Το φάντασμα της ακυβερνησίας και οι εφιαλτικές μνήμες που επανέρχονται

Είπε προχθές ο κ. Βενιζέλος: «Με την παρουσίαση των προγραμμάτων της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ χτες και προχτές, είναι φανερό για εμένα ότι η χώρα οδηγείται στο διχασμό και την ακυβερνησία». Ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι τα προγράμματα των άλλων κομμάτων είναι εκείνα που θα φέρουν ακυβερνησία στη χώρα.
Είναι πολλοί αυτοί, που φοβούνται ότι μπορεί να υπάρξει ακυβερνησία, όχι τόσο λόγω του περιεχομένου των....
προγραμμάτων των κομμάτων, όσο λόγω της αδυναμίας εφαρμογής τους. Διότι, όσο καλό και να είναι ένα πρόγραμμα, εξίσου μεγάλη σημασία έχει αν μπορεί να εφαρμοστεί.
Θεωρώντας ως δεδομένο -πλην μεγάλης ανατροπής- ότι οι δύο κύριοι μονομάχοι για την κατάκτηση της εξουσίας είναι η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν όντως αμφιβολίες κατά πόσο μπορούν, για διαφορετικούς λόγους το κάθε κόμμα, να υλοποιήσουν όσα υπόσχονται.
Όποιο κόμμα σχηματίσει κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπο με τις προεκλογικές εξαγγελίες του, που είναι περιττό να πούμε πως δύσκολα γίνονται πιστευτές.
Περισσότερο ενοχλεί η ασάφεια και η ουσιαστική άρνηση να εξηγηθεί στο λαό τι πράγματι έχει να αντιμετωπίσει. Κυρίως δε, ότι πρέπει να ξεχάσει τον μέχρι πρότινος τρόπο ζωής που εδραζόταν σε σαθρές βάσεις. Κοντά σ’ αυτό, υπάρχει και αμφιβολία κατά πόσο οι ίδιοι πολιτικοί -είτε βρισκόταν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση- υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση, είναι σε θέση να μεταμορφωθούν.
Στην περίπτωση που σχηματίσει κυβέρνηση η Ν.Δ. με την σύμπραξη αστικών κομμάτων θα έχει να αντιμετωπίσει ισχυρότερη αυτή τη φορά αντιπολίτευση, και μάλιστα με ιδεολογικές διαφορές που παραπέμπουν σε διαφορετικούς κόσμους.
Αν βρεθεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πείσει τα στελέχη των συνιστωσών που τον απαρτίζουν ότι άλλο είναι οι κινήσεις διαμαρτυρίες με σημαίες του Μάο και του Τρότσκυ και άλλο η διακυβέρνηση της χώρας στη σύγχρονη εποχή. Ταυτόχρονα να άρει τις επιφυλάξεις που έχουν οι Ευρωπαίοι προς τη νέα εικόνα που θα παρουσιάσει η Ελλάδα.
Είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση, φοβούμαι πως είναι ελάχιστοι αυτοί που πιστεύουν ότι η πολιτική ζωή της χώρας θα είναι ήρεμη. Με δεδομένο ότι ήδη δεν ήταν μέχρι σήμερα, τι άραγε είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα; Προς το χειρότερο ίσως.
Ας μη κρυβόμαστε επομένως. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, είναι βέβαιο πως δεν θα πλήξουμε. Βέβαια, ούτε εμείς οι πολίτες φαίνεται ότι είμαστε διατεθειμένοι να συμπεριφερθούμε ως μέλη ενός συνόλου, μη αντιλαμβανόμενοι ότι αν βουλιάξει η χώρα, θα βουλιάξουμε όλοι, παίρνοντας μαζί και όσα προκλητικά προνόμια επιχειρούμε να διατηρήσουμε σε βάρος των άλλων πολιτών.
Ίσως πρέπει να περάσουμε αυτή τη δοκιμασία. Πάντα θυμάμαι σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια του Ζήνωνα: «αφ’ ης εγενόμης ναυαγός εύρον τον ορθόν δρόμον». Θα πει κάποιος, ότι πολλές φορές περάσαμε μπόρες, την τελευταία στιγμή όμως κάτι συνέβαινε και τα καταφέρναμε. Δεν είναι έτσι. Και αν ξεπερνούσαμε την μπόρα, πολλές φορές οι πληγές ήταν ανεπούλωτες. Και μέχρι σήμερα.
Φοβούμαι ιδιαίτερα τα όσα δυσμενή προκύψου