Ως… αποτυχόντες


Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη


ΠΡΙΝ ενηλικιωθεί η δημοκρατία και την καμαρώσει ο λαός, έσπευσαν οι πολιτικοί. Την άρπαξαν απ’ τα μαλλιά, τη βίασαν και, σήμερα, ντρέπεσαι να την κοιτάξεις. Γόνοι κι απόγονοι πολιτικών, παιδιά από «τζάκι» και κόρες με «προίκα» πρόλαβαν το τραίνο . Συνέχισαν ως…
σταθμάρχες, γαλονάδες, μη μας λείψουν οι αφέντες, η κοψιά, το φύραμά τους.

ΦΑΝΤΑΣΟΥ μια ομάδα καβαλάρηδων να σπιρουνιάζουν τ’ άλογο, να του τραβούν τα γκέμια για να τρέξει, να φτάνουν στο ξέφωτο, να ξεπεζεύουν και να πετάνε καταγής το μαύρο «πούλι» (δεμένο με λοξό σχοινί γύρω
απ’ το κεφάλι) που τους κάλυπτε το ένα μάτι. Να συγκροτούν ομάδες «ιδεολογικές», με εκλεκτικές συγγένειες, αλλά κρατώντας κάθε μια το λάβαρό της. Κι ύστερα; Να υπογράφουν μυστικά πρωτόκολλο συνεργασίας. Κι’ ύστερα; Να κατηφορίζουν για την πόλη.

ΚΙ έγινε πράξη, πρακτική και τακτική ο… καημός τους να μας κυβερνήσουν, με βούλα και υπογραφή. Το νομοσχέδιο. Οι συνεδριάσεις. Οι δι
Keywords
Τυχαία Θέματα