O αγώνας, αν δίνεται, πάντα δικαιώνεται!

Εργασιακή Επιτροπή ΔΟΛ

Απάντηση στα διαδιδόμενα από τον Ηλία Κανέλλη
Διαβάσαμε έκπληκτοι φανταστικά διηγήματα στο ιντερνέτ, με πηγή τον Ηλία Κανέλλη, και δυστυχώς είδαμε και δημοσιογραφική παράταξη να τις υιοθετεί άκριτα (χωρίς καν διασταύρωση) κατηγορώντας τους εργαζόμενους του ΔΟΛ ως «άνανδρους», «ερυθροφρουρούς», που «προπηλακίζουν», πάνω κάτω ως «φασίστες» και «όχλο» που «φιμώνει κάθε αντίθετη φωνή» και άλλα ανάλογα και ωραία…

Αν προσφέρονταν απλώς ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δεν θα χρειάζονταν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Καθώς όμως υποτίθεται ότι αφορούν τη σφαίρα της πραγματικότητας, καλό είναι να περιγραφεί και αυτή.

Τα πραγματικά περιστατικά:

Το θέμα αφορά τον αγώνα μας κατά των απολύσεων στον ΔΟΛ και ειδικά την περίπτωση του Παναγιώτη Βενέτα. Η διοργάνωση του αγώνα αυτού έγινε από το σωματείο του, τη ΣΒΕΟΔ (Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου), με την ενεργή συμπαράσταση και συμμετοχή της Εργασιακής Επιτροπής Εκπροσώπων Εργαζομένων στον ΔΟΛ.

Επί τρεις μέρες, διοργανώθηκε συγκέντρωση στην είσοδο του ΔΟΛ και οι συγκεντρωμένοι συμπαραστάτες από το πρωί διαμαρτύρονταν για την άδικη απόλυση του συναδέλφου μας, περιμένοντας να συναντηθεί η ΣΒΕΟΔ με την εργοδοσία του ΔΟΛ. Δεν σημειώθηκε το παραμικρό επεισόδιο παρά την προκλητική παρουσία της αστυνομίας. Οι εργαζόμενοι του κτιρίου, που θα έπρεπε να είναι όλοι κάτω μαζί τους, έμπαιναν για δύο μέρες μέσα χωρίς πρόβλημα, ίσως μερικοί «αμέριμνα», αν και οι περισσότεροι με προβληματισμό για τους συνανθρώπους τους που βρίσκονται στο δρόμο της ανεργίας, ίσως και με δυσαρέσκεια που δεν μπορούσαν να συμπαρίστανται οι ίδιοι -καθώς δεν είχαν κηρύξει απεργία τα σωματεία τους.

Στο τέλος της τρίτης μέρας, κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας τους, ανέβηκαν όλοι μπροστά στην κύρια πόρτα του ΔΟΛ πιέζοντας για άμεση συνάντηση με τη διοίκηση που εξακολουθούσε να κωλυσιεργεί. Οι εργαζόμενοι του κτιρίου, ξαφνικά, αυτή τη φορά, είχαν πράγματι δυσκολία πρόσβασης στη θέση τους: έπρεπε να μπουν από τη διπλανή πόρτα, ως ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης στους απολυμένους (ή αλλιώς να επιτεθούν στους συγκεντρωμένους ως τραμπούκοι).

Σε αυτή την κατάσταση, όλοι οι συνάδελφοι (πλην Ηλία Κανέλλη -σχεδόν 800 άνθρωποι εργάζονται στην εταιρεία) δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τη «θυσία» να κάνουν τρία βήματα να μπουν από τη διπλανή πόρτα. Κάποια στελέχη ίσως και με ανεκδήλωτη δυσφορία για την «ανελευθερία» αυτή και την αναγκαστική «θυσία», αλλά οι περισσότεροι συνάδελφοι τουλάχιστον με συμπόνια, αν όχι με στοιχειώδη ανθρώπινη αλληλεγγύη. Και πάντως χωρίς καμία διάθεση να επιτεθούν φυσικά σε ένα πλήθος ανθρώπων απαιτώντας να ανοίξει διάδρομος ειδικά για τους εαυτούς τους.

Υπήρξε η εξαίρεση του Ηλία Κανέλλη. Παρά την πρόκληση, παρά την επίθεση, παρά την υπεροψία, παρά την περιφρόνηση προς τους συνανθρώπους, και με την παρέμβαση και της Εργασιακής Επιτροπής, ο συνάδελφος τελικά μπήκε ήρεμα στο κτίριο όπως όλοι οι άλλοι κοινοί θνητοί. Είναι α