«Ο Ποπολάρος» του Γρηγορίου Ξενόπουλου

Ύστερα από δύο χρόνια εγκλεισμού, το θέατρο παίρνει μια βαθιά ανάσα αναζητώντας τρόπους έκφρασης ικανούς να μας μεταφέρουν σε μια άλλη πραγματικότητα.
Βαθιά ανάσα παίρνουν και οι ηθοποιοί στον «Ποπολάρο» του Ξενόπουλου, που παρουσιάζεται από τον σκηνοθέτη-μουσικό Θοδωρή Αμπατζή και σε διασκευή της Έλσας Ανδριανού στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου.

Η παράσταση, ακολουθώντας τον ορμητικό ρυθμό της αναπνοής τους, βασίστηκε στο διήγημα του

συγγραφέα «Ο Αντάρτης» (πρωτοδημοσιεύτηκε το 1913), που προϋπήρξε του θεατρικού του έργου (1933).
Κατ’ επέκταση δεν ισχύει το «αίσιον τέλος» που υιοθετήθηκε τόσο στην τελευταία του εκδοχή όσο και στην κινηματογραφική του μεταφορά από τον Γιάννη Δαλιανίδη (1971).

Αντίθετα ο επαναστάτης ποπολάρος, παρότι προέρχεται από την αστική τάξη της Ζακύνθου, όταν ερωτεύεται μία αριστοκράτισσα δεν γίνεται αποδεκτός από τους ευγενείς που ανήκαν στο Libro d’ Oro, γεγονός που τον οδηγεί στην αυτοκτονία.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Ο πρωταγωνιστής του Ξενόπουλου, ο Ζέππος Πεπονάρης, μετά το καλοκαιρινό του ειδύλλιο με την Έλδα, εμπλέκεται σε μια άγρια ταξική σύγκρουση. Αν και πρόκειται για μια μεταβατική εποχή που εγκυμονεί την ανατροπή, η δική του μάχη δεν καταφέρνει να υπερβεί τα κοινωνικά στεγανά.

Ο Θοδωρής Αμπατζής με την ομάδα του «Όπερα» δίνει έμφαση στην πολιτική διάσταση του έργου, αξιοποιώντας στοιχεία που ανακάλυψε για εκείνη την περίοδο – όπως ότι για πρώτη φορά εκλέχτηκε δήμαρχος ένας φτωχός ποπολάρος (ο Ιωάννης Πλέσσας) – αλλά και τον εφιάλτη που αντιμετώπιζαν οι ευγενείς διαπιστώνοντας πως χάνουν τα κοινωνικά τους προνόμια.

Ωστόσο η καλοδουλεμένη παράστασή του, παρότι ακτινογραφεί το κλίμα της εποχής, αποφεύγει το ηθογραφικό αποτύπωμά της και συνδέει με κάποιον τρόπο το χθες με το σήμερα. Διανθισμένη με την πρωτότυπη σύγχρονη μουσική του – ερμηνεύεται ζωντανά –, συνομιλεί με την επτανησιακή μουσική παράδοση αναδίδοντας έναν δροσερό, φρέσκο αέρα.

Ο δύο νέοι πρωταγωνιστές υποδύονται με ζηλευτή ενέργεια το ερωτευμένο ζευγάρι. Ο Γιάννης Καράμπαμπας αναψηλαφεί την υπόγεια περιοχή της ψυχής τού ήρωα, μιας ψυχής καταδικασμένης στη συνεχή αίσθηση απώλειας. Και η Ιφιγένεια Καραμήτρου (που παίζει και ακορντεόν) παραδίδει εύστοχα τον παιγνιώδη αλλά και αλαζονικό χαρακτήρα της Έλδα.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί – Παντελής Δεντάκης, Μαρία Παρασύρη και Νίκος Αλεξίου – δίνουν αξιοσημείωτες ερμηνείες.
Ευφάνταστο το λιτό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου.

Διαβάστε επίσης:

Κορωνοϊός – Θεσσαλονίκη: Αύξηση στο ιικό φορτίο των λυμάτων στις τελευταίες μετρήσεις

Ανοσοποιητικό: Οι 6 διατροφικές συνήθειες που βλάπτουν

Χοληστερόλη: Το τραγανό υπερτρόφιμο που τη κρατά χαμηλά