Η αριστερά δεν είναι ιερή γελάδα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η αριστερά πάσης αποχρώσεως δεν αποτελεί την «ιερή αγελάδα» της πολιτικής και της Ιστορίας. Έχει κι αυτή στις περισσότερες εκδοχές της ευθύνη για την αποδόμηση του εθνικού φρονήματος, τον αφελληνισμό της παιδείας, την διάλυση των Πανεπιστημίων, την ιδεοληπτική υπεράσπιση του αναχρονιστικού θεσμού του «ασύλου», που στην ουσία κατέλυσε την.....
ελευθερία γνώμης στους ακαδημαϊκούς χώρους και «νομιμοποίησε» την βία και τον εκφασισμό. Έχει ευθύνες για την απαξίωση των θεσμών, για την κατάλυση της αξιοκρατίας με τον άκρατο κομματισμό και την εξίσωση προς τα κάτω. Έχει ευθύνες για τον ανεύθυνο συνδικαλισμό, την «ποινικοποίηση» και απηνή καταδίωξη της επιχειρηματικότητας, τον αγκυλωμένο κι αντιπαραγωγικό κρατισμό, την παράλυση του εμπορικού κέντρου της Αθήνας από μειοψηφικές κινητοποιήσεις.

Έχει και αυτή ευθύνες για την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας. Επίσης διαφορών ειδών παραφυάδες της επί χρόνια λειτούργησαν ως αβανταδόροι των δουλέμπορων και της λαθρομετανάστευσης, ως de facto υποστηρικτές της μαύρης εργασίας κι εχθροί των Ελλήνων εργαζομένων.

Ξόδεψε τεράστια ενέργεια και χρόνο υποστηρίζοντας με πάθος τις πιο απίθανες ολοκληρωτικές εξουσίες στα μήκη και τα πλάτη της γης, γυρνώντας την πλάτη στην κατεχόμενη Κύπρο, στους αγνοούμενους, στην τουρκική απειλή, στα δεινά του Κυπριακού και του Βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, στο αίμα αγωνιστών του Έθνους μας. Οι λατινοαμαερικανοί και Ιρλανδοί αγωνιστές τιμούσαν και τιμούν την ΕΟΚΑ, τον Αρχηγό και τους Ήρωες της, τους ίδιους που όταν δεν τους λοιδορούσε και συκοφαντούσε, τους περιφρονούσε δια της σιωπής της η εν Ελλάδι αριστερά.

Η ελληνική αριστερά αγωνίστηκε με πάθος να επιβάλλει την εξουσία της, κατασπάραξε η ίδια πολλά από τα παιδιά της και ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης, με αντιπάλους εξίσου γενναίους, όχι κάποιους αλλοδαπούς μισθοφόρους αλλά στρατευμένα παιδιά του λαού, με λαϊκή καταγωγή κατά κανόνα.

Την ρεβάνς της η αριστερά την πήρε μετά το 1974 καταλαμβάνοντας αργά και μεθοδικά την κουλτούρα, τα ΜΜΕ, την Παιδεία, τα κέντρα διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου. Στην πλέον παρακμιακή εκδοχή της, τα υποπροϊόντα της ορθόδοξης αριστεράς, η ανακυκλωμένη αριστερά του Κολωνακίου, μαζί με ένα ιδιότυπο αντικομμουνισμό που ανέπτυξε, κράτησε ως σημαία έναν παράδοξο διεθνισμό. Πρακτική του έκφραση ο ενδοτισμός απέναντι σε κάθε δύναμη και συμφέρον αντίθετο με τα συμφέροντα του Έθνους. Νεοπροσήλυτοι ατλαντιστές, μαϊμού «εκσυγχρονιστές» και τρόφιμοι πρεσβειών, κρέμασαν κάθε ξένη φούντα στο βρώμικο σπαθάκι τους και υπηρέτησαν την πολιτική ορθότητα ως ευαγγέλιο, διαρρηγνύοντας την κοινωνική συνοχή, υπονομεύοντας την εθνική ταυτότητα.

Οι πάλαι ποτέ «επαναστάτες», μια ιδιόρρυθμη διασταύρωση του Τσε Γκεβάρα με τον Χατζηαβάτη, αφού ονειρεύτηκαν ένοπλους αγώνες και σήκωσαν την γροθιά τους εκ του ασφαλούς, υποστηρίζοντας κοινωνικά συστήματα, στα οποία δεν θα άντεχαν να ζήσουν ούτε Σαββατοκύριακο, τελικά στρατολογήθηκαν μαζικά σ