Φανταστική επιστολή από ένα φανταστικό μέλλον, σε μια φανταστική χώρα...

Αδελφέ Νίκο...



Τα βλέπεις;
Τα βλέπεις που ανησυχούσες και έτρεμες σαν ψάρι όταν αρχίσαμε την επιχείρηση;




"Θα μας λιντσάρουν!"
"Θα μας κρεμάσουν στην πλατεία οικογενειακώς"
"Ούτε τα παιδιά μας και οι γυναίκες μας δεν θα γλυτώσουν!"
"Από το πρώτο λεπτό θα ξεσηκωθούν!" 


Τίποτε απολύτως δεν έγινε.
Όπως ακριβώς τα είχα προβλέψει.
Τους τα πήραμε όλα και φύγαμε σαν κύριοι.
Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη και την αμηχανία στο πρόσωπο του οπαδού μας στο αεροδρόμιο.
Η χώρα ήταν σε φάση "Σομαλίας" και εμείς με τις Samsonite, να περιμένουμε στην αίθουσα VIP το αεροσκάφος που θα μας έφερνε στον επίγειο παράδεισό μας, εδώ στην Καλιφόρνια.


Θυμάσαι που σου έλεγα "Θα'ρθεί μια μέρα που θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε;"


Λοιπόν αδελφέ Νίκο, η ημέρα ήρθε.


Η μπάζα ήταν καλή.
Όχι μόνο εμείς αλλά και τα εγγόνια μας θα ζήσουν πλουσιοπάροχα.
Ο μόνος κίνδυνος πια βρίσκεται στην χοληστερίνη που περιέχει ο αστακός!


Θυμάσαι τι αντίκρισαν τα μάτια μας (μέσα από τις θωρακισμένες Mercedes) καθώς πηγαίναμε στο αεροδρόμιο;


Μελαψούς μετανάστες να λεηλατούν την πρωτεύουσα μετά την οικονομική κατάρρευση.


Παιδιά να περιφέρονται μόνα τους μέσα στα χαλάσματα ψάχνοντας τις δολοφονημένες μάνες τους.


Καπνοί παντού από τα σπίτια που καιγόταν.


Ορδές πανικόβλητων να λεηλατούν τα super-markets.


Και στο αεροδρόμιο ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ να μην φωνάξει έστω κάτι εναντίον μας!
Ούτε ένα "προδότες" ή "κλέφτες" ή "κρεμάστε τους".
Μουδιασμένοι όλοι και παράλυτοι μας έβλεπαν να φεύγουμε με τις βαλίτσες παραφουσκωμένες.
Το διαισθανόταν ότι δεν θα μας ξαναδούν.
Η κωμωδία είχε τελειώσει.
Ο θίασος (με τις εισπράξεις) έφευγε.
Οι θεατές θα μείνουν μόνοι να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα.


Τι θεατρικό και αυτό!
Θυμάσαι;
Άρχισε το 1981.
Τότε που "ο φίλος του λαού" ανέβηκε στην εξουσία.


"ΕΞΑΛΛΑΓΗ" φώναξε και τα πλήθη ρίγησαν.
Ακόμη και ψηφοφόροι "της επάρατης συντήρησης" τον ψήφισαν!


Υπάλληλοι πήγαν την άλλη μέρα στη δουλειά με υπεροπτικό ύφος σίγουροι ότι η επιχείρηση του αφεντικού θα είναι πλέον δική τους!


Η "εξαλλαγή" μόλις είχε αρχίσει.
Ο "λαός" έζησε στιγμές μοναδικής επαναστατικής μέθης.
Καταλήψεις, απεργίες, πανό, σημαίες...


Ώσπου οι "κακοί καπιταλιστές" πήραν τα εργοστάσιά τους και τα πήγαν στην διπλανή χώρα.


Τα υπόλοιπα εργοστάσια έγιναν "κοινωνική ιδιοκτησία".
"Ο λαός είναι πάνω από τους θεσμούς", φώναζε ο "ηγέτης" και το πλήθος παραληρούσε.


Επιτέλους!
Είχε έρθει η "ώρα του λαού".


Κανείς πια δεν σε φακέλωνε αν διάβαζες "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣΤΟΜΙΑ".
Άλλωστε η "ΕΛΕΥ