«Μαυρογιαλούροι» ή οραματιστές;

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗ

«Ο επαγγελματίας πολιτικός (στις μέρες μας) είναι, κατά κανόνα, ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα… Με συνέπεια την πλήρη κοινωνική περιθωριοποίησή του. Όσο υψηλότερα ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία, τόσο ριζικότερα κόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία… Από αυτήν την κοινωνική απομόνωση προκύπτει η απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας… (Έτσι) ανεξάρτητα από τις διανοητικές του ικανότητες ο πολιτικός είναι κατά κανόνα, ο τελευταίος που.....
κατανοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία…». Hans Magnus Enzensberger, από το βιβλίο του «Πολιτική και πολιτισμός», εκδόσεις «Scripta» εφημερίδα «Καθημερινή»: Χρήστος Γιανναράς.

Από το παραπάνω «είδος» πολιτικών «χορτάσαμε» στα χρόνια της Μεταπολίτευσης… Με τη δική τους «βοήθεια» φτάσαμε στη σημερινή πολυεπίπεδη κρίση. Οι εκλογές πλησιάζουν και οι πολίτες αναζητούν μια διαφορετική επιλογή…

Ήρθε η στιγμή να αφήσουν πίσω τους όσους πολιτικούς έχουν παγιδευτεί στο κυρίαρχο «καλούπι» του παλαιοκομματισμού, της οικογενειοκρατίας, των εσωκομματικών ισορροπιών-κατεστημένων, τους θιασώτες των πολιτικών και θεσμικών στρεβλώσεων, τις ρητορικές κενολογίες, τον πολιτικαντισμό, τις ιδεοληψίες, την «τοξική» και αντικοινωνική τους πολιτική, τη λογική «των δικών μας παιδιών», την ταύτιση «κόμματος-κράτους», τη «συντροφιά» με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, το «ξεπούλημα» των οραμάτων τους, την καταστροφή των παραγωγικών δομών της χώρας και γενικά των κάθε είδους φαυλότητα…

Πολιτικοί που δεν έχουν να καυχηθούν για την όποια πολιτική διακινδύνευση… Γεννημένοι και προορισμένοι να γίνουν κάποτε «νομείς» της εξουσίας, γιατί-όχι -και πρωθυπουργοί… Χωρίς, όμως, ουσιαστικό ηγετικό χάρισμα απλά και μόνο ικανοί στο κομματικό παρασκήνιο και φυσικά αρεστοί -πότε οι μεν και πότε οι δε- στους μεγαλόσχημους επιχειρηματίες-μιντιάρχες των Αθηνών. Χωρίς καμία ουσιαστική επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα την οποία, μάλιστα, οι ίδιοι διαμορφώνουν. Έτσι, εξακολουθούν να υπεραμύνονται του… δήθεν έργου τους(!) να στηρίζουν και να στηρίζονται σε πρόσωπα που ταυτίζονται με χίλιες τόσες φαυλότητες… Συνεχίζουν, λοιπόν, να συμπεριφέρονται ωσάν τίποτε να μην έχει συμβεί στον τόπο στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Για ουσιαστική αυτοκριτική, βέβαια, ούτε λόγος. Μισή «συγγνώμη» ακολουθούμενη από «δεκάδες αλλά…»

Οι πολίτες, λοιπόν, σιγά -σιγά λένε στα δύο κόμματα, που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου για 38 περίπου χρόνια,… «Ως εδώ!»

Ταυτόχρονα αναζητούν- ή οφείλουν να αναζητήσουν- πολιτικούς που να εμπνέουν έχοντας, φυσικά, υψηλές απαιτήσεις τόσο από τον εαυτό τους όσο και από τους πολίτες. Ηγέτες με όραμα, πάθος, αρχές, ανιδιοτέλεια και συλλογικό τρόπο δράσης.

Ένας λαός, που σήμερα βρίσκεται σε «κατάθλιψη»αναζητά την ελπίδα, ώστε να αισθανθεί ξανά «ενεργός», δραστήριος, παραγωγικός, ζωντανός ξανά…! Αναζητά πολιτικούς που να έχουν «περπατήσει» τα κοινωνικά μονοπάτια, που να βλέπουν μακροπρόθεσμα και να μην βλέπουν τη θέση τους παρά μόνο ως το μέσο