Σχολιανά 180 Το ευρωπαϊκό κουστούμι του ολοκληρωτισμού…

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης

«Η αυτοσυνείδηση ενός συγκεκριμένου Έθνους… είναι η αντικειμενική πραγματικότητα στην οποία το Πνεύμα της Εποχής επενδύει τη Βούλησή του. Απέναντι σ’ αυτή την απόλυτη Βούληση τα άλλα επιμέρους εθνικά πνεύματα δεν έχουν δικαιώματα : αυτό το Έθνος κυριαρχεί στον Κόσμο…»Hegel
Karl Popper : Η Ανοιχτή κοινωνία και οι Εχθροί της, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 1982, Τόμος ΙΙ, σελ. 101
Ποια είναι η ουσία της ολοκληρωτικής ιδεολογίας;
Το ερώτημα ίσως να φαίνεται ότι έχει ΜΙΑ «αυταπόδεικτη» απάντηση, όμως, εξαρτάται, εν τέλει, από ποια....... πλευρά κι από ποια προοπτική –κι ακόμα, ίσως, σε ποια ιστορική συγκυρία- το προσεγγίζεις.

Κατά τη δική μου άποψη, η λέξη «υπεροχή» (στην οποία ενσωματώνεται σε ένα ιδεολογικό επίπεδο και η έννοια της «επιτυχίας»), είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει την «ουσία» της ολοκληρωτικής ιδεολογίας.
Όχι βεβαίως μια οποιαδήποτε «υπεροχή».
Αναφέρομαι στην «υπεροχή», την «ισχύ», την «επιτυχία» που οδηγεί τον κάτοχό της, στην ΕΠΙΘΥΜΙΑ της ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ», με οποιοδήποτε κριτήριο κι αν ορίζεται ο «αντίπαλος», και που πάντως, υστερεί αισθητά έναντι της «υπεροχής» και του βαθμού «επιτυχίας» του φιλόδοξου «κατακτητή».
Η «κατάκτηση», είναι η αναγκαία προσθήκη εδώ.
Κατάκτηση βίαιη ή συγκεκαλυμμένα ειρηνική, ένοπλη ή με άλλα μέσα, π.χ. οικονομικά, αδιάφορο. Όσοι «επιτυγχάνουν», αλλά δεν επιδιώκουν ταυτόχρονα την κατάκτηση του αντιπάλου τους, σαφώς δεν εμπίπτουν στον ορισμό μας.
Διότι, δεν λέω απλά να «νικήσεις» και να θέσεις «εκτός μάχης» τον όποιο «αντίπαλό» σου. Όχι!: εννοώ, ότι τον «αντίπαλό» σου, τον θέλεις εκεί, γονατισμένο, υποταγμένο σε σένα, κι ακόμα κάτι παραπέρα : ΕΦΕΞΗΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΥΠΟ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΟΥ.
Αυτό είναι το γενικό περίγραμμα του «ολοκληρωτισμού» όπως εγώ το προσεγγίζω στο παρόν άρθρο, και για τους σκοπούς αυτού του άρθρου.
Στην Ευρώπη, παλιότερα, απ’ την ίδια πάντως δύναμη που τότε και σήμερα φιλοδοξούσε να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη, τη Γερμανία, αυτή η «υπεροχή» προσεγγίζονταν πιο «πρωτόγονα». Μετρούσαν τη κατατομή του προσώπου, τι μύτη είχε, τι ζυγωματικά, εν τέλει ποιο το αίμα που έρεε μέσα του.
Φυσικά, σήμερα, η τρέχουσα συγκυρία, δεν ευνοεί τέτοιες «τραχιές» μεθόδους.
Σήμερα θεσμοθετείται η «οικονομική επίδοση». Είναι η νέα «οικονομοανθρωπομετρία», αν μπορώ να την ονομάσω έτσι. Δεν ενδιαφέρει επί του παρόντος η εξέταση αν μεταξύ των οικονομικά «επιτυχημένων» και «αποτυχημένων» υπάρχει κάποια διαφορά στη σύνθεση του αίματος μεταξύ των μεν και των δε, ούτε τυχόν διαφορές στα ζυγωματικά τους, μετρά, απλά, η επιτυχία, Η ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. (Αυτό το «ΠΑΣΗ θυσία», βεβαίως, μπορεί εύκολα κανείς να το ανιχνεύσει στις ιδεολογίες που στήριξαν, ηθελημένα ή όχι τον ολοκληρωτισμό, και μιας κάτω από τον τίτλο του άρθρου μου εκθέτω ένα παράθεμα από τον Hegel, κάποιος θα μπορούσε να ξεκινήσει απ’ αυτόν, αν όχι από πολύ πιο παλιές φιλοσο