Πέθανε ο Μαρσέλ Οφίλς, ο «πατέρας» του ιστορικού ντοκιμαντέρ

Ο Γάλλος μετρ του ιστορικού ντοκιμαντέρ Μαρσέλ Οφίλς (Marcel Ophüls), ο οποίος γύρισε την ταινία «Le Chagrin et la pitié» (Η θλίψη και ο οίκτος) για τη Γαλλία του Βισύ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, πέθανε το Σάββατο στο σπίτι του στη νοτιοδυτική Γαλλία, ανακοίνωσε η οικογένειά του τη Δευτέρα 26 Μαΐου.

«Ο

Ο Μαρσέλ Οφίλς (γεννημένος Χανς Μαρσέλ Οπενχάιμερ), γιος του μεγάλου Γερμανού σκηνοθέτη Μαξ Οφίλς («La Ronde», «Madame de…», «Lola Montès»), γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας την 1η Νοεμβρίου 1927. Η οικογένειά του διέφυγε από τη ναζιστική Γερμανία το 1933 και εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, πριν αναγκαστεί να διαφύγει ξανά στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1941. Επιστρέφοντας στη Γαλλία το 1950, άρχισε να εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη, κυρίως στην τελευταία ταινία του πατέρα του, «Lola Montès» (1955).

Στενός φίλος του Φρανσουά Τριφό, δοκίμασε τις δυνάμεις του στη μυθοπλασία («Peau de Banane» το 1963, με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό και τη Ζαν Μορό, «Faites vos jeux, mesdames» το 1965) πριν επιλέξει το ντοκιμαντέρ, όταν και προσλήφθηκε από την ORTF, τη γαλλική δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση.

Το 1969 παρουσίασε το «Le Chagrin et la pitié». Το χρονικό μιας γαλλικής πόλης – του Κλερμόν Φεράν – υπό γερμανική κατοχή κατά τη διάρκεια του πολέμου, η ταινία σκανδάλισε τους συγχρόνους της. Απαγορεύτηκε από τη δημόσια τηλεόραση μέχρι το 1981, παρόλο που είχε χρηματοδοτηθεί από το κράτος. Τελικά προβλήθηκε στους κινηματογράφους το 1971 και σημείωσε μεγάλη επιτυχία παρά τη διάρκειά της (4 ώρες και 15 λεπτά).

Η ταινία, η οποία διερευνά την πραγματικότητα της Συνεργασίας και της Αντίστασης, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Γαλλίας, ανατρέπει τον τρόπο με τον οποίο οι Γάλλοι έβλεπαν την ιστορία τους, σπάζοντας τον μύθο μιας Γαλλίας που αντιστάθηκε ομόφωνα στους Γερμανούς. Η ταινία γνώρισε διεθνή επιτυχία και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ.

Ο Οφίλς επέστρεψε αρκετές φορές στα εγκλήματα του ναζισμού, κυρίως με το «The Imprint of Justice» (1976), το οποίο θεωρούσε το αριστούργημά του. Αυτή η σαρωτική ταινία, διάρκειας σχεδόν πέντε ωρών, έχει ως αφετηρία τις δίκες της Νυρεμβέργης για την εξέταση της ατομικής και συλλογικής ευθύνης για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Το «Hotel Terminus – Ο Κλάους Μπάρμπι, η ζωή και η εποχή του», μια λεπτομερής έρευνα για τον «Χασάπη της Λυών» και όσους προστάτευσαν αυτόν τον ναζιστή εγκληματία μετά τον πόλεμο, του χάρισε το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ το 1989.

«Το προσωπικό όραμα του Μαρσέλ Οφίλς, το οποίο τρέφεται από μια αυστηρή ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, αποτύπωσε τα μόνιμα ίχνη που αφήνει η ιστορία και η πολιτική στις ζωές των ανθρώπων. Μας παρότρυνε να παραμείνουμε διαυγείς, αφοσιωμένοι και βαθιά προσκολλημένοι στη δημοκρατία», έγραψε ο εγγονός του σε δελτίο Τύπου.

Ο Μαρσέλ Οφίλς αφήνει πίσω του τρεις κόρες και τρία εγγόνια.

Διαβάστε επίσης

Κάννες: Μια διακοπή ρεύματος κι «Ένα απλό ατύχημα» με πολιτική διάσταση

Φεστιβάλ Καννών: Ο Βάγκνερ Μόοουρα κέρδισε το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας – Στην Νάντια Μελιτί το γυναικείο βραβείο

Δημοσίευμα «κόλαφος» του Variety: Η Ελλάδα χρωστάει 100 εκατ. για τις διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές – Με «υποσχετική» γυρίστηκε η Οδύσσεια