Ανακριβείς οι προβλέψεις για την εξαφάνιση ειδών, λένε τώρα επιστήμονες

Ελλείψεις και σφάλματα στους υπολογισμούς;

Ο ουρακοτάγκος του Βόρνεο είναι μεταξύ των ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι περισσότερες εκτιμήσεις για την εξαφάνιση των ειδών κάνουν λάθος στην εξίσωση που υπολογίζει τη σχέση της με το φυσικό περιβάλλον.

Έντονες αντιδράσεις στην επιστημονική κοινότητα έχει προκαλέσει μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος της....
επιθεώρησης «Nature» και αμφισβητεί τις υπάρχουσες εκτιμήσεις για το μέλλον των ειδών του πλανήτη.

Οι δύο ερευνητές που την υπογράφουν υποστηρίζουν ότι οι περισσότεροι υπολογισμοί και οι προβλέψεις που έχουν γίνει ως σήμερα έχουν υπερτιμήσει έως και κατά 160% το ρυθμό της εξαφάνισης των ειδών στη Γη.

Οι παρούσες μέθοδοι, επισημαίνουν, είναι υπερβολικά απλουστευτικές και δεν λαμβάνουν πλήρως υπ' όψη την πολυπλοκότητα των παραγόντων που επηρεάζουν τους πληθυσμούς των ειδών, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την απώλεια του φυσικού τους περιβάλλοντος. Ως αποτέλεσμα, τα μαθηματικά μπερδεύονται εκτινάσσοντας τους αριθμούς προς τα επάνω.

Οι δυο ειδικοί αναγνωρίζουν ωστόσο ότι η απώλεια του φυσικού περιβάλλοντος εξακολουθεί να αποτελεί την υπ' αριθμόν ένα απειλή για τη βιοποικιλότητα.

Μαθηματικές ελλείψεις

«Αποδείξαμε μαθηματικά γιατί αυτές οι υποθετικές εκτιμήσεις είναι εσφαλμένες» δήλωσε στο «Nature» ο Φανγκλιάνγκ Χε,, περιβαλλοντολόγος στα πανεπιστήμια της Σουν Γιατ-Σεν της Κίνας και της Αλμπέρτα του Καναδά, ο οποίος συνυπογράφει τη μελέτη με τον Στίβεν Χάμπελ, θεωρητικό περιβαλλοντολόγο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες.

Για να υπολογίσουν τον ρυθμό της εξαφάνισης των ειδών οι περισσότεροι ειδικοί βασίζονται στη λεγόμενη καμπύλη ειδών-έκτασης, μια μαθηματική εξίσωση η οποία δείχνει τη σχέση ανάμεσα σε μια έκταση φυσικού περιβάλλοντος και τον αριθμό των ειδών που κατοικούν σε αυτό. Βάσει αυτής οι μεγαλύτερες εκτάσεις τείνουν να περιλαμβάνουν μεγαλύτερο αριθμό ειδών.

Σφάλμα αντίστροφης αντιπαραβολής

«Η πιο διαδεδομένη έμμεση μέθοδος είναι να εκτιμάται ο ρυθμός της εξαφάνισης με την αντιστροφή της καμπύλης ειδών-έκτασης, αντιπαραβάλλοντας τα δεδομένα αντίστροφα προς τις μικρότερες περιοχές προκειμένου να υπολογιστεί η αναμενόμενη απώλεια» γράφουν οι δύο ερευνητές, υπογραμμίζοντας ότι οι εκτιμήσεις που βασίζονται σε αυτή τη μέθοδο είναι πάντοτε πολύ υψηλότερες από τις απώλειες που παρατηρούνται στην πραγματικότητα.

Ένας βασικός παράγοντας σφάλματος στην προσέγγιση αυτή έγκειται κατά τη γνώμη τους στο ότι δεν λαμβάνεται υπ' όψη το γεγονός ότι η έκταση που θα πρέπει να χαθεί προκειμένου να προκληθεί η εξαφάνιση ενός είδους είναι πάντοτε πολύ μεγαλύτερη από την έκταση που απαιτείται για να εντοπισθεί ένα άτομο ενός είδους. «Επομένως» τονίζουν «κατά μέσο όρο απαιτείται πολύ μεγαλύτερη απώλεια έκτασης για να προκληθεί η εξαφάνιση ενός είδους».

Επίσης η μέθοδος εμπεριέχει έναν ακόμη σκόπελο.