Ας μην πάμε ξυπόλητοι στα αγκάθια

Όλοι οι Έλληνες πολίτες, ετοιμάζονται για κάποιας μορφής κινητοποίηση τις
ημέρες ψήφισης του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού. Από την άλλη όμως,
ετοιμάζονται και οι εχθροί μας. οι εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου με τους
κυβερνώντες που έχουν ορίσει στην Ελλάδα.
Οι τελευταίοι μάλιστα, είναι πολύ πιο...
οργανωμένοι, έχουν εκπονήσει σχέδιο για την
αντιμετώπισή μας. Επίσης έχουν ήδη ετοιμάσει και εναλλακτικά, σε περίπτωση που
το βασικό δεν τους βγαίνει.
Για αυτό είναι απόλυτη ανάγκη, να υπάρχει ένα σχέδιο να τους αντιμετωπίσει και ο
λαός. Γνωρίζουμε την δυσκολία αυτού του εγχειρήματος. Ο χρόνος, είναι ελάχιστος
για να συμφωνήσουμε σε σχέδιο αντιμετώπισης των καταπιεστών μας. Παρόλα αυτά,
όλοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, μερικά από τα παιχνίδια που θα μας παίξουν
τα ντόπια και ξένα αφεντικά.
Το παιχνίδι, είναι κατ’ αρχήν στον τομέα των ιδεών. Π.χ. Μια από τις ιδέες που
προσπαθούν να μας υποβάλλουν, είναι ότι μπορεί να γίνει αλλαγή, με απόλυτα
ειρηνικό τρόπο. Η ειρήνη είναι πράγματι πολύτιμη. Όλος ο ελληνικός λαός, τη
θέλει και αγωνίζεται για αυτή. Αλλά δυστυχώς δεν εξαρτάται από εμάς. Αυτό γιατί,
όταν μιλάμε για ειρήνη, εννοούμε πάντα μια διευθέτηση διαφορών, που γίνεται
ανάμεσα σε δύο τουλάχιστον μέρη. Σ αυτήν την περίπτωση, ο λαός είναι από τη
μια μεριά και η κυβέρνηση, ως εκπρόσωπος της νέας παγκόσμιας τάξης από την
άλλη. Όσο και αν θέλει ο λαός, ειρηνικές αλλαγές, αν το άλλο μέρος, (δηλαδή η
κυβέρνηση), επιλέγει την βία, δεν μπορούμε να έχουμε ειρηνική διευθέτηση των
διαφορών. Για να έχουμε ειρήνη, πρέπει και ο λαός και η κυβέρνηση, να επιλέξει
έναν ειρηνικό και πολιτισμένο τρόπο διευθέτησης των διαφορών. Π.χ. εφόσον είναι
ξεκάθαρο και στον πιο δύσπιστο παρατηρητή πως, άλλα ο λαός επιθυμεί και άλλα
η κυβέρνηση διατάζει. Μια κυβέρνηση που θα επιθυμούσε ειρήνη, θα μπορούσε
π.χ. να προχωρήσει σε δημοψηφίσματα. Επιμένει να μην το κάνει, γιατί νομίζει πως
έχει τη δύναμη με το μέρος της, ενάντια στο λαό. Είναι η κυβέρνηση, που ενώ θα
μπορούσε να λύσει τα προβλήματα με προσφυγή στο λαό, δεν το κάνει, ακριβώς
γιατί δεν την ενδιαφέρει, ούτε ο λαός, ούτε τα προβλήματά του, ούτε βέβαια η
κοινωνική ειρήνη. Το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι να επιβάλλει τις προσταγές των
αφεντικών της.
Δεν θα ασχοληθούμε με τις άλλες ιδέες που προσπαθούν να μας περάσουν, γιατί
έχουν αναλυθεί αρκετά. Π.χ. αν αρνηθούμε τις δανειακές συμβάσεις δεν θα έχουμε
λεφτά να κινηθούμε, δεν έχουμε περιθώρια διαπραγμάτευσης, κλπ.κλπ.
Εκτός όμως από τις δικές τους απόψεις που προσπαθούν να μας επιβάλλουν,
όταν δεν μας ‘πείθουν’ και συγκεντρωνόμαστε, έχουν ως όπλο τις δυνάμεις
καταστολής και νόμους που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει για την προστασία τους.
Σίγουρα τα χρησιμοποιούν και τα δύο. Η δική μας πρακτική, πρέπει να είναι να τα
αντιμετωπίσουμε. Π.χ. όσοι