Η κυβέρνηση έχει τη δύναμη της ισχυρής διαπραγμάτευσης

Η χώρα μας είναι αλήθεια πως δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών της. Η ελληνική οικονομία εδώ και σχεδόν τρία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο, η κοινωνία δοκιμάζεται από τις πολλές συνέπειες της κρίσης και το χειρότερο, οι πολίτες πέραν των βαρών που σηκώνουν, ζουν σε συνθήκες πρωτοφανούς και μακράς αβεβαιότητας, μη γνωρίζοντας τι τους ξημερώνει. Ταυτόχρονα η πολιτική έχει πληγωθεί βαθύτατα, η αξιοπιστία των κομματικών ηγεσιών έχει καταπέσει στο ναδίρ, οι εταίροι και οι σύμμαχοι στην Ευρώπη μάς αντιμετωπίζουν σχεδόν ως απόβλητους και ορισμένοι δεν διστάζουν να μας απειλούν με διωγμό από την ευρωζώνη. Με το εσωτερικό μέτωπο κλονισμένο και το εξωτερικό περιβάλλον εντόνως αρνητικό η νέα συμμαχική κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου παλεύει εν μέσω συμπληγάδων να επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία και ακολούθως να δημιουργήσει περιβάλλον σταθεροποίησης και προσδοκιών ανάκαμψης. Ωστόσο όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα σχεδόν μονοδρομικά, χωρίς δυνατότητες διαπραγμάτευσης και απολύτως ασθενικά από την πλευρά μας. Αξιολογώντας όμως το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον προσεκτικότερα διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα δεν είναι το μόνο πρόβλημα του κόσμου τούτου, όπως πολλοί προέβαλαν το προηγούμενο διάστημα. Και άλλες χώρες, ισχυρότερες ημών, βασανίζονται από την κρίση χρέους, η οποία λαμβάνει πανευρωπαϊκές, για να μην πούμε συστημικές διαστάσεις. Επιπλέον ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει πρωτοφανή προσαρμογή και ότι ο ελληνικός λαός έχει αποδεχθεί πρωτοφανή βάρη, όσο κανένας άλλος στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Ακόμη ουδείς μπορεί να επιβάλει την έξοδό μας από την ευρωζώνη, όπως ανοήτως μεταδίδουν ορισμένοι δογματικοί της προτεσταντικής σχολής. Μόνο με δική μας πρωτοβουλία μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και όχι απαραίτητα μόνο με δική μας ζημία. Ετσι όπως έχει διαχυθεί η κρίση χρέους στην Ευρώπη τυχόν ελληνική έξοδος θα κλονίσει συνολικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και θα παρασύρει κι άλλες χώρες. Και αυτό το γνωρίζουν και το συνυπολογίζουν όλοι. Υπό αυτή την έννοια, ως μέλη της ευρωζώνης μπορούμε βεβαίως να διεκδικούμε την αλληλεγγύη των εταίρων, να διαπραγματευόμαστε μαζί τους, να απαιτούμε για παράδειγμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από τη δική μας κεντρική Τράπεζα, να μας στηρίζει, όπως έπραττε στο παρελθόν η Τράπεζα της Ελλάδος και ακόμη να απαιτούμε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων διευκολύνσεις στην απορρόφηση των πόρων που μας ανήκουν. Αλλά και πέραν αυτών η Ελλάδα μπορεί να επαίρεται ότι παραμένει η μόνη εθνικά ομοιογενής, σταθερή δημοκρατική χώρα στην ευρύτερη ταραγμένη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία μόνο αδιάφορη δεν είναι για την Ευρώπη. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν είναι για πέταμα. Αξίζει και πολύ μάλιστα. Και το γνωρίζουν όλοι. Η κυβέρνηση λοιπόν έχει όπλα στη διάθεσή της. Είναι αλήθεια πως πρέπει να κάνει πολλά για την εξυγίανση της οικονομίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά μπορεί να δέχεται τα πάντα, ακόμη και τις ιδεοληψίες του κάθε εμπειρογνώμονα. Η