσω της τηλεόρασης και ακολούθησε τακτική εκτόξευσης ασυνάρτητων λαϊκίστικων πυροτεχνημάτων. Αυτήν ήξερε καλά, αυτήν υιοθέτησε, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε μακροημέρευση με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Βεβαίως, αποτελεί ζήτημα σε τι απέβλεπαν οι πρώην νεοδημοκράτες βουλευτές και τα στελέχη που πλαισίωσαν τον Π. Καμμένο στο μόρφωμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Αποκλείεται να μην ήξεραν τα πολιτικά όρια και την εμβέλεια του αρχηγού τους από την θητεία του ως βουλευτή και το πιθανότερο είναι ότι εντάχθηκαν στο μοναδικό πλαίσιο που υπήρχε εκείνη τη στιγμή με την κρυφή προσδοκία ότι στη συνέχεια θα μπορούσαν να τον «φάνε». Φαίνεται ότι η συνέχεια έφτασε στο τέρμα της όταν διαπίστωσαν, πρώτον ότι ο Π. Καμμένος ήθελε τους Ανεξάρτητους Ελληνες προσωπικό εργαλείο και όχι κόμμα, και δεύτερον ότι οι προοπτικές πολιτικής επιβίωσης (και δικής τους) μειώνονται αισθητά, εξαιτίας της άσκησης πολιτικής με λαϊκισμούς και πυροτεχνήματα.

Η κρίση στους Ανεξάρτητους Ελληνες και το μέλλον του Π. Καμμένου έχει κανονικά περιορισμένο πολιτικό ενδιαφέρον, αφού δεν υπάρχει ίχνος ιδεολογικής βάσης, πέρα από τον ασυνάρτητο αντιμνημονιασμό. Το μόρφωμα όμως διέθετε 20 έδρες στη Βουλή όταν ήταν ενιαίο και τώρα προκύπτει μια σειρά ερωτημάτων. Θα αποκαθηλωθεί τελικά ο Π. Καμμένος και από ποιον θα αντικατασταθεί; Θα δημιουργήσουν δική τους ομάδα οι αμφισβητίες; Θα προσπαθήσουν να δείξουν ότι εκπροσωπούν τη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά; Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψουν στη Νέα Δημοκρατία, και αν δείξουν τέτοια πρόθεση θα τους δεχθεί ο Α. Σαμαράς; Και προς τα πού θα στραφούν οι ψηφοφόροι των Ανεξάρτητων Ελλήνων αν και όταν γίνουν εκλογές;

Δύσκολες οι προβλέψεις, καθώς όλα σχεδόν θα εξαρτηθούν από τον χρόνο και τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αλλιώς θα είναι τα πράγματα αν σταθεροποιηθεί η οικονομία και αρχίσουν να διαμορφώνονται ενδείξεις ανάκαμψης και αλλιώς θα είναι αν συνεχισθεί η ύφεση και υπάρξει ανάγκη λήψης νέων μέτρων. Προς το παρόν μπορούμε να πούμε ότι απομακρύνεται ή και εξαφανίζεται η πιθανότητα κυβερνητικής συνεργασίας των Ανεξάρτητων Ελλήνων με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν ποτέ υπήρχε. Επίσης, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να δεχθεί στη Ν.Δ. ο Α. Σαμαράς εκείνους που την εγκατέλειψαν όταν έκανε στροφή στην πολιτική του, όπως είναι πολύ δύσκολο για τους ίδιους να επιδιώξουν την ένταξή τους στη Ν.Δ., αφού έκαναν σημαία τους τον αντιμνημονιασμό. Εκτός και αν η Ν.Δ. στραφεί προς τη λαϊκή Δεξιά…

Ως τότε όμως μάλλον θα έχουν σβήσει από την πολιτική και δεν αποκλείεται τελικά το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων να προτιμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ή, δυστυχώς, τη Χρυσή Αυγή.

Tου Aγγελου Σταγκου

*****

Tου Αθανασιου Ελλις
Στον βωμό προσωπικών φιλοδοξιών και κυνικών στόχων ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι βάζει φωτιά σε όλη την Ευρώπη, από την οποία κινδυνεύει να καεί και η Ελλάδα. Είναι από τις σπάνιες φορές που ένας «ηγέτης» επιλέγει με τόσο προκλητικό τρόπο να δράσει τόσο καταστροφικά για τη χώρα του.

