Απόψεις | Η παιδική ηλικία, το νερό από λάστιχο και το Facebook

Προς όλους εσάς που δεν είχατε iPhone, psp και facebook στην παιδική σας ηλικία:

Χαίρομαι που πίνατε νερό από το λάστιχο της αυλής, όμως πραγματικά τους υπόλοιπους μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Και εμείς παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό σε όλο το χωριό, φωνάζαμε τους ξένους «θείο» και «θεία» αλλά δεν το διαφημίζουμε κιόλας. Το καταλαβαίνω, νοσταλγείτε την παιδική σας ηλικία, όμως μεγαλώσατε. Μεγαλώσατε

και ξεχάσατε ότι οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις δεν έχουν πλέον το δικό τους άλμπουμ, αλλά βρίσκονται αναρτημένες στο facebook. Απορρίψατε τα παλιά ντοσιέ, όμως δεν σας ξέφυγε να προσθέσετε τους καινούριους «φίλους». Βλέπετε, δεν σας απασχολεί η ουσία της ανάμνησης. Η επίδειξή της είναι πολύ πιο σημαντική.

Σίγουρα εκείνες οι στιγμές μας άρεσαν πολύ, αλλά για τις μελλοντικές γενιές δεν θα είναι κάτι παραπάνω από μια απαξιωτική εικόνα. Το facebook φαίνεται να είναι το πιο ελκυστικό παιχνίδι πλέον. Ωστόσο, ακόμα και εσείς, οι υπέρμαχοι των παιδικών μας αναμνήσεων, χρησιμοποιείτε το μέσο που κατηγορείτε. Σας καταλαβαίνω, νοσταλγείτε. Το θέμα είναι πως τα συναισθήματα αυτά θα έπρεπε να σας κάνουν να τρέξετε στο σεντούκι του ξεθωριασμένου παρελθόντος, να βρείτε τα στιγμιότυπα που αιχμαλωτίσατε με τη φωτογραφική μηχανή που έπαιρνε ΦΙΛΜ και να τα απολαύσετε με τους πραγματικούς φίλους. Ναι, στην παρέα της πλατείας αναφέρομαι και όχι στο χθεσινό άγνωστο που ξέρει τα καλύτερα μαγαζιά της Αθήνας και το όνομα του προφίλ του έχει δίπλα το αλφάβητο.

Φυσικά, δεν ξεχνώ τους Thundercats. Αν και πρόλαβα τις επαναλήψεις στα περισσότερα επεισόδια, η ουσία παραμένει ίδια. Μπορώ με μεγάλη βεβαιότητα να πω ότι αγαπώ τον Lion-O. Ναι, αγνή παιδική αγάπη. Ήρωας, ηγέτης, πρότυπο για τα μικρά παιδιά. Εάν κάτι διαχωρίζει τις παιδικές ηλικίες του παρόντος με τις δικές μας, είναι η έλλειψη σωστής αξιολόγησης καταστάσεων και η λανθασμένη καθοδήγηση. Μπορεί να γούσταρα τις ιστορίες του Superman, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορώ να πετάξω. Τα σημερινά παιδιά νομίζουν ότι μπορούν να έχουν τον κόσμο στα πόδια τους και αυτό συμβαίνει επειδή οι «παλιοί» τους έχουμε δώσει αυτή την εντύπωση.

Κάθε φορά, λοιπόν, που κάποιος ποστάρει το νοσταλγικό κειμενάκι στο προφίλ του, ας ξοδέψει μία στιγμή για να σκεφτεί ότι τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνα τους. Καθοδηγούνται από εμάς και η χάραξη της πορείας τους εξαρτάται από τις επιλογές μας.

Υ.Γ. Παραδέξου το, δεν έπαιξες ποτέ μέσα στη λάσπη…