Ο πόλεμος στα media....

Σε ολόκληρο τον κόσμο οι "δημοσιογραφικοί όμιλοι" έχουν μετατραπεί σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις που αναπτύσσονται, συγχωνεύονται και δημιουργούν μονοπώλια, όπως και κάθε άλλη εταιρεία.
Ο πρόσφατα απολυμένος δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ, Άρης Χατζηστεφάνου, γράφει για τον ρόλο του "κολαούζου της εξουσίας" !Όταν κερδίζουν, είμαστε υπάλληλοι της επιχείρησης. Όταν χάνουν, γινόμαστε μέτοχοι.

«Γιατί βάζουν αλεξίσφαιρα τζάμια;», ρώτησα με ισχυρή δόση αφέλειας μια συνάδελφο, καθώς ένας εργάτης άλλαζε τα παράθυρα στους πρώτους ορόφους του κτιρίου.
«Με τις μ…ίες που λέμε στον αέρα, καλά κάνουν», μου απάντησε. Το ένα μετά το άλλο τα γραφεία των μεγάλων μέσων ενημέρωσης ύψωναν «ανεπαισθήτως» υψηλά τείχη γύρω τους. Μέρα με την ημέρα μετατρέπονταν σε απόρθητα φρούρια με ηλεκτροφόρα σύρματα, κάμερες, στρατιές από σεκιουριτάδες αλλά και ένστολους αστυνομικούς που περιπολούσαν την ώρα των δελτίων ειδήσεων. Και πάντα έμενες με την απορία εάν οι καναλάρχες και οι εκδότες φοβούνταν περισσότερο τον εξωτερικό ή τον εσωτερικό εχθρό: τους οργισμένους πολίτες που έπρεπε να κρατηθούν μακριά ή τους απολυμένους εργαζόμενους που έπρεπε να πεταχτούν έξω. Την ίδια ώρα τα μεγαλοστελέχη των media -που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι, ενώ συχνά κατέχουν διευθυντικές θέσεις και είναι μέτοχοι των εταιρειών- άρχισαν να κυκλοφορούν με σωματοφύλακες και αστυνομικούς. Γνώριζαν, προφανώς, ότι η πιθανότητα να προπηλακιστούν ή να γιαουρτωθούν από τους ακροατές/ τηλεθεατές τους είναι ελάχιστα χαμηλότερη από αυτήν του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Όταν μπήκα για πρώτη φορά στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, το να δηλώνεις δημοσιογράφος προκαλούσε θαυμασμό. Μέσα σε λίγα χρόνια ήταν ντροπή. Τώρα είναι και επικίνδυνο. Οι πρώτοι που το κατάλαβαν ήταν οι ρεπόρτερ που δέχονταν την οργή των διαδηλωτών στις πορείες. Παλιά τους φώναζαν το σύνθημα «Μπάτσοι, TV, νεοναζί - όλα τα καθάρματα δουλεύετε μαζί». Τώρα το χόντρυναν. Τους αποκαλούν «Πρετεντέρηδες». «Δεν αποτελείτε εξαίρεση», μου έλεγε πριν από μερικές εβδομάδες ο δημοσιογράφος και σκηνοθέτης Avi Lewis, όταν τον συνάντησα για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ Debtocracy. Ο δημιουργός της ταινίας The Take - Η κατάληψη μου διηγούνταν ιστορίες από στούντιο των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών. Πώς φτάνει, όμως, μια κοινωνία να αντιμετωπίζει τους μεγαλοδημοσιογράφους εξίσου εχθρικά με τις κυβερνήσεις τους και, παρεμπιπτόντως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις πρόσφατες εξελίξεις στα ελληνικά ΜΜΕ, με τις εκδικητικές απολύσεις και τη μεγάλη τετραήμερη απεργία που ξεκινά την Πέμπτη;

Τα τελευταία χρόνια επικράτησε η εντύπωση ότι τα μέσα ενημέρωσης έχασαν απλώς την ικανότητα και τη θέλησή τους να ασκούν κριτική στους κυβερνώντες και μετατράπηκαν σε κολαούζους των πολιτικών ελίτ. Πρόκειται για μια φαινομενικά σωστή παρατήρηση, η οποία, όμως, εδράζεται σε ολοκληρωτικά λάθος συλλογισμό. Στην εποχή της εμπορευματοποιημένης είδησης δεν είναι δουλειά των ΜΜΕ να στηρίζουν την κυβέρνηση, αλλά δουλειά της κυβέρνησης -και του κράτους, εν