Ελλάδα, spread your legs!

 Γράφει ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος

Κάθε μέρα που περνάει ανοίγει το spread κι άλλο κι άλλο, όλο και πιο πολύ. Spread, spread, spread your legs γλυκιά μου Ελλάδα. Για να είμαι ειλικρινής, όσο πιο πολύ ανοίγει τα πόδια του αυτό το κράτος, τόσο πιο άγρια είναι η χαρά που με πιάνει, γιατί μέσα απ’ τα δύσκολα, που μας βρήκαν μπορεί να δούμε και καλό. Μπορεί να συνέλθουμε και να επαναφέρουμε τον κοινό νου σ’ αυτό τον τόπο που, στο κάτω-κάτω, πληθυσμιακά δεν είναι ούτε.............μισή Κωνσταντινούπολη, δήμος είμαστε σχεδόν και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για τα σκουπίδια ούτε για τη γραφειοκρατία ούτε για τα σχολεία, μόνο λεφτά και κεκτημένα βλέπουμε μπροστά μας. Ποια κεκτημένα, εδώ βουλιάζει το καράβι υπό το βάρος των δανεικών και εμείς μαλώνουμε για το ποιος θα ταξιδέψει πρώτη θέση; Έγινε ποτέ κανείς πλούσιος με δανεικά; Γίνεσαι η Δανία του Νότου με δανεικά;
Ίσως έρθει μία μέρα που θα ευγνωμονούμε τα Πολιτικά Πρόσωπα διότι, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι Χρήσιμοι Ηλίθιοι που έφεραν τα πράγματα στο χείλος του γκρεμού με τη συστηματική «διασπορά ψευδών ελπίδων», θα κοιμόμασταν ακόμα όρθιοι εμείς που χωρίς δεύτερες σκέψεις χρόνια τώρα δανειζόμαστε, ομόλογα, δάνεια, κόντρα δάνεια, για είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια. Spread spread spread ανοίγει η ψαλίδα ανοίγει και τα πόδια του το κράτος των Ελλήνων και δανείζεται στο όνομα αγέννητων παιδιών, εγγονών και τετρασσέγγονων και ζούμε αυτή την κεκτημένη καλοπέραση μας με δανεικά από τους απογόνους μας;Ίσως λοιπόν ξαναβρούμε ως κοινωνία την έμφυτη τάση μας να κρατήσουμε τον κάθε ένα μέσα στο παιχνίδι, να μην αφήσουμε τα πράγματα να διαλυθούν, έτσι όταν κάποιος αρχίζει να νιώθει ότι είναι έξω απ’ το παιχνίδι να τον ξαναφέρνουμε μέσα. Η νοοτροπία της φυλής, της οικογένειας, της κάστας. Αν αρρωστήσεις δεν είναι μόνο δικό σου πρόβλημα, είναι όλης της οικογένειας, είναι όλων μας. Αν μείνεις από δουλειά, πέρνα να φάμε να τα πούμε, δεν είσαι μόνος. Όχι από γενναιοδωρία, όχι από φιλανθρωπία, αλλά γιατί έτσι γονιμοποιείται ή ίδια η ζωή, απ’ αυτό που αιώνες τώρα οι Έλληνες το λέγανε κοινότητα, εκκλησία, γειτονιά. Αυτό που λένε «κοινό όφελος».