Οι ηγέτες δεν έχουν ηλικία. Μόνο καρδιά και όραμα…

Αν η Ιστορία είχε κέφια, και δεχόταν να συμμετάσχει σε έναν διάλογο από το παρελθόν, με προβολή στο μέλλον, θα είχε φυσικά πολλά να μας πει, για την κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα, και τη μεθοδολογία της υπέρβασής της.
Θα μας θύμιζε ότι ακραίες καταστάσεις προϋποθέτουν συνειδητές και επίμονες...
συγκρούσεις με το πώς έχουμε συνηθίσει ή μάθει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Να αλλάξουμε δηλαδή την οπτική θεώρηση της ζωής μας, να κάνουμε μισό βήμα πίσω, για να ενισχύσουμε τη φόρα ενός άλματος προς το μέλλον. Να δούμε το αύριο, ακόμη κι αν το σήμερα αντιστέκεται σθεναρά στο να επιτρέψει στη ματιά μας να φτάσει μέχρι εκεί.

Η Ιστορία θα μας έλεγε ότι τέτοιες κρίσεις γεννούν εκείνους που θα ηγηθούν στο μέλλον που έρχεται. Σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, από την πολιτική μέχρι τις τέχνες και τα γράμματα, τον πολιτισμό, τις επιστήμες και τη θρησκεία, δεν γυρίζει απλά η σελίδα, ξεκινούν ολόκληρα δοκίμια, από την αρχή. Με συγγραφείς των λύσεων και όχι αφηγητές των προβλημάτων.

Η Ιστορία θα μας έλεγε ότι η αγανάκτηση, ως κινητήρια συναισθηματική δύναμη, έχει πεπερασμένα όρια και εκτονώνεται. Εκτός κι αν από το στάδιο της αγανάκτησης, περάσει κάποιος σε εκείνο της επανάστασης. Αρχικά εσωτερικής, στη συνέχεια του μικρόκοσμου και αργότερα του ευρύτερου περιβάλλοντός του. Η επανάσταση της κοινής λογικής, και της διεκδίκησης του δικαιώματος να υπερασπιστεί κανείς το δικαίωμα στο όνειρο. Στο να βιώσει ένα προσωπικό ή συλλογικό όραμα.

Η Ιστορία θα μας θύμιζε ακόμη ότι οι ηγέτες για τους οποίους μας μίλησε νωρίτερα, δεν έχουν ηλικία. Έχουν μονάχα καρδιά και όραμα. Ώστε το όραμά τους να διακρίνεται από την αίσθηση του μέτρου, και η επιδίωξη της υλοποίησής του να είναι έμπλεη αποφασιστικότητας και επιμονής.

Η Ιστορία βέβαια μπορεί να ανατρέξει και να επικαλεστεί πολλά παραδείγματα ηγετικών φυσιογνωμιών. Να θυμηθούμε τον Αλέξανδρο; Που… τέτοιες μέρες, στις 13 Ιουνίου του 323 π.Χ., άφηνε την τελευταία του πνοή. Σε ηλικία μόλις 33 ετών, είχε κατακτήσει σχεδόν όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Μια διαδρομή διαρκούς ανταγωνισμού με το πεπρωμένο του, που ξεκίνησε από την Πέλλα, για να καταλήξει στη Βαβυλώνα. Σκεφτείτε νοερά το τόξο της απόστασης, και μάλλον δεν θα διαφωνήσετε ιδιαίτερα με το προσωνύμιο «Μέγας».

Ο Αλέξανδρος, γιος ενός σπουδαίου στρατηγού, όπως ήταν ο Φίλιππος, μπολιασμένος από παιδί στο «κληρονομικό μεγαλείο», καθώς καταγόταν από τη γενιά του Ηρακλή και του Αχιλλέα, βρήκε στις διδαχές του Αριστοτέλη, την εσωτερική ισορροπία για να προκαλέσει σε μονομαχία το πεπρωμένο του, και να βγει νικητής.

Πολλοί τον αποκάλεσαν «σφαγέα των λαών». Όσους κατέκτησε, τους μπόλιασε με τις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. Ξεκίνησε για να τιμωρήσει τους απογόνους του Ξέρξη, να πάρει δηλαδή εκδίκηση για λογαριασμό της Ελλάδας, δεν ατίμασε ωστόσο το νεκρό σώμα του Δαρείου. Όταν βρέθηκε μπροστά στον γόρδιο δεσμό, τον έκοψε. Και όταν, αφού αρρώστησε στη Βαβυλώνα, κυκλοφόρησαν φήμες ότι είχε ήδη