Να γίνουν όλοι “Μαυρογιαλούροι”

Ύστερα από 30 χρόνια πορείας προς την παρακμή, “στην Ελλάδα ο ένας κρατάει τον άλλο” (δανεικά, πληροφορίες, λαδώματα, εξυπηρετήσεις) και οι ελάχιστοι, που μπορούν να δράσουν ανεξάρτητα, συνήθως δεν έχουν τη δύναμη να το πράξουν. Βάλτε και την κομματική αντιπαράθεση, η οποία παραμένει ίδια κι απαράλλακτη με τη δεκαετία του ’80, το αποτέλεσμα είναι τα μηνύματα που......
εκπέμπονται προς τους πολίτες να είναι συγκεχυμένα.

Βασική ερώτηση στις συζητήσεις: “Θα τα καταφέρουμε;” Η κομματική απάντηση είναι τρέχα γύρευε, η τεχνοκρατικά πολιτική είναι καταφατική, αν και εφόσον, δεν κυριαρχήσει μία άγρια διάθεση αυτοκαταστροφής, ή κερδίσουν έδαφος τα εσχατολογικά σενάρια που διακινούνται από τους επαγγελματίες. Ξέρετε… περί πτώχευσης, εξόδου από την ΟΝΕ, για τις καμινάδες του Νομισματοκοπείου, που δουλεύουν νύχτα τυπώνοντας δραχμές, κ.λπ. Όταν δεν έφτασαν αυτά, διακινήθηκε και το μέιλ της χρεοκοπίας για να δέσουν οι εντυπώσεις.

Όμως, παρά τις αντιστάσεις των καταστροφολόγων και των άλλων κομματικών φυλών, οι πολίτες έχουν αρχίσει να σκέφτονται το μέλλον. Αναθεωρούν την οικονομία του νοικοκυριού, επανασυντάσσονται και θωρούν τη ζωή με άλλο μάτι. Τα παθήματα-μαθήματα της κρίσης είναι πλέον εμφανή, οριζόντια, σε όλα τα επίπεδα της ζωής, ατομικά και συλλογικά. Από τον υπερδανεισμό του νοικοκυριού έως τους εκατοντάδες Έλληνες μικρο-μαγαζάτορες, οι οποίοι “δεν ήθελαν άλλον πάνω από το κεφάλι τους”.

Οι Έλληνες πολίτες, σιγά σιγά δείχνουν να προσαρμόζονται στην ιδέα ότι η παγκοσμιοποίηση των πληροφοριών και του χρήματος πλέον δεν συγχωρεί την ανεμελιά των “εθνικών χωριών” της Μεσογείου. Ήρθε η ώρα για αυτοοργάνωση και πραγματική δουλειά. (Αν σκέφτεστε τις ώρες εργασίας, στις οποίες είμαστε πρωταθλητές, σάς διαβεβαιώ ότι αυτό είναι ένα ακόμη σύμπτωμα καθυστέρησης και αναχρονιστικού προσωπικού και συλλογικού μάνατζμεντ. Η πολύωρη παραμονή στο γραφείο, πέρα από αντιπαραγωγική, φθείρει και το ανθρώπινο δυναμικό).

Επομένως, όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την “κρίση ως ευκαιρία” (το καταντήσαμε στερεότυπο κι αυτό) βρίσκονται σε φάση μετάβασης, ανανέωσης, προσαρμογής στα δεδομένα που απαιτεί η προπαρασκευή της νέας ανάπτυξης και θέτουν την ατομική και συλλογική εξέλιξη πάνω από τη στενομυαλιά και την μικροπρέπεια του παρελθόντος. Βέβαια, οι τάξεις των πολιτικών και των προβεβλημένων προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου δείχνουν να μην καταλαβαίνουν και πολλά. Το μόνο που έκαναν ήταν να πετάξουν τις γραβάτες (άλλωστε πάντα προτιμούσαν το smart casual), ενώ κατά τα άλλα, συνεχίζουν ακόμη να αναλίσκονται σε μικροπολιτικές τακτικές, είτε απέλπιδες προσπάθειες να χτίσουν το μέλλον με φθαρμένα υλικά.

‘Ετσι, η πολιτική κατάσταση δείχνει να εξελίσσεται σε τραγέλαφο. Όταν προσπαθείς να εξηγήσεις τις εξελίξεις σε έναν ξένο επισκέπτη, οι λεκτικοί σχηματισμοί ξεφεύγουν προς έννοιες παράλογες. Τις αποδίδεις στα αγγλικά και τότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι γιατί γυαλίζει το μάτι των Ευρωπαίων κάθε φορά που σκέφτονται την Ελλά