Ο δεκάλογος της κρίσης και το συμπέρασμα (Α΄ μέρος)

Θα επιχειρήσω όσο μπορώ πιο περιεκτικά να παρουσιάσω σήμερα το πρώτο μέρος από τις δέκα βαθύτερες αιτίες που προκάλεσαν και διευρύνουν την κρίση, έτσι όπως την προσέγγισα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, επικεντρώνοντας στον βαθμό που είναι μεθοδολογικά ορθό στην Ελλάδα. Ο τρόπος ανάδειξης των δέκα αυτών αιτίων δείχνει εμμέσως και την πολιτική οδό που πρέπει να ακολουθεί για την επίλυση της κρίσης υπέρ των συμφερόντων των δύο-τρίτων της κοινωνίας – στην οποία ασφαλώς έχουμε ήδη αναφερθεί ρητά σε..........
προηγούμενα διαδικτυακά σημειώματα - και με την έννοια αυτή οι δέκα πιο κάτω παρατηρήσεις συγκλίνουν στη «λύση» του προβλήματος, με την μορφή δεκαλόγου.

1) Η κρίση είναι πολιτική και αποτελεί έκφραση της κρίσης της νεωτερικότητας στην επιχείρηση μετάβασης σε μια μεταμοντέρνα εποχή, όπου θα ολοκληρώνεται η ηγεμονία ενός ολιγαρχικού παγκόσμιου καθεστώτος που ελέγχει την διαμόρφωση της αξίας και την κατανομή του πλούτου. Είναι δηλαδή βαθύτατα ταξική κρίση και με ταξική πάλη αντιμετωπίζεται, ώστε να αποκαλυφθεί και να διαρραγεί ο δεσμός της παγκόσμιας διακυβέρνησης με την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Το πρώτο συστήνεται για να νομιμοποιεί ως απόλυτο, αυτονόητο, αδιαμφισβήτητο, «θεϊκό» μηχανισμό το δεύτερο, το οποίο με τη σειρά του ορίζει και νομιμοποιεί την ολοκλήρωση της παγκόσμιας ολιγαρχικής δομής ως «αδίρητη ανάγκη». Ως λύση, δηλαδή, στην οικονομική κρίση εμφανίζεται να είναι η ολοκλήρωση της ολιγαρχικής πολιτικής οργάνωσης, όπως ακριβώς το ολιγοπώλιο έρχεται να προσφέρει λύση όταν υπάρχει κρίση αξιών στον οικονομικό κύκλο. Αυτό σημαίνει κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού.
2) Σήμερα μεταβαίνουμε από την πολιτική απάτη της βιομηχανικής περιόδου, το αντιπροσωπευτικό σύστημα, στην απάτη του μεταβιομηχανικού κόσμου, την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, που επιδιώκει να θεμελιώσει μέσω ενός ολοκληρωμένου συστήματος οικονομικής πειθαρχίας και τιμωρίας την πλέον ολιγαρχική και ταυτόχρονα συνεκτική δομή ηγεμονίας. Σημειώστε και μη το ξεχνάτε, οι μηχανισμοί της οικονομικής λειτουργίας, δεν είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας του ανθρώπου, όπως το εμφανίζουν οι αστοιχείωτοι, αλλά σε κάθε περίπτωση ιστορική έκφραση ταξικής κυριαρχίας και μηχανισμοί που συνθέτουν μια συγκεκριμένη μορφή ηγεμονίας. Είναι, δηλαδή, πολιτικά κατασκευάσματα. Σήμερα από τον παραμορφωτικό διαχωρισμό της Κοινωνίας από την Οικονομία, την Πολιτεία και το Φυσικό Περιβάλλον, που ορίζει την βαρβαρότητα της νεωτερικότητας, περνάμε στην «εξαφάνιση» της κοινωνικής θεωρίας με την σύνδεση του υποκειμένου όχι με κάποια μορφή κοινωνίας, αλλά με μια φαντασιακή αναπαράσταση της αγοράς. Το υποκείμενο αποκτά φαντασιακή κοινωνική ταυτότητα μέσω μιας ολοκληρωμένης οικονομίας της αγοράς και μετατρέπεται σε απόλυτο εμπόρευμα δίχως βούληση με την πολιτική έννοια.

Στο σημείο αυτό εξαφανίζεται όχι μόνον η ταξική συνείδηση, αλλά επίσης και κάθε είδος κοινωνικής. Ο άνθρωπος, έτσι, δεν παραμένει στο επίπεδο της βιομηχανικής επανάστασης, όπου είδαμε να αντιστρέφεται η σχέ