Τουρκία: Η συντριπτική ήττα των στρατιωτικών και η αφύπνιση του νέο-οθωμανικού επεκτατισμού από την Ελληνική κρίση χρέους.

Η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται για μια ακόμα φορά: Η Τουρκία, ο μεγαλομανής γείτονας της Ελλάδος ονειρεύεται να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο βρικόλακα της οθωμανικής αυτοκρατορίας καραδοκώντας, σε διαρκή ετοιμότητα, να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία, κάθε σπιθαμή δυνατότητας που θα τις προσφέρουν κάποιοι καλοπροαίρετοι ή στρατευμένοι «φίλοι» της σε μια (έστω και συγκυριακή) εμφανή αδυναμία της Ελλάδος.
Η σύγχρονη στρατηγική της Τουρκίας διαμορφώθηκε από την δεκαετία του 1960 όταν ο σφοδρός «έρωτας» Ισραήλ – Τουρκίας, με αφετηρία την μυστική στρατιωτική συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών που....
υπεγράφη το 1958, είχε μετατρέψει την γειτονική Τουρκία σε παράρτημα του Εβραϊκού κράτους με τις ευλογίες της Αμερικής η οποία είχε υποταχτεί στα δόγματα και τις θεωρίες του Χένρυ Κίσσιγκερ*1 – του Μέτερνιχ *2 της σύγχρονης εποχής.

Η τεράστια δύναμη που άντλησε η Τουρκία από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, οι οποίες εξυπηρετούσαν φυσικά τα δικά τους ζωτικά συμφέροντα, αξιοποιήθηκε θαυμάσια:

Η Τουρκία «έβαλε πόδι» στην μισή Κύπρο με την απεριόριστη υποστήριξη των Βρετανών, των ΗΠΑ και του Ισραήλ και διαμόρφωσε ανενόχλητη την επεκτατική στρατηγική εναντίον της Ελλάδος στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, στην Ελληνική Θράκη και σε όλα τα διμερή θέματα των δύο χωρών, δημιούργησε και συντηρεί τον μεγαλύτερο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και συμπλήρωσε στις λεπτομέρειες του δόγματος του νέο–οθωμανισμού, τα σπέρματα του οποίου βρίσκονται από το 1918 στον όρκο των νεότουρκων (Misaki Milii), πρώτος στόχος του οποίου ήταν και παραμένει η Ελλάδα.

Η Τουρκική στρατηγική εφαρμόζεται εδώ και πολλές δεκαετίες με συνέπεια, συνέχεια και ανεξάρτητα από τα εκάστοτε πρόσωπα (κυρίως στρατιωτικοί) που «διαχειρίστηκαν» ή «διαχειρίζονται» την εξουσία. Ακόμα και η «αντιδικία» Τουρκίας – Ισραήλ που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως είναι πραγματική και δεν σχεδιάστηκε για να «διευκολύνει» κάποιους ευρύτερους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και Ισραήλ μεταξύ των οποίων και η «προσέγγιση» Ελλάδος – Ισραήλ. Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το 1992, 44 χρόνια μετά την ίδρυσή του όταν η «εμπόλεμη» Αίγυπτος το αναγνώρισε το 1974, ενώ επί 62 ολόκληρα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ ανταλλαγή επισκέψεων μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ σε επίπεδο πρωθυπουργού ή Προέδρου Δημοκρατίας.

Όλα αυτά βέβαια δεν επηρέασαν καθόλου την Τουρκική στρατηγική απέναντι στην Ελλάδα η οποία διαχρονικά παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά:

(1) Όλες οι συνθήκες ή οι συμφωνίες που υπογράφει η Τουρκία με την Ελλάδα τηρούνται μόνο όσον αφορά τους όρους που συμφέρουν ή εξυπηρετούν την Τουρκία. Όσοι όροι ή υποχρεώσεις δεν εξυπηρετούν ή δεν συμφέρουν την Τουρκία υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται ποτέ! Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της Τουρκικής αυτής «τακτικής» αποτελεί η Συνθήκη της Λωζάνης, η κορυφαία συνθήκη που ρύθμισε τις σχέσεις των δύο χωρών και την οποία