Ο πρώην πρωθυπουργός της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης, που με τα προσωπικά του καμώματα έχει γίνει ο περίγελως της διεθνούς κοινότητας, ρίχνει μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής και βυθίζει πρόωρα τη χώρα του στην πολιτική αβεβαιότητα, για να αποτρέψει την υπερψήφιση νόμου που θα απαγόρευε σε άτομα που έχουν καταδικασθεί -ο ίδιος καταδικάσθηκε πρόσφατα για φοροδιαφυγή- να συμμετέχουν στις εθνικές εκλογές.

Στη σφαίρα του κυνισμού κινούνται και οι άλλοι λόγοι για τους οποίους ο 75χρονος δισεκατομμυριούχος πολιτικός κάνει ό,τι κάνει. Ηθελε να αποφύγει τη διενέργεια εσωκομματικών εκλογών που θα απειλούσαν την παντοδυναμία του και ενδεχομένως την ηγεσία του, αλλά και να παρεμποδίσει την υιοθέτηση νέου εκλογικού νόμου που θα συνέβαλε σε μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα, εξέλιξη που θα ωφελούσε τη χώρα του, αλλά προφανώς όχι για τον ίδιο καθώς προσβλέπει στη διατήρηση ενός κατακερματισμένου Κοινοβουλίου μέσα από το οποίο πιστεύει ότι ενισχύεται ο προσωπικός του ρόλος, αν και οι δημοσκοπήσεις καθιστούν σαφές ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να επιστρέψει στην πρωθυπουργία. Το κόμμα του, ο Λαός της Ελευθερίας, του οποίου ηγείται εξασφαλίζει μόλις 16% των ψήφων.

Σχεδόν στο σύνολό τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν συγκλονισθεί και καλούν ανοιχτά τους Ιταλούς ψηφοφόρους να καταψηφίσουν τον μεγιστάνα πρώην πρωθυπουργό. Στη σημερινή σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που θα διεξαχθεί στις Βρυξέλλες πριν από τη σύνοδο κορυφής, θα του επιφυλάξουν «θερμή» υποδοχή. Ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο, Γκι Φέρχοφσταντ, τόνισε ευθέως ότι «αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία είναι παράλογο. Ενας πολιτικός λέει ότι θα επιστρέψει, η κυβέρνηση πέφτει και η Ευρωζώνη βρίσκεται σε κρίση», και κάλεσε τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΕΛΚ στο Ευρωκοινοβούλιο να αποπέμψει τον Μπερλουσκόνι.

Η ανακοίνωση του Μπερλουσκόνι ότι αποσύρει την στήριξή του στην κυβέρνηση Μόντι έγινε τη στιγμή που τα σπρεντ των ιταλικών ομολόγων είχαν πέσει στο χαμηλότερο σημείο της τελευταίας διετίας. Με την κίνησή του αυτή ο Καβαλιέρε «κατάφερε» να αυξηθούν και πάλι. Η τρικυμία που κατεγράφη στις αγορές των ομολόγων αντικατέστησε την ηρεμία που επικρατούσε το τελευταίο διάστημα στον ευρωπαϊκό Νότο και θα επηρεάσει αρνητικά τα όποια επενδυτικά σχέδια υπήρχαν για τις χώρες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας που μάχεται να πείσει για τη φερεγγυότητά της.

Πρόκειται για μια εξέλιξη που έρχεται στη χειρότερη στιγμή για την Αθήνα, η οποία το τελευταίο που χρειάζεται είναι πολιτική και οικονομική αστάθεια στη μεγαλύτερη αγορά για τις ελληνικές εξαγωγές.

Επιπροσθέτως, μια παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία στην Ιταλία όπου θα αναδειχθεί μια έντονα λαϊκίστικη αμφισβήτηση της προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης που υλοποιούσε ο Μάριο Μόντι, θα δυσχεράνει εμμέσως και το έργο της κυβέρνησης Σαμαρά.

Ο τεχνοκράτης, χαμηλών τόνων Μόντι είχε πετύχει τον τελευταίο χρόνο σταθεροποίηση στο εσωτερικό, αναγνώριση από ξένους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων του Μπαράκ Ομπάμα και της Αγκελα Μέρκελ, ενώ και οι αγορές είχαν αρχίσει να πείθονται και να επιβραβεύουν την προσπάθειά του προς όφελος ολόκληρης της Ευρωζώνης. Μια παράλληλη απόπειρα επιχειρεί και ο Ελληνας ομόλογός του ο οποίος επεδίωξε να συστρατευθεί μαζί του σε ένα μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο τώρα κινδυνεύει να μείνει μετέωρο. Η «επιστροφή της μούμιας» αποτελεί αρνητική εξέλιξη για την Ελλάδα.

