Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΝΤΗΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΣΗ ΝΑ ΡΙΓΗΣΕΙ

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Τότε, Τρίτη 29 Μαΐου 1453, σήμερα πάλι Τρίτη 2012. Εκεί, στα γλαυκά παράλια της Μικράς Ασίας άστραψε η χαραυγή του Ελληνικού πνεύματος και καταύγασε την αιωνιότητα. Εκεί, το πρώτο φως της ποίησης το εκήβολο. Εκεί, των φιλοσόφων Ελλήνων ο λαμπρός αστερισμός που οι λαμπηδόνες του εξακολουθούνε να λάμπουνε στη φωτοβόλο και....
άχρονη τροχιά του πνεύματος. Πανάρχαια, βαθύρριζη και αδιάφθορη η ρωμιοσύνη από την εποχή των προελλήνων μέχρι σήμερα. Εκεί, στην κορυφή, στην αγκαλιά του Βοσπόρου στέκει περήφανη η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των πόλεων, η πόλη των δύο κόσμων. Η Πόλη του Βυζαντίου, η Πόλη μας, που ξυπνά και ικανοποιεί τις αισθήσεις μας, η Πόλη που πάντοτε μας σαγηνεύει. Η Αυτοκρατόρισσα Κωνσταντινούπολη που γεννήθηκε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο των σχεδίων του για την ανανέωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έμελλε να γίνει η Βασιλεύουσα των Ελλήνων. Η δικιά μας Πόλη, με τις γειτονιές του Πέρα, που ακόμα ακούς Ελληνικά, το Ζάππειο Παρθεναγωγείο, το Ζωγράφειο Γυμνάσιο, τους επτά λόφους, τις ακτές του Βοσπόρου, την Αγιά Σοφιά. Στην Πόλη, όπου και εάν σταθείς, νιώθεις ένα συναίσθημα, το ίδιο πάντα, να διαπερνά την ραχοκοκαλιά σου, το συναίσθημα της μεγαλοπρέπειας του Βυζαντίου. Εκεί όμως που σταματά ο νους σου, είναι όταν στέκεσαι μπροστά στην Αγιά Σοφιά και θαυμάζεις το μεγαλείο της. Εκεί, τελειώνουν τα λόγια και πλημμυρίζεις όμορφα συναισθήματα.
Εκεί, η μηχανή του χρόνου σαν ανεμοστρόβιλος παίρνει το μυαλό σου και το γυρίζει πολύ πίσω, τότε στις 6 Ιανουαρίου του 1449. Αυτή την ημέρα, στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στο κάστρο του Μιστρά, γίνεται η στέψη του τελευταίου Αυτοκράτορα της πόλεως, του Κωνσταντίνου ΙΑ Δραγάση. Αυτός έμελλε να είναι ο Αυτοκράτορας που θα σήκωνε όλη την ευθύνη και το βάρος των περιστάσεων μιας ήδη κατακρεουργημένης Κωνσταντινούπολης, από τους Φράγκους κατά την πρώτη Άλωση του 1204. Μετά τα ολέθρια αποτελέσματα λοιπόν της 4ης Σταυροφορίας, ο προκάτοχος του Κωνσταντίνου, Ιωάννης Παλαιολόγος, στην προσπάθειά του να εξασφαλίσει κάποια ουσιαστική βοήθεια από την Δύση, με βάση την ένωση των εκκλησιών, δημιούργησε μεγάλο διχασμό στο λαό και οι άγριες διαμάχες αποδυνάμωσαν το φρόνημα και την αγωνιστική του ετοιμότητα, παραμελώντας την συντήρηση των τειχών. Αυτά τα απομεινάρια μιας άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας θα παραλάμβανε ο Παλαιολόγος γνωρίζοντας πόσο δύσκολο έως αδύνατο ήταν να ξαναζωντανέψει τη Βασιλεύουσα και να σωθεί η Αυτοκρατορία. Όμως, ο Παλαιολόγος είχε αξιοθαύμαστη αποφασιστικότητα, πίστη και συναίσθηση του χρέους του προς την πατρίδα και αποφάσισε να εκτελέσει το θέλημα του Θεού, όποιο και εάν ήταν αυτό.
Θέλημα που οδήγησε στη Δευτέρα 28 Μαΐου 1453. Μέσα στην κατάμεστη Αγιά Σοφία ο Κωνσταντίνος περιμένει καρτερικά να αφουγκραστούν οι συμμαχητές του την δική του ακλόνητη απόφαση για τον υπέρ πάντων αγώνα. Προσεύχεται στη Μεγαλόχαρη Παναγιά, την Υπέρμαχο Στρατηγό για συναπόφαση «Αποθάνωμεν υπέρ Χριστού Πίστεως και της Πατρίδος ημών». Και αφού η απόφαση