Το «κατάμαυρο-κατράμι» νέο ύφος και ήθος του μοδάτου Τζήμερου

Οι «αγιογραφίες», το σνομπάρισμα των πτυχίων, η ροπή στον ακροδεξιό λόγο και ο θαυμασμός στη Μέρκελ…

Πολλές υμνητικές αράδες γράφονται τους τελευταίους δύο μήνες για τον νέο, ωραίο, μοιραίο, διαδικτυακό και «μη πολιτικό»-πολιτικό (πως γίνεται αυτό ένας θεός ξέρει) κύριο Θάνο Τζήμερο. Έλεος υπάρχουν και όρια! Ναι, τουλάχιστον πρέπει να υπάρχουν λογικά όρια αυτοσυγκράτησης στην αγιοποίηση ακραιφνών νεοφιλελεύθερων και ανάλγητων πολιτικών ηγητόρων που παρουσιάζουν την αντι-κοινωνική τους πρόταση ως αποϊδεολογικοποιημένη επειδή, προφανώς, καλά γνωρίζουν ότι αν γίνει αντιληπτή, πέρα από την

εκμοντερνισμένη “high-tech” επιφάνεια της, σε όλο το βάθος και την έκτασή της, η όζουσα ουσία της θα απορριφτεί χωρίς δεύτερη κουβέντα από τους έλληνες εργαζόμενους και πολίτες, πριν καν προλάβει να πει «κύμινο» ο ίδιος κ. Τζήμερος και οι ελάχιστοι συνειδητοποιημένοι υποστηρικτές του.

Τα έχει όλα και συμφέρει!

Χαρακτηριστικό των κειμένων αγιογράφησης Τζήμερου και Δημιουργίας Ξανά – ή διαφορετικά «Θατσερισμού η Ελληνική Εκδοχή και Συνέχεια» – είναι και το παρακάτω ανάγνωσμα έγκριτου μάλιστα αρθρογράφου που θαμπώθηκε από τη λάμψη του απολίτικου-πολιτικού Θάνου Τζήμερου: «Βρέθηκα σε μια τέτοια εκδήλωση την Κυριακή στον κινηματογράφο Δαναό που είχε οργανωθεί από το πρωτοεμφανιζόμενο κίνημα-που φιλοδοξεί να μετεξελιχθεί σε κόμμα-«Δημιουργία, Ξανά» . Κεντρικό ρολο στην δημιουργία του νέου κινήματος παίζει ο Θάνος Τζιμερος –που πιθανόν να αποτελέσει στο μέλλον ένα από τα πιο «hot» νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή της χωρας. Αν, όπως έλεγε ο Γκοντάρ, οι ακτιβιστές του Μάη του 68 ήσαν «τα παιδιά του Μαρξ και της Κόκα –Κόλα», οι ακτιβιστές του «Δημιουργία τώρα» είναι τα παιδιά του «Facebook και του Βέρντι». Έχουν το ένα τους πόδι στα «γκάτζετς» που μας δώρισαν ο (μακαρίτης) Στιβ και ο Μπιλ και το άλλο τους πόδι στο ελευθεριακό μεν ,κοσμοπολίτικο δε αφήγημα του μεγάλου Ιταλού συνθετη. Απ αυτή την άποψη το νέο κίνημα είναι κάτι το πραγματικά νέο για την Ελλάδα: Αφενός μεν χρησιμοποιεί την τεχνολογία χωρίς όμως να αναγάγει τον «εκσυγχρονισμό»,όπως δυστυχώς έκαναν τόσοι άλλοι , σε ένα ένα ανούσιο τεχνολογικό φετιχισμό. Αφετέρου προβάλλει ένα έντονα κριτικό πολιτικό λόγο που όμως συνάμα προαναγγέλλει ένα δημιουργικό στόχο κάπου στο τέλος του δρόμου. Και φυσικά η αντίθεση τους στο υπάρχον “καθεστώς” είναι ολοκληρωτική».

Κι αναρωτιέται εύλογα κανείς, όλα αυτά τα κάνει ο δήθεν απολιτίκ νεοφιλελεύθερος; Μήπως ψήνει και remote εσπρεσάκι από το f/b του στους διαδικτυακούς φίλους και ψηφοφόρους του; Ε, και κάποια υποτυπώδη αυτοσυγκράτηση δεν βλάπτει…

Απάτες, απατεώνες και εθνικιστικός ελιτισμός

Ο γνωστός αρθρογράφος, μάλιστα, στο ίδιο κείμενό του παραθέτει και απόσπασμα από ανακοίνωση του… χωρίς ιδεολογία(;) κόμματος, στο οποίο αναφέρονται τα εξής: «Το παρασιτικό κρατικό μόρφωμα της μεταπολίτευσης πάσχει από καθολικό καρκίνο ο οποίος κάνει συνεχώς μεταστάσεις σε όσα υγιή κύτταρα απομένουν να δίνουν την προσωπική τους μάχη. Μία επιλογή έχουμε: ΝΑ ΤΟΥ