Γιατί ο Μπρους Σπρίνγκστιν δε θα «παραδοθεί» ποτέ στον Ντόναλντ Τραμπ

Από τη δεκαετία του 1980, ο Μπρους Σπρίνγκστιν γράφει τραγούδια που δίνουν έμφαση – και σε κάποιο βαθμό εξιδανικεύουν – το τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός.

Το όραμα αυτό, γενικά, είναι μια ανανεωμένη εκδοχή της Αμερικής του New Deal: αναγνωρίζει όχι μόνο την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια της τίμιας εργασίας αλλά και τη σημασία του σεβασμού των διαφορών στις ΗΠΑ, είτε αυτές βασίζονται

Είναι ένα όραμα ενότητας που συνοψίζεται στη φράση που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν ο Σπρίνγκστιν για να κλείσει συναυλίες του: «Κανείς δεν νικάει αν δεν νικήσουν όλοι».

Και όταν ο Σπρίνγκστιν λέει «όλοι», εννοεί πραγματικά όλοι — περιλαμβανομένων μεταναστών χωρίς έγγραφα και συνοριοφυλάκων, ανύπαντρων μητέρων, απόντων και ανεύθυνων πατεράδων, μαύρων θυμάτων αστυνομικής βίας και αστυνομικών που (μετανοούν) για το ότι τους πυροβόλησαν, συναισθηματικά τραυματισμένων βετεράνων του Βιετνάμ και προσφύγων πολέμου από τη Νοτιοανατολική Ασία που προσπαθούν να κάνουν την Αμερική νέο τους σπίτι.

Η δεκαετία του ’80 είδε επίσης την άνοδο ενός αντίθετου οράματος για την Αμερική: αυτό που αποσκοπούσε να κατεδαφίσει ό,τι απέμενε από τo New Deal.

Εκπρόσωπός του ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, τότε ένας κιτς εργολάβος και συχνός πρωταγωνιστής στα ταμπλόιντ. Η φιλοσοφία του συνοψιζόταν ως εξής: «Νικάω μόνο αν χάσουν όλοι οι άλλοι».

Σήμερα, ο Τραμπ είναι πρόεδρος και γεμάτος μικροπρεπή οργή απέναντι στον Σπρίνγκστιν επειδή τόλμησε να τον επικρίνει στην εναρκτήρια συναυλία της τρέχουσας ευρωπαϊκής του περιοδείας.

Τίποτα δεν ενοχλεί τον Τραμπ όσο η έλλειψη σεβασμού από έναν διάσημο.

Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Ο Σπρίνγκστιν, 75 ετών, και ο Τραμπ, 78, είναι σε πολλά σημεία δύο αντίθετα πρόσωπα της σύγχρονης Αμερικής, όπως τη διαμόρφωσε η γενιά τους.

Προσφέρουν στις βάσεις των θαυμαστών τους την υπόσχεση δύο εντελώς διαφορετικών μελλοντικών δρόμων.

Όπως η εκστρατεία του Τραμπ το 2024 επιδίωκε να ξανακάνει την Αμερική «μεγάλη», η τρέχουσα περιοδεία του Σπρίνγκστιν «Land of Hope and Dreams» αποτίει φόρο τιμής στο δικό του όραμα.

Οι στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού παρουσιάζουν μια ιδεαλιστική εικόνα ένταξης με ένα τρένο γεμάτο με «αγίους και αμαρτωλούς», «χαμένους και νικητές», «πόρνες και χαρτοπαίκτες» και «χαμένες ψυχές».

Υπόσχεται ότι «τα όνειρα δεν θα ματαιωθούν» και «η πίστη θα ανταμειφθεί» με «καμπάνες ελευθερίας που ηχούν».

Ίσως είναι και μια αναφορά στη συμμετοχή του στην τελετή ορκωμοσίας του Joe Biden, όπου τραγούδησε το ίδιο κομμάτι.

Συστήνοντας το “Land of Hope and Dreams” ως το πρώτο τραγούδι της βραδιάς στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, ο Σπρίνγκστιν είπε στο κοινό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «βρίσκονται αυτή τη στιγμή στα χέρια μιας διεφθαρμένης, ανίκανης και προδοτικής κυβέρνησης» που «δεν έχει καμία ιδέα ή ενδιαφέρον για το τι σημαίνει να είσαι ουσιαστικά Αμερικανός».

