Το "εγέρθητι" τους πείραξε, το "σκύψατε" όχι...

Τόσο καιρό που οι δημοσιογραφίσκοι προσκυνούν τους μεγαλοκαναλάρχες, τους πολιτικούς και τα διάφορα συμφέροντα που φέρνουν την δυστυχία στον Ελληνικό Λαό, κανείς τους δεν παραπονέθηκε. Τώρα που απλώς τους ζητήσανε να τηρήσουν τα προφανή τσινάνε υποκριτικά.

Σε ολόκληρο τον κόσμο, σε Δύση και σε Ανατολή, οι δημοσιογράφοι σηκώνονται απ’ την θέση τους, σε ένδειξη ευγένειας, καλών τρόπων και.....
σεβασμού, όταν μπαίνει στην αίθουσα ο πολιτικός που θα κάνει δηλώσεις προς τον λαό. Γιατί οι δηλώσεις δεν γίνονται προς τους δημοσιογράφους, αυτοί είναι απλά το μέσο, το καλώδιο, που θα μεταφέρει τον λόγο σ’ αυτόν που απευθύνεται. Σε ολόκληρο τον κόσμο, εκτός της Ελλάδος, που δίδαξε τον πολιτισμό κάποτε, αλλά τώρα ξεσκίζουν τη σάρκα και τις αξίες της τα κοράκια των διαπλεκομένων του ληστρικού συστήματος. Μόνο εδώ ο δημοσιογράφος νομίζει ότι είναι κάποιου είδους «θεός», που όλοι πρέπει να τον σέβονται και αυτός να μη σέβεται κανέναν.

Τους ενόχλησε φοβερά λοιπόν, αυτούς τους αναίτια ηπαρμένους, η απαίτηση των Χρυσαυγιτών να πράξουν καθώς έπρεπε. Και προσπάθησαν να περάσουν και στο άκριτο κοινό τους την ίδια ενόχληση. Αλλά όσοι Έλληνες έχουν κρίση και γνώση, αναγνωρίζουν πια την κραυγαλέα υποκρισία τους. Γιατί αυτοί οι ίδιοι δημοσιογράφοι, όταν θα θελήσουν να πάρουν δηλώσεις από έναν μουσουλμάνο σε ένα τζαμί, πχ, και τα παπούτσια τους θα βγάλουν και οι γυναίκες θα φορέσουν μαντήλα και καθόλου περίεργη δεν θα τους φανεί η απαίτηση του μουσουλμάνου να μην προσβάλλουν τις αρχές του στον χώρο του. Άρα, είναι πολύ βρώμικος ο πραγματικός λόγος που χάλασαν τον κόσμο για την καθ’ όλα λογική απαίτηση του Χρυσαυγίτη να μην προσβάλλουν τις δικές του αρχές στον χώρο του.

Απλά παρατηρώντας τη γλώσσα του σώματος των πολιτικών (ακόμη και πρωθυπουργών) και των δημοσιογράφων που τους παίρνουν προσωπικές συνεντεύξεις, μπορείτε να διαπιστώσετε ότι οι πολιτικοί είναι τσιτωμένοι, με τα χέρια συχνά σταυρωμένα πάνω στο γραφείο σαν μαθητούδια, και οι (μεγαλο)δημοσιογράφοι χαλαροί, καθισμένοι σταυροπόδι, να «παίζουν» με τα στυλό τους, δείχνοντας ποιος είναι ο κυρίαρχος. Και, μπορεί και οι δύο πλευρές να γνωρίζουν ότι οι διαπλεκόμενοι μεγαλοκαναλάρχες κρατούν τους διεφθαρμένους πολιτικούς απ’ τα …φρύδια, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για την ωμή έπαρση των διαμέσων της πληροφόρησης απέναντι σ’ αυτούς που εκλέχθηκαν από εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων (καλώς ή κακώς) σε θέσεις εκπροσώπων τους.

Ακόμη και τα δικαστήρια, που αποφασίζουν την τύχη του κατηγορούμενου, απευθύνονται σ’ αυτόν με τον στοιχειώδη σεβασμό και ευγένεια. Οι δημοσιογράφοι όμως, νιώθοντας πρώτη εξουσία, χώνουν τα ματσούκια τους στο πρόσωπο κάθε στόχου τους, μιλώντας με αδιανόητο θράσος, αδιαφορώντας για τη θέση, την ιδιότητα, την κατάσταση ή τις συνθήκες. Από τη στιγμή που την είδαν διαμορφωτές γνώμης, θεωρούν εαυτούς υπεράνω κάθε κριτικής, κάθε υπόδειξης, κάθε κανόνα καλής συμπεριφοράς. Αυτοί οι ξιπασμένοι δημοσιογράφοι έχουν μεγάλο μέρος ευθύνης για τον εκχυδαϊσμό τ