Ο Σημίτης, η “δημοκρατία” και τα… μπιφτέκια!

Για την ομιλία του Κώστα Σημίτη στο Βερολίνο θα έχετε διαβάσει ήδη αρκετά. Τα περισσότερα, μάλιστα, προτού… την εκφωνήσει. Μην απορείτε. Καθώς, εδώ και δεκαετίες, οι Έλληνες συζητούν μόνο κατ’ ευφημισμό, δεν είναι παράξενο, που την προηγούμενη εβδομάδα εκατοντάδες ασόβαρα “σχόλια” έδιναν κι έπαιρναν στην ελληνική μπλογκόσφαιρα για ......
έναν σοβαρό λόγο, βασισμένο σε γεγονότα και γεμάτο με αριθμούς, ο οποίος ακόμη δεν είχε ακουστεί στο ακροατήριο! Και το κερασάκι στην τούρτα, ότι δηλαδή στο τέλος της ομιλίας του (όταν ο πρώτην πρωθυπουργός την εκφώνησε δημόσια), εκπρόσωπος ελληνικής πολιτικής ομάδας της γερμανικής πρωτεύουσας ζήτησε το λόγο για να “απαντήσει” στον κ. Σημίτη (άρα, υπέθεσα, να εκφράσει ένα σχόλιο σε όσα μόλις είχαν ακουστεί) και… διάβασε έτοιμο κείμενο, το οποίο μπορούσε καθένας να απολαύσει εδώ και πολλές μέρες στο διαδίκτυο, μόνο θυμηδία για το… αριστερό επίπεδο διαλόγου προκαλεί!

Μπαίνοντας, το βράδυ της Δευτέρας 23 Ιανουαρίου, στο ίδρυμα των Πρασίνων, Χάινριχ Μπελ, ύστερα από… πεντάλ 10 χιλιομέτρων, το ψιλόβροχο με είχε κάνει μούσκεμα – πώς να κρατήσεις ομπρέλα επάνω στο ποδήλατο; Αλλά ήμουν τόσο ευδιάθετος, όσο καθημερινά σε αυτή τη μαγευτική πόλη, την “φτωχή, αλλά σέξι”, όπως την έχει χαρακτηρίσει ο -για τρίτη συνεχή πενταετία- δήμαρχός της, Κλάους Βόβεραϊτ (“Βόβι” για τους φίλους και ψηφοφόρους του)! Βγαίνοντας, ύστερα από τρεις ώρες, είχα τη γνώριμή μου… “ελληνική” τσαντίλα, η κορύφωσή της οποίας τα τελευταία χρόνια με οδήγησε να μετοικήσω στο Βερολίνο και να ξεκινήσω ξανά μια νέα, ανθρώπινη ζωή…

Οι λόγοι; Σίγουρα όχι ο πρώην πρωθυπουργός. Λίγο γερασμένος σε σχέση με τα χρόνια της πρωθυπουργίας του, το ίδιο ευγενής και απλός, ο κ. Σημίτης στάθηκε σε μερικά σημαντικά, προφανή και αυτονόητα σημεία της τελευταίας δεκαπενταετίας. Όπως: “Η ΟΝΕ δεν είναι μια παρέα προηγμένων χωρών που έχουν κοινά συμφέροντα αντίθετα προς εκείνα των χωρών που υστερούν. Είναι ένα εξελικτικό στάδιο της Ένωσης, ώστε να διευκολυνθεί η οικονομική συνεργασία των μελών της, να δημιουργηθούν σχέσεις οι οποίες θα ενδυναμώνουν την κοινή προσπάθεια ανάπτυξης, να επιτευχθεί βαθμιαία σύγκλιση των οικονομιών και καλύτερη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που παρέχουν η κατάργηση των συνόρων και οι κοινές επιδιώξεις. Είναι κοινό σχέδιο προόδου. Οφείλει να εντάσσει λοιπόν στο σχεδιασμό τόσο τους πιο ισχυρούς με τις δυνατότητές τους όσο και τους πιο αδύνατους με τις αδυναμίες τους.” Ή, όπως: “Σε περίπτωση απειλής της Τουρκίας προς την Ελλάδα, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση εγγυάται την ασφάλεια κάθε χώρας-μέλους της, δεν ισχύει το ίδιο και για το ΝΑΤΟ. Έτσι οι αμυντικές δαπάνες είναι σε ένα βαθμό απαραίτητες. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν υπάρχει περίπτωση πολέμου με την Τουρκία, αλλά ακόμη και να γίνει, θα είναι πόλεμος 2-3 ωρών. Προφανώς, λοιπόν, και δε χρειαζόμαστε π.χ. τα υποβρύχια. Η ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, όμως, προφανώς έχει διαφορετική άποψη.” Ή, τέλος, όπως: “Μόλις 2-3 χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, οι συνδικαλιστές