Ο Τραμπ το θεώρησε πρόκληση και απείλησε με «έρευνα» για την υποστήριξη του Σπρίνγκστιν προς την Kamala Harris, ενώ ξέσπασε στο Truth Social λέγοντας πως αυτός ο «υπερεκτιμημένος… όχι και τόσο ταλαντούχος τύπος» ήταν απλώς ένας «ενοχλητικός, αγενής ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΣ».

Αργότερα κυκλοφόρησε ένα ψεύτικο βίντεο όπου τον δείχνει να χτυπά τον Σπρίνγκστιν με μια μπάλα του γκολφ.

pic.twitter.com/ZuagVWL4KS

Ίσως ο Τραμπ ανησύχησε ότι ένα απλό, αυθεντικό, πατριωτικό μήνυμα από έναν άνδρα που είναι ενδεχομένως ο πιο αγαπημένος ροκ σταρ της Αμερικής θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τους δικούς του οπαδούς.

Η απήχηση και των δύο είναι σαφής.

Ο Τραμπ και ο Σπρίνγκστιν γεννήθηκαν με διαφορά τριών ετών και ένιωθαν, με τον τρόπο τους, ότι ήταν περιθωριοποιημένοι.

Και οι δύο είναι πλέον πολύ πλούσιοι ενώ ισχυρίζονται πειστικά ότι μιλούν για – και εκ μέρους – της εργατικής τάξης της Αμερικής, εκείνων που ζουν από μισθό σε μισθό.

Μιλούν σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν ποτέ στη ζωή τους να αγοράσουν συνδρομή στο Mar-a-Lago (πόσο μάλλον αρκετά $TRUMP memecoins για δείπνο με τον πρόεδρο) και πιθανόν δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να δουν τον Springsteen στο Broadway ή σε συναυλία (όπου το σύστημα «δυναμικής τιμολόγησης» της Ticketmaster εκτόξευσε κάποιες τιμές εισιτηρίων σε τετραψήφια νούμερα) και να πληρώσουν και το νοίκι τους τον ίδιο μήνα.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως ο καθένας ενσαρκώνει ένα διαφορετικό όραμα για το συχνά παρεξηγημένο Αμερικανικό Όνειρο.

Ο Σπρίνγκστιν , μεγαλωμένος στην εργατική τάξη, ξεκίνησε ως ένας σκληροτράχηλος τύπος στους σκοτεινούς δρόμους του φτηνού Jersey Shore, αλλά εξελίχθηκε σε ένα είδωλο που συμβολίζει μια φαντασιακή εναλλακτική Αμερική, αυτή που συγχωνεύει το “Leaves of Grass” του Walt Whitman, την ομιλία “Four Freedoms” του Franklin Roosevelt και το “I Have a Dream” του Martin Luther King.

Είναι μια φαντασιακή χώρα που πολλοί στον κόσμο θα ήθελαν να πιστεύουν ότι υπάρχει κάτω από τον αλαζονικό τραμπουκισμό του Τραμπ και των οπαδών του MAGA.

Η εικόνα του επιτυχημένου επιχειρηματία που προβάλλει ο Τραμπ βασίζεται σχεδόν πάντα σε φούσκες, ψευδαισθήσεις, στα εκατομμύρια του πατέρα του και, στις μέρες μας, σε ένα πολύπλοκο σχήμα κρυπτονομισμάτων που ωφελεί την οικογένειά του. Το ίδιο ισχύει για την καριέρα του στην τηλεόραση, που στηρίχθηκε στη σκηνοθετημένη αυταπάτη από τη μία και σε θεαματικό σαδισμό από την άλλη. Η πολιτική του ιδεολογία είναι εξίσου πλαστή: εκμετάλλευση ρατσισμού, δυσαρέσκειας και ανάγκης για κυριαρχία.

Ο Σπρίνγκστιν είναι το αντίβαρό του – η αντίθεση στην ιδέα ότι για να υψωθείς πρέπει να αποκλείσεις τους άλλους.

