Πως φτάσαμε ως εδώ την χώρα και τι κάνουμε...

Ας κάνουμε λοιπόν μια ιστορική αναδρομή των τελευταίων τεσσάρων ετών της πολιτικής ιστορίας του τόπου η οποία δυσαρέστησε τους κατά τα άλλα φίλους μας Αμερικανούς και μας οδήγησαν στην χρεoκοπία και στον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου.
Η Ελλάδα, η Ρωσία και η Βουλγαρία δια των,,,,,
αντίστοιχων υπουργών οικονομίας υπέγραψαν την τελική συμφωνία κατασκευής στην Αθήνα στις 17 Μαρτίου 2007. Ο αγωγός μήκους 280 περίπου χιλιομέτρων αναμενόταν να ολοκληρωθεί μέχρι το 2010. Ο αγωγός ως ιδέα διαμορφώθηκε το 1993, αλλά η υπογραφή μνημονίου συνεργασίας έγινε μετά από 12 χρόνια, τον Απρίλιο του2005 στη Σόφια, με τη συνάντηση κορυφής του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, του Βούλγαρου ομολόγου του Γκεόργκι Παρβάνοφ και του Έλληνα πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, στις 4 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα. Ακολούθησε η μονογραφή του κειμένου της Διακρατικής Συμφωνίας, στο Μπουργκάς, στις 7 Φεβρουαρίου 2007 και η τελική συμφωνία για την έναρξη του έργου. (πηγή Wikipedia)
Στις 13/05/2010 ο Ρώσος υπουργός Ενέργειας δήλωσε ότι η Ρωσία σκοπεύει να προτείνει τη συνένωση του αγωγού Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολης με τον τουρκικό αγωγό Samsun-Ceyhan. Δηλαδή ξαφνικά και μετά από πάνω από μια δεκαπενταετία σχεδιασμού και αφού έχει υπογραφεί η σχετική υλοποίηση του έργου οι Ρώσοι αποφάσισαν πως δεν συμφέρει ο αγωγός να διέρχεται από την Ελλάδα. Ταυτόχρονα ο Βούλγαρος και Έλληνας (Παπανδρέου πλέον) πρωθυπουργός τον βρίσκουν ασύμφορο και αυτοί. Φυσικά οι Αμερικανοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα μιας και με την γείτονα Τουρκία έχουν! άριστες σχέσεις και την ελέγχουν απόλυτα. Ας μην ξεχνάμε πως έχουν και τις βάσεις τους εκεί.

Η ξαφνική αλλαγή στον σχεδιασμό μπορεί να συνδέεται και με ένα άλλο ιστορικό γεγονός. Στις 02/04/2008 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Καραμανλής άσκησε το πολυπόθητο Βέτο για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Οι Αμερικανοί οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι ήταν αντίθετοι στην άσκηση του βέτο. Ένα χρόνο μετά δηλαδή από την υπογραφή της κατασκευής του αγωγού εμείς ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τα Αμερικανικά συμφέροντα και σε απάντηση μας «τιμώρησαν» ένα χρόνο μετά το βέτο, με την αλλαγή στον σχεδιασμό του αγωγού. Ο Παπανδρέου απλά σύμφωνος με την άποψη ότι είναι ασύμφορη η υλοποίησή του.

Για να «προφυλάξει» την χώρα από την λαίλαπα των Αμερικανών ο Καραμανλής ήθελε να βάλει και έναν άλλο δυνατό παίκτη στο τραπέζι, τους Κινέζους, την ποιο γοργά αναπτυσσόμενη και πλουσιότερη οικονομία στον κόσμο τότε. Διαπραγματεύτηκε λοιπόν με την COSCO και τον Νοέμβριο του 2008 συμφωνήσανε οι δυο πρωθυπουργοί (Ελλάδας και Κίνας) για την παραχώρηση ενός μέρους του λιμανιού από τον ΟΛΠ στην COSCO με το ανάλογο τίμημα φυσικά. Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε ότι και οι δύο εταιρίες θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και το Ο! ΛΟΝ ΠΑΣΟΚ ανέβηκαν στα κεραμίδια και διαμαρτύρονταν για αυτή την συμφωνία παραλύοντας τότε με απεργιακές κινητοποιήσεις το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας για μέρες και μήνες με όποιο αντίκτυπο είχε αυτό στην Ελληνι