Οι αχρείαστες συγκρίσεις και η ουσία που χάνεται

Την περασμένη Κυριακή (8/6), Κάρλος Αλκαράθ και Γιάνικ Σίνερ μας χάρισαν έναν τελικό τον οποίον θα μνημονεύουμε για αρκετό καιρό. Ωστόσο, ως είθισται να συμβαίνει μετά από κάτι τόσο όμορφο ακολουθεί το υπερβολικό, το…αχρείαστο που έχει ως (τελικό) σκοπό να “χαλάσει” αυτό που απολαύσαμε. 

Αναφέρομαι φυσικά στις συγκρίσεις με το παρελθόν. Από την επόμενη κιόλας ημέρα, αν όχι από την ίδια στιγμή που ολοκληρώθηκε ο τελικός, άρχισαν οι συγκρίσεις αν ο τελικός ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών, με ποιον τελικό πρέπει να συγκριθεί και αν Σίνερ ή Αλκαράθ θα μπορούσαν να κερδίσουν τον Ράφα Ναδάλ,

Το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτές οι συγκρίσεις δεν γίνονται μόνο από τον κόσμο που παρακολουθεί τένις, που στο κάτω κάτω τέτοιες (καφενειακές) συζητήσεις τις περιμένεις, αλλά από πρώην τενίστες, αναλυτές και γενικά ανθρώπους που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία, στο άθλημα.

“Έχω δει Φέντερερ και Ναδάλ να παίζουν υπέροχους τελικούς, αλλά τίποτα δεν πλησιάζει σε αυτό.”, τάδε έφη Ματς Βιλάντερ, ο οποίος σχολίασε τον τελικό για λογαριασμό του Eurosport. 

“Δεν μου αρέσει που το λέω αυτό, αλλά ο Αλκαράθ νομίζω ότι μου αρέσει περισσότερο από τον Ράφα. Δεν εννοώ ότι θα τον κέρδιζε, αλλά αν έπαιζαν 10 φορές ο Ναδάλ θα κέρδιζε τις 6”, Σαμ Κουέρι στο “Nothing Major Podcast “. 

“Σίνερ και Αλκαράθ θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τον Ναδάλ στο Roland Garros.”, Τζον ΜακΕνρό. 

Μπορώ να αναφέρω πολλά τέτοια παραδείγματα ή ακόμα κι εσείς προφανώς έχετε δει και διαβάσει ακόμα περισσότερα. Η μοναδική λέξη που μπορώ να γράψω μετά από αυτά που λέγονται και γράφονται είναι: “γιατί;”. Γιατί να γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει λόγος.  

Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μιλάμε για άλλη εποχή, άλλο τένις, άλλες συνθήκες, άλλες προεκτάσεις, αγωνιστικές και κοινωνικές φυσικά, ότι μιλάμε για άλλες προσωπικότητες; Είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι το τένις ήταν εντελώς διαφορετικό όχι πριν από 20 χρόνια, αλλά πριν από 5 χρόνια;! 

Η ουσία χάνεται με όλα αυτές τις ανόητες συγκρίσεις. Η ουσία είναι ότι έχουμε δύο εκπληκτικούς παίκτες στην αρχή τους, που βοηθούν το άθλημα στο να δωθεί μια συνέχεια μετά το τέλος εποχής των Big-3. Βοηθούν στο να έρθουν νέοι άνθρωποι και να αγαπήσουν το άθλημα όπως κάναμε οι παλαιότεροι με τους παίκτες των περασμένων ετών. 

Ο Αλκαράθ είναι ο Αλκαράθ και ο Σίνερ είναι ο Σίνερ. Προσπαθούν να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα στο άθλημα και τέτοιου είδους συγκρίσεις μόνο κακό κάνουν. 

Ήδη αν κάνετε μια “βόλτα” στα social θα δείτε φαν των Big-3 να έχουν βγάλει από το χρονοντούλαπο όλων των ειδών τα στατιστικά και όλα τα βίντεο με τους καλύτερους πόντους από major τελικούς ως… αποδεικτικά στοιχεία για το ότι ο αγαπημένος τους παίκτης από τους Big-3 ήταν καλύτερος. Αυτή τη “ζημιά” κάνουν οι συγκρίσεις, προκαλούν “τσουνάμι”.

Οι άνθρωποι και μάλιστα αυτοί που έχουν προσφέρει πολλά στο άθλημα, ξεφεύγουν και χάνουν την ουσία. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το 2019 παρομοιάζαν το one-handed backhand του Στέφανου Τσιτσιπά με αυτό του Ρότζερ Φέντερ και ειναι οι ίδιοι που μετά από 6 χρόνια το αποδοκιμάζουν, τονίζοντας ότι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του. 

Παρακολουθήσαμε έναν υπέροχο τελικό από δύο φοβερούς παίκτες. Αυτή είναι η ουσία. Από εκεί και πέρα ας αφήσουμε το χρόνο και την ιστορία που θα γραφτεί να μιλήσουν. Ξέρουν καλύτερα από εμάς….

Θάνος Σταθόπουλος

The post Οι αχρείαστες συγκρίσεις και η ουσία που χάνεται appeared first on Tennis24.