To τένις χωρίς συναισθηματισμούς Part 2

Αρθρογραφεί ο αναγνώστης του Tennis24, Μιχάλης Μιχαλόπουλος στη στήλη “Η άποψή μου”

Σε συνέχεια προηγούμενου σχολίου μου με τίτλο “Το τέννις χωρίς συναισθηματισμούς” και αφού παρήλθαν μερικές βδομάδες, επανέρχομαι όχι τόσο γιατί αισθάνομαι δικαιωμένος, αλλά γιατί το τένις αποδεικνύεται ένα σπορ το οποίο αν δεν προσεγγίσει κάποιος σωστά το βέβαιο αποτέλεσμα θα είναι η “τιμωρία” του (όπου “τιμωρία” βλέπε άγχος, έλλειψη σταθερότητας, σκαμπανεβάσματα, κατρακύλα στην κατάταξη και κάποτε ίσως και ρεζίλεμα).

Δεν έχω ανακαλύψει βεβαίως την …μπουγάτσα, αλλά με αφορμή τα ποικίλα σχόλια που

διάβαζα περί “νέας γενειάς που πρέπει να σηκώσει ανάστημα”, για “Ελληνική ψυχή ….” (αναφέρομαι φυσικά στον Τσιτσιπά) , για “κρίση στο τένις…” (επειδή οι νέοι τενίστες δεν κερδίζουν majors/1000άρια κλπ) και άλλα μάλλον συναισθηματικά σχόλια, εξέθεσα την άποψη πως για ότι συμβαίνει στο τένις δεν φταίει κανένας παρά μόνο αυτοί που παίζουν. Υποστήριξα την άποψη πως για να κερδίζεις χρειάζεται απόλυτη προσύλωση και συγκέντρωση μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Ο Τσιτσιπάς όταν έγραψα το σχόλιο σε αυτόν τον ιστότοπο, είχε πάρει την κάτω βόλτα και “χωρίς συναισθηματισμούς”, ισχυρίστηκα πως με το να γυροφέρνει στα social media απολαμβάνοντας αυτή την εκπληκτική αλλαγή στην προσωπική του ζωή δεν πρόκειται να πετύχει τίποτε αν δεν βρει balance. Ο Τσιτσιπάς δεν είχε balance και για ένα σημαντικό διάστημα αποτελούσε σάκο του μποξ και αυτό το καταλαβαίνει ο καθένας που ασχολείται με το άθλημα. Από τότε έχουν συμβεί 2 πράγματα: Πρώτον, ο Τσιτσιπάς το αντιλήφθηκε και το δήλωσε κιόλας πως θα σταματήσει να ασχολείται με τα μίντια καθώς αποσπάται η προσοχή του και δεύτερο, ο Τσιτσιπάς σταμάτησε να είναι σάκος του μποξ και άρχισε πάλι να ανεβαίνει.

Μάλιστα, αν θυμηθεί κανείς μερικά από τα παιγνίδια του όπως αυτό με τον Ζβέρεβ, θα πρέπει να κατάλαβε πως αυτός ο Τσιτσιπάς ήταν ένας πραγματικά πολύ μεγάλος παίκτης. Δεν ξέρω πολλούς τενίστες εκείνη την μέρα που θα μπορούσαν να τον κερδίσουν και εδώ είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που αφορά το τένις, δηλαδή το timing, όταν ένας παίκτης αισθάνεται καλά και αποδίδει πολύ καλά. Τολμώ να ισχυριστώ πως εκείνη την μέρα όπου αντιμετώπισε τον Ζβέρεφ θα είχε πολλές πιθανότητες να κερδίσει και έναν από τους Τζοκοβιτς/Φέντερερ/Τίεμ (τον Τζόκοβιτς τον κέρδισε την επομένη αλλά έχασε από τον Μεντβέντεφ στα ημιτελικά).

Οι συμπτώσεις όμως και οι χρονικές συγκυρίες (κυρίως εξαιτίας του ίδιου του Τσιτσιπά), δεν τον φέρνουν απέναντι από αυτούς τους μεγάλους τενίστες όταν και ο ίδιος βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Σε αυτό που μόλις έχω αναφέρει βρίσκεται και μερικώς η απάντηση σε όσους απορούν γιατί η νέα γενιά δεν κάνει το βήμα εμπρός. Γιατί ακριβώς η νέα γενιά δεν ξέρει ακόμη να κάνει πολιτική, επειδή τα χρήματα και η δόξα (όση και αν είναι αυτή) τους έχει αποσυντονίσει. Οι τρεις μεγάλοι του τένις σήμερα, ξέρουν να αποφεύγουν τους απειλητικούς νέους στα καλά τους (όσο βεβαίως αυτό γίνεται) εκμεταλλευόμενοι την βαθμολογική τους θέση και υπολογίζοντας πολύ καλά τι πόντους χάνουν και που σε αντίθεση με τους μικρούς που χτυπιούνται μέχρις εσχάτων, αλληλοεξοντώνονται και μετά παθαίνουν καθίζηση μέχρι να ανέβουν και πάλι.

Ο Τσιτσιπάς έκλεισε μια υπέροχη βδομάδα στη Σαγκάη, κερδίζοντας στον προημιτελικό τον Τζόκοβιτς αλλά έχασε από τον Μεντβέντεφ στον ημιτελικό. Ο Μεντβέντεφ στον τελικό διέλυσε τον Ζβέρεφ και είναι πλέον το νέο μέλος των BIG. Ψαχνόμασταν για κάποιον νέο να μπει σφήνα στους μεγάλους έτσι? Νάτος λοιπόν, είναι ο Μεντβέντεφ.

