Και οι κρίνοντες κρίνονται…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης«Ρώτησαν έναν εργάτη στο δικαστήριο αν ήθελε να δώσει τον πολιτικό ή θρησκευτικό όρκο. Εκείνος αποκρίθηκε : Είμαι άνεργος. Αυτό δεν τόπε μόνο από αφηρημάδα, παρατήρησε ο κ. Κ. Μ’ αυτήν την απάντηση τούς έδωσε να καταλάβουν ότι τέτοιες ερωτήσεις, ναι, ίσως ακόμα κι αυτή η δικαστική διαδικασία να μην έχουν γι’ αυτόν καμιά σημασία.»Μπέρτολτ Μπρεχτ : Ιστορίες του κ. Κόϋνερ, εκδ. Θεμέλιο, ζ’ έκδοση, 1991, σελ. 49 Διαβάζω ότι το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές κατά του Μνημονίου, θεωρώντας, όπως βλέπω στα δημοσιεύματα (και νομίζω ότι ορθά μεταφέρουν το «δια ταύτα»), ότι ήταν το υπέρτερο δημόσιο συμφέρον που οδήγησαν τη κυβέρνηση στις περικοπές μισθών και συντάξεων, ώστε να ελεγχθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και να μειωθεί το εξωτερικό χρέος της χώρας, και ότι........ δεν περιορίζεται η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας καθ’ οιονδήποτε τρόπο λόγω της ένταξής μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. (Βλέπε τον Τύπο της 22/6/2011). Την ίδια πάλι στιγμή, διαβάζω ότι ο τέως (ή πρώην;) πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Δημήτρης Παξινός, φέρεται να δηλώνει ότι η παραπάνω απόφαση του ΣτΕ «είναι μια απόφαση με πολιτικά χαρακτηριστικά» και ότι σύμβουλος της Επικρατείας του είχε πει ότι «για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού καταλήξαμε».Όμως, σε μια δικαστική απόφαση, πριν από το «δια ταύτα» σημασία έχει ο μείζων συλλογισμός των δικαστών (δηλαδή η ανάπτυξη των επιχειρημάτων) επί τη βάσει του οποίου καταλήγουν στο διατακτικό τους. Τούτο το ολοκληρωμένο σκεπτικό του Δικαστηρίου θα αποτυπωθεί στην απόφασή του, που αναμένεται να δημοσιευτεί, όπως γράφεται, μετά το πρώτο 14νθήμερο του Σεπτεμβρίου. Παρόλα αυτά, αφού είναι δεδομένο πώς ό,τι θα διαβάσουμε θα εξηγεί την άποψη των δικαστών (πλειονοψηφησάντων και μη), δεν είναι χωρίς σημασία, να εκθέσουμε κάποιες σκέψεις, γιατί κατά την άποψή μου, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, το ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ επέβαλε ακριβώς ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, και επίσης γιατί ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, κάτι που συμφωνώ με τον πρωθυπουργό (διαφωνούμε μάλλον μόνο ως προς την έκταση της απώλειας!!!) προς τον οποίο πρωθυπουργό (δηλαδή την ίδια την εκτελεστική εξουσία) φαίνεται να διαφωνεί η νομοθετική εξουσία (δηλαδή το ΣτΕ).Θα μιλήσω ως πολίτης, διότι απλά δεν είμαι νομικός. Τούτο προς στιγμή φαίνεται να αποτελεί ένα μειονέκτημα, όμως το κεντρικό ζήτημα που τίθεται προς συζήτηση (αυτό του δημοσίου συμφέροντος και της εθνικής ανεξαρτησίας), δυστυχώς ή ευτυχώς, και μάλλον ευτυχώς, συνιστούν μάλλον ζητήματα προς ερμηνεία από τη κοινωνία και τον λαϊκό παράγοντα, παρά τον αποκλειστικό προνομιακό χώρο μιας νομικής ή δικαστικής ερμηνείας.Πρώτα απ’ όλα, το τι σημαίνει μια δικαστική απόφαση. Μια δικαστική απόφαση σημαίνει πολλά ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ και σημαίνει λίγα όταν αποκλίνει απ’ αυτό το αίσθημα. Ούτε η σύγκλιση, ούτε η απόκλιση είναι αυτονόητα πράγματα.Ερώτημα λοιπόν : πιστεύει το ΣτΕ ότι το ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ θεωρεί ότι το Μνημόνιο είναι κοινωνικά ΔΙΚΑΙ