Η τελευταία πράξη: πάνω σε πολιτικές και όχι απλά οικονομικές συνιστώσες

ΠΗΓΗ ΓΑΡ ΚΑΙ ΡΙΖΑ ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΙΑΣ ΤΟ ΝΟΜΙΜΟΥ ΤΥΧΕΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ(Πηγή και ρίζα της Αρετής είναι το να τυχαίνει κάποιος της κατάλληλης παιδείας)
Πλούταρχος, ‘Ηθικά’

Παίζει ένα ενδιαφέρον άρθρο στο διαδύκτιο, με τίτλο: «Η αρχή της τελευταίας πράξης για την Ευρώπη», που προέρχεται από την Στράτφορ (Stratfor Global Intelligence). Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω εδώ ολόκληρο, πολύ περιληπτικά όμως, η Στράτφορ αναφέρεται στο πως μετατρέπεται διαχρονικά η οικονομική σε μία πολιτική κρίση στην...
Ευρώπη [1].

Η τακτική, π.χ., της λιτότητας εγείρει σοβαρότατα ερωτήματα γιά τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, που κυριαρχούν στην Ευρώπη, ενώ τα αποτελέσματα των εκλογών σε Γαλλία και Ελλάδα προαγγέλουν την «εντεινόμενη πολιτική κρίση που επικεντρώνεται στην παλιά ευρωπαϊκή τάξη». Το άρθρο καταγίνεται με την ιδεολογία που περιβάλει την παλαιά ευρωπαϊκή τάξη, καθώς και με τις οικονομικές και πολιτικές της συνιστώσες.

Οι μεν οικονομικές συνιστώσες αφορούν «την πεποίθηση ότι το ελεύθερο εμπόριο και ένα ενοποιημένο ρυθμιστικό πλαίσιο θα δημιουργούσαν ένα πλαίσιο ευημερίας, το οποίο θα μοιράζονταν ίσα τα κράτη και οι τάξεις». Οι δε της όλης ιδεολογίας πολιτικές συνιστώσες έχουν να κάνουν «με την πεποίθηση ότι τα θεμελιώδη ζητήματα που χώριζαν τα ευρωπαϊκά κράτη έπαψαν να υφίστανται και ο διαχωριστικός εθνικισμός του παρελθόντος δεν είχε πλέον σημασία» [1].

Μετά από μία αρκετά λεπτομερή ανάλυση της οικονομικο-πολιτικής κατάστασης στην Γαλλία, στην Ελλάδα και στην Ισπανία, η Στράτφορ καταλήγει στο συμπέρασμα πως, σε ολόκληρη την Ευρώπη, η τελευταία πράξη θα παίξει πάνω σε πολιτικές και όχι οικονομικές συνιστώσες, καθόσον στο επίκεντρο «βρίσκονται η εθνική κυριαρχία, η ταξική επίγνωση και ο έλεγχος της εθνικής μοίρας». Επειδή δε «βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή» της τελευταίας πράξης, «δεν είναι καν το πρελούδιο» η Γαλλία και και η Ελλάδα, αλλά μάλλον «δείχνουν προς την κορύφωση της τελευταίας πράξης» [1].

Δυστυχώς, η ανάλυση της Στράτφορ είτε αγνοεί είτε έχει άγνοιαν επί της εννοίας του όντως διαχωριστικού εθνικισμού και την διαφορά του από εκείνες του έθους και του έθνους, γύρω από τις οποίες επικεντρώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες της Ευρώπης –και όχι μόνον– μέσα στην μεταμοντέρνα μας προσωρινότητα. Επίσης, οι πολιτισμικές συνιστώσες αποτελούν μία κραυγαλέα παράλειψη στην προσέγγιση της όλης προβληματικής που επεξεργάζεται η Στράτφορ.

Σχετικά δε με το απαιτούμενο επιτέλους στις μέρες μας ξεκαθάρισμα των εννοιών, η Στράτφορ δεν πρέπει να νοιώθει καθόλου μοναξιά. Έννοιες όπως ‘έθνος’, ‘εθνισμός’ και ‘εθνικισμός’ χρησιμοποιούνται μεν καθημερινά, αλλά παραμένουν περιτυλιγμένες μέσα σε μιά τέλεια θολούρα γιά την πλειοψηφία του ελληνικού μας κόσμου.

Το ‘έθνος’, ο ‘εθνισμός’ και ο ‘εθνικισμός’ είναι τρεις κοινωνικο-πολιτικοί όροι μέσα σε μία απόλυτη σύγχυση, η οποία είναι έντεχνα μεθοδευμένη από τον παγκόσμιο πολιτισμό του κενού και άρδην καταναλωτικού εθνο-μηδενισμού. Είναι τρεις κοινωνικο-πολιτικο