Ο Τσιτσιπάς κατά την άποψη μου βρίσκεται εκεί που βρίσκεται γιατί το πάθος που τον διακρίνει τον διατηρεί προς το παρόν ψηλά. Λενινιστικά ομιλούντες πιστεύω πως έτσι όπως παίζει βρίσκεται ήδη στα όρια του. Δεν έχει λύσεις και πλάνο τέτοιο που να τον διακρίνει από τους υπόλοιπους. Μπορεί να κερδίσει τους πάντες και να χάσει από όλους. Είναι θέμα ημέρας. Αυτό, δεν θα τον οδηγήσει πουθενά. Χρειάζεται …αναβάθμιση. Και πώς θα γίνει αυτό? Για μένα είναι ξεκάθαρο. Ήρθε η ώρα να προσλάβει ένα προπονητικό team που να μπορεί να τον αναβαθμίσει γενικώς.

Με τον πατέρα και την μητέρα και παρά τα όσα του έχουν προσφέρει δεν μπορεί να πάει πουθενά. Αυτή η ιστορία με τους μπαμπάδες και τις μαμάδες προπονητές νομίζω πως κάπου πρέπει να σταματήσει. Εντάξει τα λεφτά όλα στην οικογένεια, αλλά η αλήθεια είναι εκεί έξω στα γήπεδα και αν θέλει κάποιος να γίνει στιβαρός σαν τον Φέντερερ και τον Τζόκοβιτς και τον Ναδάλ (ο θείος του ήταν οικογένεια αλλά ο κύριος Τσιτσιπάς δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Τόνι Ναδάλ), θα πρέπει να “αγοράσει” την ποιοτική αναβάθμιση που δεν μπορεί να προσφέρει ο πατέρας (τον οποίο έχει για να βγάζει τα νεύρα του ο Στέφανος). Οι προπονητές που έχουν, όντως, κάτι να δώσουν στους αθλητές είναι πανάκριβοι και πιθανόν να αφαιρούν από τους λογαριασμούς των αθλητών μεγάλα ποσά (γι΄αυτό άλλωστε ανακάλυψαν αρκετοί από αυτούς το Μονακό και έγιναν μόνιμοι κάτοικοι λόγω φορολογικού καθεστώτος).

Το μέγα ερώτημα που τίθεται εδώ είναι κατά πόσον οι αθλητές έχουν την ωριμότητα να διαλέξουν προπονητή για να τους …..ωριμάσει τενιστικά. Αν ο στόχος είναι η top κατάταξη τότε Τσιτσιπάς, Ζβέρεφ, Σαποβάλοφ κ.α. πρέπει να προσλάβουν προπονητές ακριβούς που έχουν βαρύ όνομα. Ο Φέντερερ έγινε αυτό το τέρας ψυχραιμίας αναδεικνύοντας το καλύτερο του τένις όταν είχε προπονητή τον Ρος (τον γηραιό κύριο που καθόταν και παρακολουθούσε στωικά τον αθλητή του και που τον μετρούσε ως άνθρωπο στο κορτ και όχι ως τενίστα.

Ο Μεντβέντεφ βρήκε διέξοδο στο αλλοπρόσαλλο του παιχνίδι που τον χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια. Προφανώς κάποιος τον βοήθησε να ξεπεράσει τους δαίμονες του. Ή και ο ίδιος να έχει αναπτύξει μια λογική σύμφωνα με την οποία η ασφαλέστερη μέθοδος για νίκη είναι η σταθερότητα και η άμυνα που σπάει τις προσδοκίες του αντιπάλου (σας θυμίζει λίγο από Ναδάλ αυτό?). Ο Τσιτσιπάς, χωρίς συναισθηματισμούς, πρέπει να ξεφύγει από την άνεση να τα βάζει με τον μπαμπά του και να βρεθεί στην θέση όπου κάποιος θα τον κάνει να σκύβει το κεφάλι και να ακούει. Να μαθαίνει να ξεπερνά τις δυσκολίες και να γίνει ένα τέρας ψυχραιμίας. Μόνο τότε θα μείνει ψηλά και να πάει ακόμη ψηλότερα. Διαφορετικά θα είναι ένα δύσκολο οδοιπορικό γεμάτο με σκαμπανεβάσματα και άγχος. Απλά δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος.

Μιχάλης Παπαμιχαλόπουλος – αναγνώστης Tennis24

“Η άποψή μου” είναι η νέα θεματική στήλη του Tennis24, ικανοποιώντας έτσι την “ανάγκη” των αγνών φιλάθλων να εκφράσουν ελεύθερα την γνώμη τους για οποιοδήποτε θέμα (τενιστικό) τους απασχολεί.

Τα κείμενα τα οποία θα αποστέλλονται ηλεκτρονικά στο [email protected], θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένα, με ονοματεπώνυμο, συντακτικά ορθά (τόνους, διαστήματα, παράγραφοι, όχι κεφαλαία) και φυσικά να σέβονται τον αναγνώστη και το ίδιο το άθλημα, σε κόσμιο και τενιστικό πλαίσιο. Aν θέλετε να επισυνάψετε και μια φωτογραφία της αρεσκείας σας, θα πρέπει να έχει διάσταση πάνω από 1000×500 pixels σε jpg μορφή, διαφορετικά θα επιλέξουμε εμείς μια αντιπροσωπευτική για το άρθρο σας.

The post To τένις χωρίς συναισθηματισμούς Part 2 appeared first on Tennis24.