***

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ακόμα και οι τελευταίοι των «παλαιοημερολογιτών» και των λουδιτών, ή των τεχνοφοβικών, θα συμφωνούσαν ότι το Ιντερνετ, εκτός από πανίσχυρο, είναι και καλό, κι όχι σατανάς. Για να το πω όσο πιο απλοϊκά γίνεται, λειτουργεί σαν μια τεράστια, διαρκώς διευρυνόμενη και ανανεούμενη εγκυκλοπαίδεια και συγχρόνως σαν ένας τεράστιος πομποδέκτης. Συμβάλλει λοιπόν στην έρευνα και την αυτομόρφωση, στη διακίνηση ιδεών και αισθημάτων, αλλά και στη συγκρότηση ομάδων που συχνά δεν παραμένουν ψηφιακές αλλά παίρνουν υλική υπόσταση. Ωστόσο, και οι φανατικότεροι του Διαδικτύου θα αποδέχονταν ότι ούτε αποκλειστικά αγαθό είναι ούτε η ισχύς του απεριόριστη.

Ενα φρέσκο παράδειγμα από τη μονίμως ταραγμένη πολιτική σκηνή: Στον θυμό του απάνω, ο έτσι κι αλλιώς διαρκώς οργισμένος κ. Καμμένος υποστήριξε ότι «το κόμμα του δημιουργήθηκε στο Διαδίκτυο». Δεν ήθελε να δείξει την εξοικείωσή του με τα νέα μέσα ο υπό αμφισβήτηση νεόκοπος αρχηγός αλλά να καρφώσει τα έως χθες πρωτοπαλίκαρά του, που ήδη ανεξαρτητοποιούνται από τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Να τους πει δηλαδή ότι δεν τους έχει ανάγκη, αφού αυτός, σαν «άφθαρτος», δεν στηρίζεται στο φθαρμένο πολιτικό προσωπικό αλλά στη γιγάντια ιντερνετική δεξαμενή. Πάνω-κάτω το ίδιο πιστεύει ο αυτοπροαναγγελθείς σωτήρ κ. Λοβέρδος. Και αυτός το Διαδίκτυο διάλεξε για την πρεμιέρα του, ευελπιστώντας ότι σ’ αυτό το απέραντο πέλαγος θα βρεθούν μερικοί καλοκάγαθοι κι άλλο τόσο αμνήμονες, ώστε να τον ακολουθήσουν στον μικροηγετικό βηματισμό του.

Παραπάει πιστεύω να συμπεράνουμε πως η μαμμή της Ιστορίας (ή της επανάστασης) είναι το Διαδίκτυο, η «κοινωνική δικτύωση». Σήματα, ναι, εκπέμπονται από εκεί. Σήματα πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα. Η ιδεολογική μάχη άλλωστε στην μπλογκόσφαιρα είναι οξύτερη και από την εκεί σύγκρουση «γαύρων» και «βάζελων». Κάποια από τα σήματα είναι πιθανό να βρουν αποδέκτες, κάποιοι από τους αποδέκτες είναι πιθανό να πείσουν τον εαυτό τους να κάνει κάτι περισσότερο από το να παραμείνει αραχτός «φόλουερ» ή... «λάικερ», και κάτι να γίνει. Αυτό το «κάτι» όμως ενδέχεται να είναι τόσο υλικό όσο τα παραδοσιακά φαντάσματα. Βλέπεις ας πούμε στα σχετικά σάιτ να πέφτει χίλιες φορές, από χίλιους αποστολείς, το κατεπείγον μήνυμα «Ολοι κάτω τώρα!» (στο Σύνταγμα λ.χ.) και παρά τον τόσο ενθουσιασμό, να μη μαζεύονται στην πλατεία πάνω από εκατό. Και εν πάση περιπτώσει, παρά τα θρυλούμενα, ούτε οι επαναστάσεις στις αραβικές χώρες οφείλονται αποκλειστικά στο Διαδίκτυο ούτε τα κινήματα αγανακτισμένων στις ευρωπαϊκές πόλεις.

Αν ο έσωθεν βαλλόμενος κ. Καμμένος και ο σεμνοπρεπώς αυτοπροβαλλόμενος κ. Λοβέρδος πιστεύουν πως όλοι στην Ελλάδα ξημεροβραδιάζονται μπροστά στο κομπιούτερ τους περιμένοντας να «ζυμωθούν» από την αυθεντία τους και να ασπαστούν το σωτηριολογικό τους άγγελμα, λαθεύουν. Αλλά αυτό δεν είναι κακό.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