Συγνώμη, αλλά δεν κατάλαβα τι είπαν χθες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο Αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ.

Κατά την χθεσινή σύσκεψη των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων υπό την αιγίδα της ΓΣΕΕ , ως οπτικοακουστής της διαδικασίας, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την απουσία πολιτικού λόγου των συνδικαλιστών. Οι συνδικαλιστές μας είναι ορφανοί πολιτικού λόγου και πεντάρφανοι παραγωγής νου.
Γενικώς λόγο έχουν και τα .... άλογα όντα. Πόσο μάλλον τα έλλογα.
Αλλά πολιτικός λόγος δεν είναι να κάνεις έναν κουραστικό περίπατο στο περιβόλι των διαπιστώσεων και να καταλήγεις ".....το θέμα είναι πως θα το κάνουμε αυτό!!!"

Ο καθένας εξ αυτών που έπαιρνε τον λόγο, αφού δια της τεθλασμένης διαπίστωνε τα ίδια με τους προηγούμενους, κατέληγε στο ίδιο ερώτημα: "..... το θέμα είναι πως θα το ....
κάνουμε αυτό"
Η σημερινή συνδικαλιστική ηγεσία, αφού τράφηκε το σπαργανικό της γάλα στον κομματικό σωλήνα, μεγάλωσε ως απότοκος της κομματοκρατίας και του τσελεμεντέ της. Δηλαδή για κάθε νόσο υπήρχε έτοιμη και η συνταγή. Υπήρχε εκ των προτέρων το φάρμακο.
Τώρα προσπαθούν σε κάθε συνταγή να στριμώξουν κάθε νόσο.
Ενώ η κομματοκρατία έχει βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο ιδεολογικής ήττας των γενιών που την ισχυροποίησαν και μεγάλωσαν μαζί της, συνηθισμένοι στο καθεστώς ότι οι λύσεις των προβλημάτων είναι έργο και πρωτοβουλία των εχόντων το χρίσμα να κυβερνούν και να σχεδιάζουν το μέλλον, αισθάνονται σαν πειρατές της Καραϊβικής, χωρίς Καραϊβική και μπαταρισμένο καράβι.
Το πρώτο που προβάλλουν πριν κάνουν επίδειξη της δυνατότητας να επιχειρηματολογούν, είναι ότι ο ρόλος τους , η δουλειά τους δεν είναι να κυβερνήσουν ή ότι δεν κυβερνούν αυτοί. Επομένως δεν έχουν λόγο να σκέπτονται ούτε να παίρνουν αποφάσεις.
Την περίοδο της Παπανδρεϊκής εκδοχής του Σοσιαλισμού, η ΓΣΕΕ είχε πραγματοποιήσει ένα συνέδριο θέσεων για την ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας, όπου κατά πλειοψηφία είχαν επαναδιατυπώσει ως θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, την Παπανδρεϊκή εκδοχή Ανάπτυξης, Σοσιαλισμού, Κοινωνίας και Δημοκρατίας.
Σήμερα, που η κομματοκρατία δεν έχει ανάγκη τους συνδικαλιστές αν δεν της κάνουν την δουλειά της, δεν παράγει νέες εκδοχές ανάπτυξης ούτε "δημιουργεί" καινούργια περιβόλια οραμάτων και προβληματισμού.
Αντιθέτως έχουν ιδεολογικοποιήσει της κρίση και τις επιπτώσεις της στην αναδιανομή του πλούτου, προβάλλοντας την κοινωνικοποίηση της φτώχειας ως μοναδικό εργαλείο ανάπτυξης, ως μονοδιάστατο φάρμακο δια πάσα νόσο.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες γαλουχημένες στον αντίποδα αυτής της θεώρησης, δηλαδή στην Κοινωνικοποίηση του πλούτου, ως εργαλείο εξάλειψης της φτώχειας, αδυνατούν να αποκρυπτογραφούσουν τις νέες ιδεολογικοπολιτικές τάσεις στην παγκόσμια οικονομία αλλά και , καθώς είχαν από πριν παραιτηθεί, να παράγουν εκείνο τον νέο πολιτικό λόγο που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις οργανωμένης αντίστασης, οργανωμένης ρήξης, οργανωμένης επανάστασης.
Ψάχνουν να βρουν λύσει στον ίδιο, τον παλιό τσελεμεντέ για να απαντήσουν στο ερώτημα " .... το θέμα είναι πως θα το κάνουμε αυτό". Το όποιο "Αυτό".
Keywords
Τυχαία Θέματα