ΟΟΣΑ: Τρόποι πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών. (Εμεις ανηκουμε στους πληθυσμούς)

Η αλήθεια είναι ότι δέν φτάνει να έχεις αναγνωρίσει τον εχθρό, χρειάζεται και να γνωρίζεις τα όπλα που χρησιμοποιεί και την τακτική και στρατηγική που εφαρμόζει για να επιτύχει τους στόχους του εις βάρος σου. Η γνώση λέγεται ότι είναι δύναμη, αυτό είναι αληθές γιατί όταν γνωρίζεις πραγματικά μπορείς να επεξεργαστείς με τη σειρά σου τρόπους όχι μόνο να αμυνθείς αλλά και να αντεπιτεθείς με επιτυχία. Στο σημείο που φτάσαμε, ως χώρα και ως λαός, είναι.....
άκρως απαραίτητο πρώτα απ΄όλα και πάνω απ΄όλα να αντεπιτεθούμε στην άθλια μεθοδευμένη προπαγάνδα σε όλα τα επίπεδα όσο αμελητέα και άν μας φαίνονται.
Εδώ λοιπόν η μελέτη του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) με θέμα « Τα προβλήματα και οι τρόποι πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορέσει μιά κυβέρνηση να περάσει τα αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές».
Η μελέτη δημοσιεύτηκε το 1996 στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του.
Είναι σίγουρο ότι αυτή τη μελέτη την έχουν σπουδάσει και έχουν πάρει άριστα όχι μόνο ο αδιάβαστος Χρυσοχοίδης αλλά και όλοι οι υπόλοιποι κύριοι που μας κυβερνούν :
«Οι πολιτικές οικονομικής σταθεροποίησης και διαρθρωτικών αλλαγών μπορεί να προκαλέσουν κοινωνικές ταραχές, ακόμα και να θέσουν σε κίνδυνο την ομαλότητα των χωρών. Στο παρόν Τετράδιο οικονομικής πολιτικής αναλύονται οι πολιτικές συνέπειες αυτών των προγραμμάτων. Όπως προέκυψε από τη συστηματική μελέτη πέντε χωρών και δυο σημαντικών αντιπροσωπευτικών δειγμάτων στη λατινική Αμερική και την Αφρική, το πολιτικό κόστος σε απεργίες, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις διαφέρει ανάλογα με τα μέτρα που ελήφθησαν. Πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η επείγουσα κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις στις αναπτυσσόμενες χώρες, κρίθηκε ότι μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί με την αποκατάσταση των μακρο-οικονομικών ισορροπιών.
Έτσι, οι διαρθρωτικές αναπροσαρμογές περιορίστηκαν σ’ ένα πρόγραμμα σταθερότητας με μοναδικό κριτήριο την ταχύτερη δυνατή μείωση του δημόσιου ελλείμματος. Πολύ σύντομα όμως συνειδητοποιήσαμε πως η σταθεροποίηση δεν είναι αυτοσκοπός.
Πράγματι, όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της.
Τα μέτρα που προκαλούν τις περισσότερες διαδηλώσεις, είναι εκείνα που πλήττουν ολόκληρο τον πληθυσμό και έχου