Ο Σπρίνγκστιν εμφανίζεται τακτικά σε τράπεζες τροφίμων, κέντρα βετεράνων, πολιτικές συγκεντρώσεις και ακόμη και σε νοσοκομεία.

Στο Μάντσεστερ μίλησε για την «Αμερική που αγαπώ, την Αμερική για την οποία έγραψα, που είναι ένας φάρος ελπίδας και ελευθερίας για 250 χρόνια».

Είναι, επέμεινε, μια χώρα που «παρά τα σφάλματά της, είναι σπουδαία και έχει σπουδαίους ανθρώπους», αλλά σήμερα απειλείται, καθώς «η πλειονότητα των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας απέτυχαν να προστατεύσουν τον αμερικανικό λαό από τις καταχρήσεις ενός ακατάλληλου προέδρου και μιας παραστρατημένης κυβέρνησης».

Πριν χρόνια, ο Σπρίνγκστιν εξήγησε την πολιτική του αφύπνιση. «Η ιδέα μου στα πρώτα και μέσα χρόνια της δεκαετίας του ’80 ήταν να παρουσιάσω ένα εναλλακτικό όραμα της Αμερικής σε σχέση με αυτό που πρόβαλλαν οι Ρεπουμπλικάνοι της εποχής Ρίγκαν. Προσπάθησαν ουσιαστικά να ιδιοποιηθούν κάθε εικόνα που συνδέεται με την Αμερική — μαζί κι εμένα. Ήθελα να διεκδικήσω τις δικές μου εικόνες και να εκφράσω τις δικές μου ιδέες.»

Σήμερα, φυσικά, το κίνημα MAGA του Τραμπ έχει οικοδομηθεί πάνω στην ιδέα του να το κάνει ξανά — αλλά χωρίς την αισιοδοξία της εποχής Ρίγκαν.

Ο Joel Dinerstein, καθηγητής Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Tulane, παρατήρησε μια στροφή στη ρητορική του Σπρίνγκστιν στις συναυλίες εκείνης της περιόδου: «μακριά από την αναπαραγωγή του ατομικιστικού Αμερικανικού Ονείρου του υλικού πλούτου» και προς ένα όραμα που προβλέπει «ένα συλλογικό Αμερικανικό Όνειρο αυτοπραγμάτωσης μέσα σε μια υποστηρικτική κοινότητα». Αυτό το εναλλακτικό όνειρο είναι «ένα ανανεωμένο δημοκρατικό ιδανικό που ξανακερδίζεται μέσω του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη», δήλωσε.

Η deepfake γκολφική επίθεση του Τραμπ δεν πτόησε τον Σπρίνγκστιν.

Τις επόμενες νύχτες, άλλαξε το setlist: η συναυλία ξεκίνησε με το “No Surrender”.

Όχι μόνο επανέλαβε τις ίδιες ομιλίες, αλλά κυκλοφόρησε και ζωντανή ηχογράφηση εκείνης της βραδιάς, όπου ακούγεται να λέει: «Απόψε ζητάμε από όλους όσους πιστεύουν στη δημοκρατία και το καλύτερο της αμερικανικής εμπειρίας να σταθούν μαζί μας, να υψώσουν τις φωνές τους ενάντια στον αυταρχισμό και να αφήσουν την ελευθερία να ηχήσει!»

*Το άρθρο είναι του Eric Alterman, συγγραφέα του βιβλίου «It Ain’t No Sin to Be Glad You’re Alive: The Promise of Bruce Springsteen» («Δεν είναι αμαρτία να χαίρεσαι που ζεις: Η υπόσχεση του Bruce Springsteen») και δημοσιεύθηκε στους New York Times.

Διαβάστε επίσης

Γάζα: Πληροφορίες για παρέμβαση Τραμπ στην κατεύθυνση της κατάπαυσης του πυρός μετά τη νέα σφαγή σε σχολείο

Επίσκεψη Μακρόν στο Ανόι για να προωθήσει τη «βασισμένη στο δίκαιο παγκόσμια τάξη»

Νότια Καρολίνα: Τουλάχιστον 11 τραυματίες από πυροβολισμούς, αυτοτραυματίστηκε κατά λάθος αστυνομικός